Δευτέρα 5 Ἀπριλίου 2010 ( Διακαινησίμου)
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Ἀνάστα ὁ Θεός κρῖνον τήν γῆν, ὅτι σύ κατακληρονομήσεις ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσι"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Καί ταῦτα μέν κραυγάζει ὁ θεός πρός τούς ἀνόμους κριτάς. Ἐγώ δε ἀναβοῶ· Ἐγέρθητι, ὦ Θεέ, καί διά νά ἐξαλειφθῇ πᾶσα ἀδικία κρῖνε σύ τήν γῆν. Ἁρμόζει τοῦτο εἰς σέ καί εἶναι δικαίωμά σου, διότι ὅλα τά ἔθβη σοῦ ἀνήκουν καί θά κληρονομήσεις αὐτά ἐξ ὁλοκλήρου διά τῆς μεταξύ αὐτῶν ἐπικρατήσεως τῆς βασιλείας σου"
( Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας", τ. 10ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ
«Ἰδοὺ ὁ θριαμβευτικὸς προφητικὸς λόγος περὶ τῆς Ἀναστάσεως. Ἀπό ἄλλην ἀφορμήν καὶ πρὸς ἄλλον σκοπόν ὁ θεόπνευστος Ψαλμωδὸς ἀπηύθυνε πρὸς τὸν Θεὸν καί διετύπωσε τὴν εὐχήν αὐτήν. Ἡ Ἐκκλησία ὅμως ἀπό τῶν πρώτων αἰώνων ἐχρησιμοποίησε τὸν ψαλμὸν αὐτὸν καὶ τό ἐφήρμοσεν εἰδικῶς ἔπι τοῦ βασικοῦ καὶ θεμελιώδους γεγονότος τῆς τριημέρου Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Ὅπως ὅλοι γνωρίζομεν, ὁ ψαλμικὸς αὐτὸς στίχος κατὰ τὴν θείαν Λειτουργίαν τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, ἡ ὁποία εἶναι ὁ ἑσπερινὸς τῆς Μεγάλης Κυριακῆς τῆς Ἀναστάσεως, εὐθὺς μετὰ τό ἀποστολικὸν ἀνάγνωσμα ψάλλεται μὲν μεγαλοπρεπῶς ὑπό τοῦ λειτουργοῦ, ἐπαναλαμβάνεται δὲ πολλάκις ὑπό τῶν ψαλτῶν: «Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν, ὅτι σὺ κατακληρονομήσεις ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσι» (Ψάλμ. πα’ 8).
«Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν». Εἶχε προτρέξει «ἡ γῆ καὶ εἶχε κάμει τὴν κρίσιν της περὶ τοῦ Θεοῦ. Ἔκρινεν ἡ γῆ τὸν Θεόν της καὶ Τὸν κατέκρινε, Τὸν κατεδίκασε, Τὸν ἐσταύρωσε «ἡ γῆ». Δηλαδὴ οἱ ἄνθρωποι ποὺ κατοικοῦν εἰς τὴν γῆν. Διότι ἡ γῆ δὲν ἔχει ψυχήν, δὲν ἔχει λογικόν. Οἱ ἄνθρωποι τῆς γῆς, αὐτοὶ χρησιμοποιήσαντες κακῶς τὰ θεῖα δῶρα,τὸ λογικὸν καὶ τὴν ἐλευθέραν θέλησιν, ἐστραγγάλισαν τὸ δίκαιον καὶ ὡδήγησαν εἰς τὸν σταυρὸν τὸν δίκαιον, τὸν ἀναμάρτητον, τὸν Ἅγιον τῶν ἁγίων, τὸν ἐνανθρωπήσαντα Θεόν, τὸν Ἰησοῦν Χριστόν. Εἰς τὴν γῆν ἔγινε τὸ μέγιστον ἀνοσιούργημα, νὰ ἵσταται «ὁ Κριτὴς ὡς κριτὸς πρὸ Πιλάτου κριτοῦ», ἀφοῦ προηγουμένως εἶχε κριθῆ ἀπὸ τοὺς ἄρχοντας καὶ δικαστάς τοῦ ἰουδαϊκοῦ ἔθνους.ν Ἔκριναν λοιπὸν οἱ ἄνθρωποι τῆς γῆς τὸν Θεὸν καὶ Τὸν ἐκήρυξαν ἄξιον θανάτου! Εἶδε τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἀδίκου ἐκείνης κρίσεως ἡ ἄψυχος γῆ καὶ συνεκλονίσθη ἐκ θεμελίων. Εἶδεν ὁ ἥλιος τὸν Δημιουργόν του νὰ κρέμαται ἐπὶ τοῦ σταυροῦ καὶ ἐσκοτίσθη. «Τετέλεσται», ἔκραξεν ὁ Λυτρωτὴς ἐπί τοῦ σταυροῦ καὶ ἔκλινε τὴν κεφαλὴν καὶ παρέδωκε τὸ πνεῦμα Του εἰς χεῖρας τοῦ Πατρός Του.
