Σάββατο 1 Μαῒου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Εἰ οὖν συνηγέρθητε τῷ Χριστῷ, τὰ ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος, τὰ ἄνω φρονεῖτε, μὴ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Ἐάν λοιπόν ἀνεστήθητε μαζί μέ τόν Χριστόν εἰς τό βάπτισμα, πρέπει νά ζητᾶτε τά ἄνω, δηλαδή τά ἐπουράνια, τά ὁποῖα εἶναι ἐκεῖ, ὅπου ὑπάρχει ὁ Χριστός, καθήμενος εἰς τά δεξιά τοῦ Θεοῦ. Πρός τά ἄνω διευθύνατε καί προσηλώσατε τάς σκέψεις σας· ὄχι πρός τά γήϊνα" ( Ἀπό τήν "ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας" τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ
"Τὸ ἐκπληκτικὸν γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἔχει κυριολεκτικῶς αἰχμαλωτίσει καὶ συναρπάσει τὴν ψυχὴν τοῦ μεγάλου τῶν ἐθνῶν Ἀποστόλου. Ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ σταυρωθείς καὶ ταφείς, ἀνέστη, καὶ ὡς Θεάνθρωπος θριαμβευτὴς κατὰ τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἁμαρτίας ἐκάθησεν ἐν δεξιᾷ τοῦ θρόνου τοῦ οὐρανίου Πατρός Του. Ὄχι δὲ μόνον αὐτὸς προσωπικῶς, ἀλλὰ δι’ αὐτοῦ καὶ ὁλόκληρον τὸ ἀνθρωπινὸν γένος. Ἂν καὶ εἶχε νεκρωθῆ πνευματικῶς ἕνεκα τῆς ἁμαρτίας καὶ εἶχε χωρισθῆ ἀπό τὸν Θεὸν καὶ ἐστέναζεν ὑπό τὴν δουλείαν τοῦ διαβόλου καὶ ἦτο αἰχμάλωτον τοῦ θανάτου καὶ τοῦ Ἅδου, ὁ ἀναστάς Κύριος τὸ ἀνέστησε μαζί Του, τὸ ἐζωοποίησε. Καί, ὅπως τόσον ἐκφραστικὰ διατυπώνει τὴν ἀλήθειαν αὐτὴν ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «συνήγειρε καὶ συνεκάθισεν ἐν τοὶς ἐπουρανίοις» (Ἐφεσ. β’ 6). Δι’ αὐτὸ δὲ καὶ προτρέπει τοὺς Χριστιανοὺς νὰ στρέψουν πρὸς τὸν οὐρανόν τάς ψυχάς των, τὰ ἐνδιαφέροντα των, τοὺς πόθους των. «Εἰ οὖν συνηγέρθητε τῷ Χριστῷ, τὰ ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστὸς ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος, τὰ ἄνω φρονεῖτε, μὴ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς».
«Εἰ οὖν συνηγέρθητε τῷ Χριστῷ…» Δὲν θέτει ἐν ἀμφιβόλῳ τὴν πνευματικὴν ἀνάστασιν τῶν πιστῶν, ἡ ὁποία ἐπι-τυγχάνεται διὰ τῆς πίστεως εἰς τὸν Κύριον καὶ διὰ τῆς χάριτος τῶν μυστηρίων. Ὅταν λέγη «εἰ οὖν συνηγέρθητε τῷ Χριστῷ», εἶναι ὡς νὰ λέγη• ἀφοῦ πλέον ἔχετε ἀναστηθῆ μαζὶ μὲ τὸν Χριστόν. Καὶ πῶς ὄχι;
Ὅπως λέγει ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόστολος, μὲ τὸ ἅγιον Βάπτισμα θαπτόμεθα μαζὶ μὲ τὸν Χριστόν, ἀλλὰ καὶ ἀνιστάμεθα μαζί Του. Διὰ τὸν βαπτισμένον εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου ἄνθρωπον ἡ πνευματικὴ ἀνάστασις εἶναι πλέον γεγονὸς τετελεσμένον. Ἄς ζῆ ἐπὶ τῆς γῆς ὁ Χριστιανός. Ἡ πατρίς του ἡ βεβαία καὶ ἀσφαλής, εἰς τὴν ὁποίαν θὰ καταλήξη μίαν ἡμέραν, εἶναι ὁ οὐρανός, ἐκεῖ ὅπου εὑρίσκεται ὁ Χριστὸς «ἐν δεξιᾲ τοῦ Θεοῦ καθήμενος». Ἄς ἀνήκη εἰς οἱονδήποτε ἔθνος. Ἄς κυβερνᾶται ἀπό οἱονδήποτε ἐπίγειον καθεστώς. Τοῦ Χριστιανοῦ τὸ πολίτευμα «ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει», ἐκεῖ ὅπου εὑρίσκεται ὁ ἀναστάς Κύριος. Ἄς εἶναι πτωχός, ἄς πάσχη τὸ σῶμα του, ἄς εἶναι ἀφανὴς καὶ περιφρονημένος εἰς τὸν πρόσκαιρον αὐτὸν κόσμον. Ὁ Χριστιανὸς γνωρίζει πολὺ καλὰ ὅτι εἶναι κληρονόμος μιᾶς πανευτυχοῦς βασιλείας, πρὸς τὴν ὁποίαν δὲν ἠμπορεῖ νὰ συγκριθῆ καμμία ἀπό τάς βασιλείας τοῦ κόσμου.
