Πέμπτη 20 Μαῒου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
« Καί ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό. καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι· καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ᾿ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου, καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Καί ὄταν ἀπό τήν ἐσπέραν τῆς παραμονῆς της ἤρχισεν ἡ ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, καί ἐπρόκειτο αὕτη νά συμπληρωθῇ, ἦσαν ὄλοι οἱ πιστοί μέ μιά καρδιά συναγμένοι εἰς τό αὐτό μέρος. Καί ἔξαφνα χωρίς νά τό περιμένῃ κανείς, ἦλθε βοή ἀπό τόν οὐρανόν σάν βοή σφοδροῦ ἀνέμου, ὁ ὀποῖος κινεῖται μέ ὁρμήν καί βιαιότητα. Καί ἡ βοή αὐτή ἐγέμισεν ὅλο τό σπίτι, ὅπου ἐκάθηντο οἱ ἀπόστολοι καί ὅλοι οἱ μαθηταί. Καί εἶδαν μέ τά μάτια των νά διαμοιράζωνται εἰς αὐτούς γλῶσσαι παρόμοιαι πρός τάς φλόγας τοῦ πυρός καί εἰς τόν καθένα ἀπό αὐτούς ἐκάθησεν ἀπό μία γλῶσσα» ( Ἀπό τήν "ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας" τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα" , ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ
«Ἔπειτα ἀπό τόν πρωτάκουστον ἐκεῖνον ἦχον ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, ἰδού καί αἱ γλῶσσαι ὡσεί πυρός. Ἐγέμισεν ἀπό τόν ἦχον τό σπίτι, εἰς τό ὁποῖον εὑρίσκοντο οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ πρῶτοι μαθηταί. Ἀλλά συγχρόνως ἐγέμισε καί τό ἐσωτερικόν των μέ Πνεῦμα Ἅγιον, τό ὁποῖον ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν κατῆλθεν εἰς αὐτούς. Δέν προήρχοντο ἀπό τήν γῆν οὔτε ὁ ἦχος οὔτε αἱ γλῶσσαι ὡσεί πυρός. Ἐκ τοῦ οὐρανοῦ κατῆλθον καί ὁ ἦχος καί αἱ γλῶσσαι. Ἦσαν δέ αὐτά μαζί μέ τήν σταυρικήν θυσίαν τοῦ Κυρίου ὅ,τι πολυτιμότερον ἐχάριζεν ὁ Οὐρανός εἰς τήν γῆν. Καί τό ἀποτέλεσμα ἐκπληκτικόν, θεῖον, οὐράνιον. Ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου, καί ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθώς τό Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι (Πράξ. β’ 14).