Ἀλλ’ ἰδού, ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων ἀκούεται ἔντονος καὶ ἐπίμονος ἡ προφητικὴ φωνή: «Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν». Ὅ,τι εἶχε νὰ Σοῦ κάμη ἡ γῆ τὸ ἔκαμεν. Σὲ ἔκρινε, Σὲ κατεδίκασε, Σὲ ἐθανάτωσεν. Ἦλθεν ὅμως τώρα ἡ ὥρα Σου. Καὶ λοιπὸν «ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν» Σύ!
«Ἀνάστα, ὁ Θεός». Δὲν ἔχεις ἀνάγκην νὰ Σοῦ τὸ εἴπη ὁ Προφήτης. Εἶσαι Σὺ Θεὸς παντοδύναμος, ἀθάνατος, ἄναρχος καὶ ἀτελεύτητος, αἰώνιος καὶ ἀῒδιος. Ἡ θεία Σου φύσις εἶναι ἀπαθὴς καὶ δὲν ὑπόκειται εἰς θάνατον. Ἡ ἀνθρωπίνη φύσις ποὺ προσέλαβες διὰ νὰ σώσης τὸ ἀνθρωπινὸν γένος, αὐτὴ ἀπέθανεν ἐπί τοῦ σταυροῦ. Αὐτὴν λοιπὸν τὴν ἀχωρίστως πλέον ἡνωμένην μὲ τὴν θεότητά Σου ἀνθρωπίνην φύσιν, ὢ Υἷε καὶ Λόγε τοῦ Θεοῦ, αὐτὴν ἀνάστησέ την. Τὸ ἔχεις προείπει ἄλλωστε κατ’ ἐπανάληψιν, ὅτι θὰ ἀποθάνης μὲν διὰ τὴν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν καὶ παραπτωμάτων μας, ἀλλ’ ὅτι πανένδοξος νικητὴς τοῦ θανάτου θὰ ἀναστηθῆς, διὰ νὰ συναναστήσης καὶ ὅλον τὸ ἀνθρώπινον γένος καὶ τὸ ὁδηγήσης εἰς τὴν ἀθάνατον καὶ πανένδοξον ζωὴν καὶ μακαριότητα τοῦ οὐρανοῦ. Μὴ βραδύνης λοιπόν, Κύριε. «Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν».
Καὶ ὁ Χριστὸς ἀνέστη. «Ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως», ἀναφωνοῦν οἱ Ἀπόστολοι εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ. «Ὁ Κύριός ἐστι», ἐπαναλαμβάνουν εἰς τὴν λίμνην τῆς Γαλιλαίας. Καὶ τοῦτο διότι εἰς αὐτοὺς εἰς τοὺς ὁποίους ἀνέθεσε νὰ συνεχίσουν τὸ ἔργον Του «παρέστησεν ἑαυτόν ζῶντα μετὰ τὸ παθεῖν αὐτόν… δι’ ἡμερῶν τεσσαράκοντα ὀπτανόμενος αὐτοῖς καὶ λέγων τὰ περὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. α’ 3). Καὶ ὅταν οἱ ἀμετανόητοι ἀρνηταί προσεπάθουν νὰ κλείσουν τὰ στόματα τῶν Ἀποστόλων, ὅπως μὴ κηρύττουν τὴν Ἀνάστασιν, ἀπτόητοι καὶ ἄτρομοι ἐκεῖνοι τοὺς ἔλεγον κατὰ πρόσωπον: «οὐ δυνάμεθα ἡμεῖς ἃ εἴδομεν καὶ ἠκούσαμεν μὴ λαλεῖν» (Πράξ. δ’ 20). Δὲν ἠμποροῦμεν ἡμεῖς νὰ μὴ κηρύττωμεν περὶ «Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου, ὅν ὑμεῖς ἐσταυρώσατε, ὅν ὁ Θεὸς ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν» (Πράξ. δ’ 10) Καὶ ἀπό τὴν Ἱερουσαλὴμ ἕως τὴν Ρώμην καὶ ἕως τάς Ἀθήνας ἐπί τοῦ Ἀρείου Πάγου, πρὸς ὅλα τὰ ἔθνη καὶ τάς φυλάς τῆς γῆς δὲν παύουν οἱ Ἀπόστολοι νὰ εὐαγγελίζωνται εἰς τοὺς λαοὺς «τὸν Ἰησοῦν καὶ τὴν ἀνάστασιν» αὐτοῦ (Πρὰξ ιζ’ 18). Καὶ λοιπὸν μὲ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Ἰησοῦ ἦλθεν ἡ ὥρα νὰ κρίνη ὁ Θεὸς τὴν γῆν. Διότι ἡ Ἀνάστασις τοῦ Ἰησοῦ εἶναι ἡ τρανὴ ἀπόδειξις ὅτι ἡ κρίσις τῆς γῆς περὶ αὐτοῦ ἦτο ἄδι¬κος, διότι ὁ Ἰησοῦς ὑπῆρξε τελείως ἀναμάρτητος καὶ Ἅγιος
Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ θριαμβευτικὴ μαρτυρία τοῦ οὐρανίου Πατρὸς ὅτι ἐδέχθη τὴν προσφερθεῖσαν διά τὴν σωτηρίαν τοῦ κόσμου θυσίαν τοῦ ἀναμαρτήτου καί Ἁγίου Υἱοῦ Του. Καὶ ἀποδίδων λοιπὸν δικαιοσύνην διὰ τὸν σταυρικὸν θάνατον, τὸν ὁποῖον οἱ ἄδικοι κριταὶ τῆς γῆς τοῦ ἐπέβαλαν, Τὸν ἀνέστησεν ἐκ τῶν νεκρῶν.