Ἀλλά δι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγον μᾶς λέγει ὁ θεῖος Παῦλος: Σεῖς ποὺ συνηγέρθητε μὲ τὸν Χριστόν, σεῖς ποὺ ἀπηλαύσατε τὴν μεγάλην δωρεὰν τῆς πνευματικῆς ἀναστάσεως δὲν ἐπιτρέπεται πλέον νὰ σκέπτεσθε τὰ γήινα καὶ φθαρτὰ καὶ ἐφήμερα• ἀλλά «τὰ ἄνω ζητεῖτε» καὶ «τὰ ἄνω φρονεῖτε». Οἱ Χριστιανοὶ καλοῦνται νὰ ἔχουν τάς μεγαλυτέρας ἐπιδιώξεις, τοὺς ἀνωτέρους πόθους, τὰ εὐγενέστερα ἰδανικά. Δὲν θὰ ἐπηρεάζωνται ἀπό τὰ κάτω, ἀλλά θὰ ἀτενίζουν συνεχῶς πρὸς τὰ ἄνω, ἐκεῖ ὅπου ὁ Ἀρχηγὸς τῆς σωτηρίας εὑρίσκεται, ἐκεῖ ὅπου καὶ ἡμεῖς θὰ φθάσωμεν αἰσίως μίαν ἡμέραν.
«Τὰ ἄνω ζητεῖτε… τὰ ἄνω φρονεῖτε, μὴ τὰ ἐπίτης γῆς». Ἄς μή μᾶς ἐξαπατοῦν τὰ ἐφήμερα τοῦ κόσμου αὐτοῦ πράγματα. Ἄς μή μᾶς δελεάζουν αἱ στιγμιαῖαι εὐχαριστήσεις τῆς ἐπιγείου ζωῆς. Ἀλλά καὶ ἂς μή μᾶς ὁδηγοῦν τὰ δυσάρεστα γεγονότα εἰς τὴν ἀπόγνωσιν καὶ ἀπελπισίαν. Ἄς μή μᾶς ἀποθαρρύνουν αἱ ἀκούσιαι πτώσεις μας εἰς τὸν ἀγῶνα κατὰ τῆς ἁμαρτίας. Καὶ τὰ δάκρυα ποὺ χύνομεν εἰς τὸν καιρὸν τῶν θλίψεων, τῶν ἀσθενειῶν, τοῦ θανάτου ἄς μὴ ἔχουν τὴν πικρίαν ποὺ ἔχουν τὰ δάκρυα ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ζοῦν χωρὶς τὴν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως καὶ δὲν ἔχουν ἀναστηθῆ οἱ ἴδιοι μαζὶ μὲ τὸν Χριστόν. Οἱ ἀληθινοὶ Χριστιανοί, ποὺ ἐγνώρισαν πράγματι τὸν Χριστὸν ὡς σωτῆρα καὶ ἀπήλαυσαν τὴν λύτρωσιν ποὺ ἔφερεν ἐκεῖνος, αὐτοὶ εἶναι εἰς θέσιν νὰ ἐννοήσουν καὶ ἐφαρμόσουν τοὺς λόγους τοῦ θείου Παύλου• «εἰ οὖν συνηγέρθητε τῷ Χριστῷ, τὰ ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστὸς ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος».
Χριστέ μου ἀναστημένε! Χριστέ μου πολυεύσπλαγχνε! Εἰς ποῖα βάραθρα κακίας εἶχα καταπέσει! Πόσον εἶχα μακρυνθῆ ἀπό Σέ! Πόσον Σὲ ἐλύπησα! Πόσον Σὲ ἔκαμα νὰ πονέσης μὲ τὸν ὀδυνηρὸν θάνατον τοῦ σταυροῦ! Ἀλλά Σύ, Χριστέ μου, ἀνέστης!
Ὤ, χαρὰ καὶ ἀγαλλίασις! Ἀνέστης, καὶ ἀνέστησες καὶ ἐμέ καὶ μὲ ἀνέβασες ὑψηλά, πολὺ ὑψηλά, ἐκεῖ ὅπου κάθεσαι Σύ, εἰς τὰ δεξιὰ τοῦ οὐρανίου Πατρός Σου, ἔνδοξος, λαμπρός, ἀκτινοβόλος. Δὲν ὑπάρχει, Κύριέ μου, μεγαλύτερα εὐεργεσία ἀπό αὐτήν. Ἀξίωσέ με, Σὲ παρακαλῶ, νὰ ἀπολαύσω καὶ ἐγὼ τὴν γλυκύτητα, τὴν χαράν, τὴν δόξαν αὐτὴν τοῦ οὐρανοῦ. Δός μου τὴν χάριν Σου, ὥστε ἡ ψυχή μου νὰ φλέγεται ἀπὸ τὴν ἀγάπην Σου καὶ ἡ θέλησίς μου νὰ ἐνισχύεται ἀπὸ τὴν δύναμίν Σου. Ἀξίωσέ με νὰ ζῶ εἰς τὴν γῆν ὡς πολίτης τοῦ οὐρανοῦ, ἐνδιαφερόμενος διὰ τὰ αἰώνια, τὰ ἄφθαρτα, τὰ πραγματικὰ ἀγαθά. Ἀξίωσέ με ὥστε ἡ ζωή μου ὅλη νὰ εἶναι ζωὴ ἀναστάσεως πραγματικῆς, διὰ νὰ Σὲ συναντήσω μίαν ἡμέραν καί Σέ ἀνυμνῶ αἰωνίως ἐκεῖ ὑψηλά, ὅπου ὡς αἰώνιος ἀρχιερεύς μεσιτεύεις ὑπὲρ τῆς Ἐκκλησίας Σου καὶ ὑπὲρ μιάς ἑκάστης ψυχῆς «ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος» (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ. Χριστοφ.Παπουτσοπούλου "Χριστός ἀναστάς", ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").