Ἑτέραις γλώσσαις. Καί ὅμως πολλά πολλά ἔτη προτήτερα, καί πάλιν τότε διά πρώτην φοράν ἠκούσθησαν διάφοροι γλῶσσαι ἀπό τά στόματα τῶν ἀνθρώπων. Τί λοιπόν τό διάφορον, τί τό πρωτοφανές καί πρωτάκουστον συνετελέσθη τώρα, κατά τήν ἡμέραν της Πεντηκοστῆς, ἀπό τήν ἀρχαίαν ἐκείνην ἐποχήν;
Ἀλλά δέν τό γνωρίζετε; Δέν τό ἐνθυμεῖσθε; Ἦτο τότε ἡ ἐποχή μετά τόν κατακλυσμόν. Ἀσυγκίνητοι καί ἀδιόρθωτοι οἱ τότε ἄνθρωποι ἀπό τήν τρομεράν καταστροφήν, μόλις ἐπληθύνθηοαν ἀποφασίζουν νά κτίσουν πύργον ὑψηλόν, πανύψηλον, τόν περίφημον πύργον τῆς Βαβέλ, τοῦ ὁποίου ἡ κορυφή νά φθάση εἰς τόν οὐρανόν. Τυφλωμένοι ἀπό τόν ἐγωισμόν των, φαντάζονται, ὅτι εἶναι δυνατόν μέ τάς ἰδικάς των δυνάμεις νά ἀποφύγουν νέαν τιμωρητικήν ἐνέργειαν τοῦ Θεοῦ. Καί ἐργάζονται δραστηρίως καί ἐπιχειροῦν νά κατακτήσουν μέ τάς ἰδικάς των προσπαθείας τόν οὐρανόν. Πόσον μωροί καί ἀνόητοι, πόσον φιλόδοξοι καί ἐγωϊσταί ἀποδεικνύονται! Καί λοιπόν εἰς ματαίωσιν τῶν ὑπερήφανων σχεδίων των παρεμβαίνει ἡ πανάγαθος μεγαλωσύνη τοῦ Θεοῦ. Δέν τούς τιμωρεῖ οὔτε μέ πῦρ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, ὅπως κατόπιν τά Σόδομα καί τά Γόμορρα, οὔτε πάλιν μέ κατακλυσμόν. Ἀλλά πῶς; Μέ τήν πολυγλωσσίαν, ἡ ὁποία εἰς τήν περίστασιν ἐκείνην ἦτο ἐκδήλωσις δυσμένειας τοῦ Θεοῦ καί τιμωρίας διά τήν ἀσεβῆ τόλμην τῆς πυργοποιῒας. Δεῦτε καί καταβάντες συγχέωμεν αὐτῶν ἐκεῖ τήν γλῶσσαν, λέγει ὁ παντοκράτωρ Κύριος (Γενέσ. ια’ 7). Ἔλθετε, λέγει ὁ ἄναρχος Πατήρ πρός τόν συνάναρχον Υἷόν Του καί πρός τό συναΐδιον Πνεῦμα, ἔλθετε νά καταβῶμεν μαζί καί νά συγχύσωμεν τήν γλῶσσαν, ποῦ ὁμιλοῦν οἱ ἄνθρωποι. Μέ τόν τρόπον αὐτόν, ἐπειδή δέν θά ἠμποροῦν νά συνεννοηθοῦν, θά διασκορπισθοῦν καί ἔτσι θά ματαιωθῆ τό ὑπερήφανον σχέδιόν των. Ὤ ἀλλοίμονον! Τιμωρία παιδαγωγική ἦτο ἡ πολυγλωσσία ἐκείνη, τήν ὁποίαν ὁ Τρισυπόστατος Θεός ἐπέβαλε τότε εἰς τούς ἀνθρώπους, διά νά τούς προλάβη ἀπό χειρότερον παράπτωμα. Καί ἰδού λοιπόν ὡς συνέπεια τῆς πολυγλωσσίας ἐπέρχεται ἡ ἀσυνεννοησία μεταξύ τῶν ἀνθρώπων καί ὁ διασκορπισμός καί χωρισμός μεταξύ τῶν.
