Δευτέρα 3 Μαῒου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν· καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Διδάσκοντες αὐτούς νά φυλάττουν εἰς τόν βίον των ὅλα τά ἠθικά παραγγέλματα, ὅσα σᾶς ἔδωκα ὡς ἐντολάς. Καί ἰδού, ἐγώ πού ἔλαβον πᾶσαν ἐξουσίαν, θά εἶμαι μαζί σας βοηθός καί συμπαραστάτης σας ὅλας τάς ἡμέρας, μέχρις οὗ συντελεσθῇ καί λάβῃ τέλος ὁ αἰών αὐτός. Ἀμήν" ( Ἀπό τήν "ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας" τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ
"Ἐκπληκτικὸν καὶ μοναδικὸν ἦτο τὸ θέαμα καὶ τὸ γεγονὸς τὸ ὁποῖον ἐξετυλίχθη καὶ διεδραματίσθη ἐνώπιον τῶν μαθητῶν εἰς τὸ ὄρος τῶν ἐλαιῶν. Ἄγγελοι καὶ ἄνθρωποι μὲ ἔκπληξιν ἔβλεπαν τὸν Θεάνθρωπον Κύριον νὰ ἀφήνη τὰ ἐπίγεια σκηνώματα καὶ νὰ ἀναβαίνη πρὸς τὸν οὐρανόν. Δὲν ὑπῆρχε πλέον ἀνάγκη τῆς αἰσθητῆς παρουσίας Του ἐπί της γῆς. Ἔφερεν εἰς πέρας τὴν μεγάλην ἀποστολήν, διὰ τὴν ὁποίαν ἔγινε καὶ ἄνθρωπος. «Τὸ ἔργον ἐτελείωσε» τὸ ὁποῖον Τοῦ ἀνέθεσεν ὁ οὐράνιος Πατήρ, τὸ ἔργον δηλαδὴ τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Καὶ τώρα «τὴν ὑπὲρ ἡμῶν πληρώσας οἰκονομίαν καὶ τὰ ἐπί γῆς ἐνώσας τοῖς οὐρανίοις, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ». Ἀπεχωρίσθη ἀπό τούς μαθητάς, «διέστη ἀπ’ αὐτῶν καὶ ἀνεφέρετο εἰς τὸν οὐρανόν».
Ὤ! Θὰ μείνουν λοιπὸν τώρα πλέον ὀρφανοὶ οἱ μαθηταί; Ἡ Ἐκκλησία θὰ στερηθῆ τῆς παρουσίας τοῦ Ἀρχηγοῦ της; Οἱ πιστοὶ τῶν αἰώνων θὰ εἶναι ἐστερημένοι τῆς θείας Του προσωπικότητος; Ὄχι. Ὁ ἀναλαμβανόμενος Ἰησοῦς μᾶς βεβαιώνει: «Ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας». «Μεθ’ ὑμῶν εἰμι». Δὲν θὰ μὲ βλέπετε βέβαια, μαθηταί μου, μὲ τὰ μάτια τοῦ σώματος. Ἡ χάρις μου ὅμως καὶ ἡ δύναμίς μου θὰ εἶναι μαζί σας· ἡ εὐλογία μου θὰ σᾶς συντροφεύη διαρκῶς. Θὰ νοσταλγήσετε ἴσως καὶ θὰ ἐπιθυμήσετε μίαν τῶν ἡμερῶν ἐκείνων, ὅταν ἐβάδιζα μαζί σας εἰς τὴν Γαλιλαίαν ἤ συνεταξίδευα μὲ τὸ πλοῖον εἰς τὴν Γεννησαρέτ. Ἀλλ’ ὅπως καὶ τότε, ὅταν ἐκινδυνεύατε ἀπὸ τὴν τρικυμίαν, ἐγὼ ἤμην μαζί σας καὶ σᾶς ἔλεγα «ἐγώ εἰμι, μὴ φοβεῖσθε», τοιουτοτρόπως καὶ τώρα καὶ πάντοτε θὰ εἶμαι εἰς τὸ πλευρόν σας, πατέρας στοργικός, ἀδελφὸς συμπαθής, παραστάτης σας ἀχώριστος. Εἰς ὁποιανδήποτε περίστασιν καὶ ἂν εὑρεθῆτε, ἐγώ δὲν θὰ παύσω νὰ εἶμαι «μεθ’ ὑμῶν». Κανεὶς δὲν θὰ ἠμπορῆ νὰ σᾶς χωρίση ἀπὸ ἐμέ· σᾶς τὸ ὑπόσχομαι ὅτι «μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος».
