Δευτέρα 24 Μαῒου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
«Καί ἔσται μετὰ ταῦτα καὶ ἐκχεῶ ἀπὸ τοῦ πνεύματός μου ἐπὶ πᾶσαν σάρκα, καὶ προφητεύσουσιν οἱ υἱοὶ ὑμῶν καὶ αἱ θυγατέρες ὑμῶν, καὶ οἱ πρεσβύτεροι ὑμῶν ἐνύπνια ἐνυπνιασθήσονται, καὶ οἱ νεανίσκοι ὑμῶν ὁράσεις ὄψονται»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Καί θά συμβοῦν μετά ταῦτα τά ἑξῆς:Θά ἐκχύσω πλουσίως ἀπό τό πνεῦμα μου χαρίσματα εἰς πάντα ἄνθρωπον, καί θά προφητεύσουν οἱ υἱοί σας καί αἱ θυγατέρες σας, καί οἱ γεροντότεροί σας θά ἐνυπνιάζωνται ἐνύπνια ἀποκαλυπτικά, καί οἱ νεώτεροί σας θά βλέπουν ὁράματα θεῖα» ( Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας" τ.11ος , ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ
"Ὅταν ὁ Θεός ἐδημιούργησεν ἐκ τοῦ μηδενός τόν οὐρανόν καί τήν γῆν (Γενέσ. α’ 1) καί σκότος βαθύ καί ἀδιαπέραστον ἐκάλυπτε τήν ὑδρόγειον σφαῖραν, Πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος (Γενέσ. α’ 2), τό ὁποῖον ἐκάλυπτε τήν γῆν. Ἦτο Πνεῦμα δημιουργικόν, τό ὁποῖον, ὅπως σοφῶς παρατηρεῖ ὁ μέγας Βασίλειος, μετέδιδεν εἰς τά ὕδατα ζωτικήν δύναμιν. Καί κατά τήν πανένδοξον ἡμέραν της Πεντηκοστῆς, τήν γενέθλιον ἐκείνην ἡμέραν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, πάλιν τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ κατέρχεται καί ἐπιφέρεται ἐπί περιβάλλοντος σκοτεινοῦ, ὄχι ἐξ ἑπόψεως φυσικῆς, ὅπως τότε, ἄλλ’ ἐξ ἐπόψεως ἠθικῆς καί πνευματικῆς. Τί ἄλλο ἦτο ὁ κόσμος, προτοῦ ὁ Κύριος ἐνανθρωπήση καί θυσιασθῆ καί ἀναληφθῆ καί καταπέμψη τό Πνεῦμα του, παρά ἐρημία καί νέκρωσις καί σκότος πνευματικόν; Δέν τό εἶχεν εἰπεῖ ὁ ἴδιος εἰς τόν Ἀδάμ; Ἧ δ’ ἄν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ’ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε (Γενέσ. β’ 17). Θά ἀποθάνετε, θά νεκρωθῆτε, θά χωρισθῆτε ἀπό ἐμέ. Καί πράγματι. Ἡ παράβασις τῆς μεγάλης ἐκείνης ἀπαγορεύσεως εἶχε φέρει τόν τέλειον χωρισμόν τοῦ κόσμου ἀπό τόν Θεόν. Ἐκινεῖτο βεβαίως ἐπάνω τῆς γῆς ὁ ἄνθρωπος, ἐδημιούργει πολιτισμούς ἐπραγματοποίει ἔργα ὑλικά καί αἰσθητά, μεγάλα ἴσως, τά ὁποῖα καί σήμερον ἐξακολουθοῦν νά θαυμάζωνται διά τήν τέχνην των. Διετύπωνε ἀκόμη καί συστήματα φιλοσοφικά, τά ὁποῖα εἶναι ἡ βάσις καί ὅλων τῶν συγχρόνων φιλοσοφικῶν συστημάτων. Ἀλλά τί μέ αὐτό; Παρ’ ὅλας τάς ἀξιολόγους πτήσεις τῆς διανοίας του, ζωή πνευματική δέν ὑπῆρχεν. Ἡ διαφθορά, ἡ ἀποσύνθεσις, ἡ ἠθική καί πνευματική νέκρωσις ἐκυριάρχει ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον.
Νεκρά ὀνομάζει τά ἔργα τῆς ἁμαρτίας ὁ ἀπόστολος Παῦλος• διότι φανερώνουν τήν νέκρωσιν τῆς ψυχῆς, τόν χωρισμόν δηλαδή αὐτῆς ἄπα τόν Θεόν. Εἶναι νεκρά, διότι δημιουργοῦν ἀποσύνθεσιν εἰς τήν πνευματικήν φύσιν τοῦ ἄνθρωπου, διότι ἐξαλείφουν τήν ἀνωτέραν ζωήν, ὅπως ἠτο ἐκείνη, τήν ὁποίαν εἶχεν ὁ ἄνθρωπος πρό τῆς πτώσεως καί πολύ περισσότερον ὅπως ἐκείνη, εἰς τήν ὁποίαν ὁ Χριστιανός μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ εἰσέρχεται.