Ἀλλ’ ἦλθεν ἡ ἁγία ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Κατά τήν ἡμέραν ἐκείνην ἐθεμελιώνετο καί ἱδρύετο ἕνας ἄλλος πύργος, ὁ ἀκατάβλητος καί αἰώνιος πύργος τῆς Ἐκκλησίας. Ἦσαν, μᾶς πληροφοροῦν αἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, ἐν Ἱερουσαλήμ κατά τήν ἡμέραν της Πεντηκοστῆς ἄνδρες εὐλαβεῖς ἀπό παντός ἔθνους τῶν ὑπό τόν οὐρανόν (Πράξ. β’ 5). Καί ἔπρεπε λοιπόν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί νά ἀκούσουν ἀπό τό στόμα τῶν Ἀποστόλων τό κήρυγμα περί τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἔπρεπε νά πληροφορηθοῦν ὅτι μόνον διά τῆς πίστεως εἰς τόν Χριστόν σῴζεται ὁ ἄνθρωπος καί ἔπρεπε νά ἐννοήσουν ὅτι χωρίς εἰλικρινῆ μετάνοιαν, ἄφεσις ἁμαρτιῶν δέν παρέχεται ἀπό τόν Θεόν. Ἀλλά πῶς θά ἤκουον τό κήρυγμα περί τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ἀφοῦ δέν ἐννοοῦσαν τήν γλῶσσαν τῶν Ἀποστόλων; Ἰδού λοιπόν τό θαῦμα. Τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖον ὡς πύριναι γλῶσσαι ἐπεφοίτησεν εἰς τούς ἁγίους Ἀποστόλους, ἐγέμισε τό ἐσωτερικόν των καί τούς ἔκαμε πανσόφους καί Αὐτό τούς ἐδίδαξε τάς γλώσσας, τάς ὁποίας ἕως τότε δέν ἐγνώριζον. Καί τίθενται λοιπόν τώρα αἱ γλῶσσαι εἰς τήν ἐξυπηρέτησιν τοῦ ἔργου τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. Κηρύττουν οἱ Ἀπόστολοι καί ἀποροῦν οἱ λαοί, πῶς ἀκούουν εἷς ἕκαστος ἰδίᾳ διαλέκτῳ ἐν ἧ ἐγεννήθησαν (Πράξ. β’ 67) καί πιστεύουν καί βαπτίζονται καί γίνονται μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τοῦ θεοϊδρύτου αὐτοῦ πύργου, τόν ὁποῖον καμμία δύναμις δέν ἠμπορεῖ νά καταλύση.
Ὁ ἐμπνευσμένος ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας ἄριστα παραθέτει καί συγκρίνει τά δύο αὐτά γεγονότα, ἑξαίρωντό σωτήριον ἔργον τῆς Ἐκκλησίας. Ἰδού τί λέγει.
"Γλῶσσαι ποτέ συνεχύθησαν διά τήν τόλμαν τῆς πυργγοποιΐας• γλῶσσαι δέ νῦν ἐσοφίσθησαν διά τήν δόξαν τῆς Θεογνωσίας. Ἐκεῖ κατεδίκασε Θεός τούς ἀσεβεῖς τῷ πταίσματι• ἐνταῦθα ἐφώτισε Χριστός τούς ἁλιεῖς, τῷ Πνεύματι. Τότε κατειργάσθη ἡ ἀφωνία πρός τιμωρίαν• ἄρτι καινουργεῖται ἡ συμφωνία πρός σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν".
Χωρισμόν ἐπέφεραν αἱ πολλαί γλῶσσαι εἰς τήν περίπτωσιν τοῦ πύργου τῆς Βαβέλ. Εἰς ἑνότητα ἀποβλέπουν καί καλοῦν τούς ἀνθρώπους αἱ πολλαί γλῶσσαι κατά τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς. Εἰς τήν ἑνότητα τῶν ἕως τότε διεσκορπισμένων τέκνων τοῦ Θεοῦ, τά ὁποῖα ὁ Κύριος ἦλθε νά συναγάγη καί νά ἑνώση εἰς ἕν (Ἰωάν.ια’ 52) διά τῆς σταυρικῆς θυσίας Του καί διά τοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἱδρύθη κατά τήν ἡμέραν της Πεντηκοστῆς.
Ἄς δοξάζωμεν καί ἄς εὐχαριστῶμεν τόν Θεόν, ὁ Ὁποῖος διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μᾶς καλεῖ εἰς ἑνότητα Πίστεως διά τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ὁ Ὁποῖος μᾶς καλεῖ νά μᾶς ἀναβιβάση εἰς τόν Οὐρανόν ὄχι διά τοῦ ἀνθρωπίνου πύργου τῆς Βαβέλ, ἀλλά διά τοῦ ἀχειροποίητου πύργου τῆς Ἐκκλησίας» (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ. Χριστοφ.Παπουτσοπούλου "Χριστός ἀναστάς", ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").