«Μεθ’ ὑμῶν εἰμι». Πόσον ἐνθαρρυντικὸς εἶναι ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ Κυρίου! Ποὶαν ἐνίσχυσιν καὶ παρηγορὶάν μᾶς χαρίζει, ὅταν σκεπτώμεθα ὅτι ὁ Κύριος, ἂν καὶ ἀνελήφθη εἰς τοὺς οὐρανούς, ὅμως ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι μαζί μας! Βαθεῖα εἰρήνη καὶ γλυκεῖα χαρὰ πλημμυρίζει τὴν ψυχήν μας. Διότι αὐτὸ ποὺ εἶπεν ὁ Κύριος δὲν εἶναι λόγος ἁπλοῦς• εἶναι ἀδιαμφισβήτητος πραγματικότης.
«Μεθ’ ὑμῶν εἰμι». Ἀπό τὴν ὥραν ποὺ γεννώμεθα, ὅλως δὲ ἰδιαιτέρως ἀπό τὴν ὥραν ποὺ βαπτιζόμεθα, ὁ Κύριος εἶναι μαζί μας. Ἀκούει τοὺς βρεφικούς μας κλαυθμυρισμούς. Καὶ τὰ ἀσυνάρτητα ἐκεῖνα ψελλίσματα, τὰ ὁποῖα ὑπὸ τὴν μητρικὴν καθοδήγησιν ἀκούονται ἀπό τὸ στόμα μας εἰς ἔκφρασιν εὐλαβείας πρὸς τὴν θείαν Του Μεγαλειότητα, Ἐκεῖνος εὐαρεστεῖται νὰ τὰ ἀκούη ὡς λόγους προσευχῆς. Ὤ! Πόσες ἆραγε φορὲς εἰς τὴν μετέπειτα ὥριμον ζωήν μας θὰ προσδέχεται ὁ πανταχοῦ παρὼν Κύριος τὴν προσευχήν μας μὲ τόσην ἀγαθότητα μὲ ὅσην τὰ ἀθῶα ἐκεῖνα καὶ ἀνεπίγνωστα βρεφικά μας ψελλίσματα;
«Μεθ’ ὑμῶν εἰμι». Μὲ στοργικὴν ἀγάπην παρακολουθεῖ τὴν αὔξησιν καὶ τὴν πρόοδόν μας εἰς τὰ γράμματα, εἰς τὴν τέχνην, εἰς τὸ ἐπάγγελμα, εἰς τὴν ἐπιστήμην. Εἶναι μαζί μας, ὅταν ἡμεῖς ἐργαζώμεθα ἤ μελετῶμεν. Εἶναι μαζί μας καὶ ὅταν ἡμεῖς, κουρασμένοι ἀπό τὴν ἐργασίαν τῆς ἡμέρας, κοιμώμεθα. Εἶναι «μεθ’ ἡμῶν», ὅταν εἴμεθα ὑγιεῖς, χωρὶς νὰ μᾶς ἐγκαταλείπη οὐδὲ ἐπὶ στιγμὴν καὶ ὅταν ἡ ἀσθένεια μᾶς ρίψη ἐπὶ βραχὺ ἤ μακρὸν διάστημα εἰς τὸ κρεββάτι τοῦ πόνου. Εἶναι μαζί μας, ὅταν εὑρισκώμεθα εἰς τὸ πατρικόν μας σπίτι ὑπό τὴν ἄμεσον παρακολούθησιν τῶν γονέων μας. Ἀλλ’ εἶναι μαζί μας καὶ ὅταν ἡ ἀνάγκη ἐπιβάλλη νὰ ἀποχωρισθῶμεν ἀπό τὰ προσφιλῆ μας πρόσωπα. Εἶναι «μεθ’ ἡμῶν», ὅταν ζῶμεν εἰς τὴν πατρικὴν γῆν, ἀλλ’ εἶναι «μεθ’ ἡμῶν» καὶ ὅταν διασχίζωμεν ὠκεανοὺς καὶ ἠπείρους, ἀναζητοῦντες ἐργασίαν εἰς ξένην γῆν.