Μέσα εἰς τοιοῦτον ἠθικόν σκότος ἔπλεεν ἡ ἀνθρωπότης, ὅταν κατά τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς ἐπέλαμψε, διά τῆς ἐκχύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ νέα ζωή. Φῶς οὐράνιον, πῦρ καθαρτικόν. Δι’ αὐτόν τόν λόγον κατῆλθεν ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν, διά νά δηλωθῆ ἀφ’ ἑνός μέν ἡ δραστική τοῦ Πνεύματος ἐνέργεια, ἡ καθαρτική αὐτοῦ δύναμις, ἀφ’ ἑτέρου δέ ἡ φωτιστική του ἰδιότης. Μέσα εἰς τόν βόρβορον, εἰς τόν ὁποῖον εὑρίσκει τόν κόσμον τό Πνεῦμα τό Ἅγιον κατερχόμενον, πρόκειται νά ἐνεργήση δραστικῶς καί ἀποτελεσματικῶς καί σάν ἄλλη φωτιά νά κατακαύση τήν ἁμαρτίαν καί ἀπαλλάξη τόν κόσμον ἀπό τόν θανατηφόρον μολυσμόν της. Εἰς τόν ἠθικῶς νεκρόν κόσμον, τόν ὁποῖον εὑρῆκεν, ἔχυσεν ἄπλετον φῶς καί διέλυσε τά σκότη καί ἐδημιούργησε νέαν ζωήν, τήν ὁποίαν μεταδίδει εἰς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι τήν ποθοῦν, τήν ζητοῦν· καί ἀνοίγουν τήν καρδίαν των διά νά τήν δεχθοῦν. Ὡς ποταμός ἀστείρευτος, πού ἀνέβλυσε κατά τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς ἡ χάρις τοῦ Παρακλήτου, προσφέρει εἰς τούς ἀνθρώπους τάς χάριτας καί τάς εὐλογίας, αἱ ὁποῖαι προῆλθον ἀπό τόν σταυρόν καί τήν ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου.
Ὁ Θεός διά τῶν προφητῶν τό εἶχε προαναγγείλει: Ἐκχεῶ ἀπό τοῦ πνεύματός μου ἐπί πᾶσαν σάρκα (Ἰωήλ γ’ 1). Θά ἐκχύσω ἀφθόνως, λέγει ὁ Κύριος, τήν χάριν τοῦ Πνεύματός μου εἰς κάθε ἄνθρωπον, πού θά τήν ἐπιθυμήση καί θά τήν ζητήση. Καί θά τήν δώσω πλουσίαν εἰς ὅλους, διότι πᾶσα σάρξ ἔχει ἀνάγκην τῆς δωρεᾶς τοῦ Πνεύματος. Διότι κάθε ἄνθρωπος διατελεῖ καί ὑφίσταται τάς συνεπείας τῆς ἁμαρτίας. Ἐκχύνεται ἡ δωρεά τοῦ Παρακλήτου εἰς τους Ἀποστόλους, μέ τρόπον κατ’ ἐξοχήν θαυμαστόν καί ἐκπληκτικόν καί εἰς βαθμόν ὑπερβαίνοντα πᾶσαν ὁμοίαν ἐκδήλωσιν, διότι οἱ ἅγιοι τοῦ Χριστοῦ Ἀπόστολοι ἐκλήθησαν ἀπό τόν Κύριον καί ἀνέλαβον τό τεράστιον ἔργον νά κηρύξουν τό εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει (Μάρκ. ιστ’ 15)• νά γίνουν σάλπιγγες τοῦ Πνεύματος, πού θά καλέσουν εἰς μετάνοιαν καί ἀπαλλαγήν ἀπό τά νεκρά ἔργα τῆς ἁμαρτίας Ἰουδαίους καί εἰδωλολάτρας. Ἐκχύνεται ὅμως τό Πνεῦμα καί ἐπί πᾶσαν σάρκα, εἰς πάντα πιστεύοντα καί βαπτιζόμενον, χωρίς καμμίαν διάκρισιν. Δέν λαλοῦμεν βεβαίως ἡμεῖς σήμερον ξένας γλώσσας, ὅπως συνέβη τότε, ὅτε τό πρῶτον κατῆλθε τό Ἅγιον Πνεῦμα καί ἵδρυσε τήν Ἐκκλησίαν. Δέν θαυματουργοῦν ὅλοι οἱ πιστοί, ὅπως συνέβαινε μέ τούς ἁγίους Ἀποστόλους. Ἀλλ’ αἱ ἐκδηλώσεις αὗται εἶναι ἔκτακτα χαρίσματα, τά ὁποῖα ἐδόθησαν καί δίδονται εἰς ὡρισμένα πρόσωπα πρός εἰδικόν σκοπόν.
Ἀλλ’ ἐάν ὅλοι δέν λαμβάνωμεν τήν εἰδικήν αὐτήν χάριν τῶν θαυμάτων, ὅλοι ὅμως ἀνεξαιρέτως οἱ πιστοί λαμβάνομεν τήν ἁγιαστικήν χάριν τοῦ Παρακλήτου. Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ἀπό τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς, κατά τήν ὁποίαν τό πρῶτον κατῆλθεν, ἐξακολουθεῖ νά ἐκχύνεται ἐπί πᾶσαν σάρκα• ἐπί ἄνδρας καί γυναῖκας, ἐπί νέους καί γέροντας, ἐπί εὐγενεῖς καί περιφρονημένους, ἐπί σοφούς καί ἀγραμμάτους.
Ἄς φυλάξωμεν λοιπόν τόν θησαυρόν αὐτόν τῆς χάριτος τοῦ Παρακλήτου ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, μή λησμονοῦντες, ὅτι τό Πνεῦμα τό Ἅγιον λυπεῖται διά τάς παραβάσεις μας, μή λησμονοῦντες ὅτι εἴμεθα ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὅτι πᾶσα ἁμαρτία μας μολύνει τόν ναόν τοῦ Θεοῦ. Ἄς κρατήσωμεν τόν θησαυρόν, φωτιζόμενοι ὑπ’ αὐτοῦ καί ἁγιαζόμενοι καί μεταμορφούμενοι ἠθικῶς ἀπό δόξης εἰς δόξαν, καθάπερ ἀπό Κυρίου Πνεύματος (Β’ Κόρ. γ’ 18). (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ. Χριστοφ.Παπουτσοπούλου "Χριστός ἀναστάς", ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").