Καὶ ποῖαι συγκλονιστικαὶ ἀντιθέσεις ὑπάρχουν εἰς τάς ἐκδηλώσεις τῆς κρίσεως τῆς γῆς περὶ τοῦ Ἰησοῦ καὶ τῆς κρίσεως τοῦ Θεοῦ περὶ τῆς γῆς!
Θάνατον προσέφερεν ἡ γῆ εἰς τὸν Ἅγιον Ἰησοῦν. Ζωὴν αἰώνιον χαρίζει εἰς τὴν ἁμαρτωλὴν ἀνθρωπότητα μὲ τὴν Ἀνάστασίν Του ὁ Ἰησοῦς.
Τὸ σκότος καὶ τὴν ἀπελπισίαν ἔφερεν εἰς τὴν ἀνθρωπότητα ἡ κρίσις τῆς γῆς περὶ τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἡ ἄδικος θανατικὴ καταδίκη Του. Τὸ φῶς καὶ τὴν χαράν, τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν εἰρήνην ἐχάρισεν εἰς τὴν ἀνθρωπότητα ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ.
Ἀντὶ τῆς ἀχαριστίας πρὸς τὸν εὐεργέτην της, ποὺ περιεῖχε ἡ κρίσις τῆς γῆς διὰ τὸν Ἰησοῦν, ἔλεος καὶ οἰκτιρμούς ἐκδηλώνει ἡ κρίσις τοῦ Θεοῦ πρὸς τὴν γῆν. «Μετανοήσατε καὶ ἐπιστρέψατε εἰς τὸ ἐξαλειφθῆναι ὑμῶν τάς ἁμαρτίας» (Πράξ. γ’ 19), κηρύττουν μετὰ τὴν Ἀνάστασιν πρὸς τὰ πλήθη τῶν σταυρωτῶν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι.
Καὶ ἡ τοιαύτη φιλάνθρωπος καὶ σωτήριος κρίσις τοῦ Θεοῦ πρὸς τὴν γῆν ἤρχισεν ἤδη ἀπὸ τότε ποὺ ἐκρέματο ὁ Κύριος ἐπὶ τοῦ σταυροῦ. Μίαν θέσιν ἐζήτησεν ὁ ληστὴς εἰς τὴν βασιλείαν καὶ τὴν ἐπέτυχεν. Ἡ χάρις τοῦ Ἀναστάντος μεταμορφώνει συνεχῶς τὰ ἀποβράσματα τῆς ἀνθρωπότητος, τὰ ἀνακαινίζει καὶ τὰ ἀναδεικνύει μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου. Ὅσοι Τοῦ στρέφουν τὰ νῶτα ὁδηγοῦνται εἰς τὴν ἀπώλειαν. Ὅσοι προσπίπτουν εἰς τὸν σταυρὸν Του δέχονται τὴν χάριν τῆς Ἀναστάσεώς Του. Τὸ αἷμα Του δὲν ἐχύθη ματαίως. Ὁ θάνατός Του ἀπέβη πηγὴ ἀστείρευτος ζωῆς αἰωνίας.
Ἰδοὺ διατὶ μὲ ἔνθεον ἐνθουσιασμὸν καὶ μὲ βαθεῖαν ἱκανοποίησιν ἀνακράζουν οἱ πιστοὶ τὸν προφητικὸν λόγον: «ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν». Ναί! Ὁ Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη! ( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Χριστοφόρου Παπουτσοπούλου «Χριστός ἀναστάς», ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