«Μεθ’ ὑμῶν εἰμι». Κανεὶς τόπος καὶ κανεὶς χρόνος καὶ καμμία ἀπασχόλησις δὲν ἠμπορεῖ νὰ μᾶς ἀποξενώση ἀπό τὸν Κύριον. Ἀπό τὴν παλαιάν ἀκόμη ἐποχήν ὁ θεόπνευστος Προφήτης τὸ εἶχεν ἐννοήσει. Καὶ γεμᾶτος ἀπό τὴν χαρὰν καὶ τὴν ἀγαλλίασιν τὴν ὁποίαν τοῦ ἐχάριζεν ἡ συναίσθησις τῆς συνεχοῦς παρουσίας καὶ συμπαραστάσεως τοῦ Κυρίου, ἔλεγε πλήρης ἱεροῦ ἐθνουσιασμοῦ: Ὢ Κύριέ μου! Ποῦ θὰ εὑρεθῶ καὶ Σὺ δὲν θὰ εἶσαι μαζί μου; «Ποῦ πορευθῶ ἀπό του πνεύματός σου καὶ ἀπό τοῦ προσώπου σου ποῦ φύγω; ἐὰν ἀναβῶ εἰς τὸν οὐρανόν, σὺ ἐκεῖ εἶ• ἐάν καταβῶ εἰς τὸν ἅδην, πάρει• ἐάν ἀναλάβοιμι τάς πτέρυγάς μου κατ’ ὄρθρον καὶ κατασκηνώσω εἰς τὰ ἔσχατα τῆς θαλάσσης, καὶ γὰρ ἐκεῖ ἡ χείρ σου ὁδηγήσει με, καὶ καθέξει μὲ ἡ δεξιά σου» (Ψαλμ. ρλη’ 7-10). Καὶ ἱκανοποιημένος βαθύτατα καὶ ἐπιθυμῶν σφοδρῶς τὴν τοιαύτην συνεχῆ παρουσίαν καὶ συμπαράστασιν τοῦ Κυρίου, ἔλεγε: Σὺ ὁ ὁποῖος εἶσαι μαζί μου ἀπὸ τῆς πρώτης στιγμῆς τῆς ὑπάρξεώς μου, «καὶ ἕως γήρως καὶ πρεσβείου μὴ ἐγκαταλίπης με» (Ψαλμ. α΄ 18).
Ἐπιθυμῶ καὶ Σὲ ἱκετεύω, Θεέ μου, νὰ εἶσαι μαζί μου καὶ μέχρι τῶν γηρατειῶν καί, ἀκόμη περισσότερον, αἰωνίως εἰς τοὺς ἀτελεύτητους αἰῶνας, ἀφοῦ Σὺ τὸ ὑπεσχέθης: «Ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος».
Πόσην ἀγαθότητα, πόσην στοργήν, πόσην ἀγάπην φανερώνουν, Κύριε, οἱ λόγοι Σου αὐτοί! Καὶ ὅμως ἡμεῖς πόσον ὀλίγον σκεπτόμεθα τὴν ὑψίστην αὐτὴν τιμὴν καὶ εὐεργεσίαν! Ἀξίωσέ μας, πολυεύσπλαγχνε Κύριε, νὰ ἐνθυμούμεθα πάντοτε τὴν μεγάλην αὐτὴν ἀλήθειαν, ὅτι Σὺ εἶσαι πάντοτε ἀοράτως μαζί μας, καὶ μὲ τὴν πεποίθησιν αὐτὴν νὰ καταφεύγωμεν εἰς Σέ. Ἀντλοῦντες δὲ παρά Σοῦ φωτισμὸν καὶ ἐνίσχυσιν καὶ ἁγιασμόν, νὰ μένωμεν ἀδιαρρήκτως ἡνωμένοι μὲ Σέ, ὁ ὁποῖος καταδέχεσαι νὰ μᾶς βεβαιώνης: «Ἰδοὺ ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος». Ἀμήν." (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ. Χριστοφ.Παπουτσοπούλου "Χριστός ἀναστάς", ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").
