Τετάρτη 26 Μαῒου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
«Καὶ ἐγὼ ἐρωτήσω τὸν πατέρα καὶ ἄλλον παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένῃ μεθ’ ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Καί ὄταν σεῖς μέ ἀγαπᾶτε καί τηρῆτε τάς ἐντολάς μου, ἐγώ θά παρακαλέσω τόν Πατέρα καί ἄλλον βοηθόν καί ὀδηγόν καί παρήγορον θά σᾶς δώσῃ διά νά μένῃ μαζί σας αἰωνίως» ( Ἀπό τήν "ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας" τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα" , ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ
«Καίτοι ὑπό συνθήκας ἐκτάκτως θλιβεράς ἐλέχθησαν οἱ λόγοι αὐτοί τοῦ Κυρίου πρός τούς μαθητάς, ὑπῆρξαν ὅμως ἐξόχως βαρυσήμαντοι καί παρήγοροι καί χαρμόσυνοι. Θά φύγω ἐγώ τώρα καί δέν θά μέ ἔχετε μαζί σας, ὅπως μέχρι σήμερον ἀλλά δέν πρόκειται νά σᾶς ἀφήσω ὀρφανούς. Θά παρακαλέσω τόν Πατέρα μου καί ἐκεῖνος ἄλλον Παράκλητον δώσει ὑμῖν. Ἀντί ἐμοῦ, μέ τόν ὁποῖον ἐζήσατε μαζί τρία περίπου χρόνια, θά ἔλθη ἄλλος Παράκλητος, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, τό ὁποῖον θά μείνη μαζί σας εἰς τόν αἰῶνα. Δέν θά ἀκούετε πλέον ἀπό τό στόμα μου διδασκαλίας. Ἐκεῖνος ὅμως διδάξει ὑμᾶς πάντα καί ὑπομνήσει ὑμᾶς πάντα, ἅ εἶπον ὑμῖν (Ἰωάν. ιδ’ 26). Ἐκεῖνος θά εἶναι ὁ φίλος ὁ πολύτιμος, ὁ ὁποῖος θά μείνη ἐν ὑμῖν. Ἐκεῖνος θά εἶναι ὁ ἀγαθός Παράκλητος.
Παράκλητος. Τί εἶναι ἡ μητρική στοργή ἐμπρός εἰς τήν ἀγάπην καί τήν φροντίδα καί τήν προστασίαν, τήν ὁποίαν ὁ ἀγαθός Παράκλητος ἐκδηλώνει πρός ἡμᾶς; Ἀπό τήν στιγμήν πού θά γεννηθῶμεν ἕως τήν στιγμήν, ποῦ θά ἐκβάλωμεν τήν ὑστάτην πνοήν ἀκόμη περισσότερον, προτοῦ ἀκόμη γεννηθῶμεν καί πολύ πέραν ἀφοῦ ἀποθάνωμεν, πρό καταβολῆς κόσμου καί εἰς τήν ἀτέρμονα αἰωνιότητα, ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος μᾶς παρακολουθεῖ ὡς ποταμός ὕδατος ζῶντος. Μᾶς παρέχει πλῆθος εὐεργεσιῶν ὑλικῶν καί πνευματικῶν, φανερῶν καί ἀφανῶν.
Ὁ Παράκλητος! Ζητοῦν οἱ ἄνθρωποι νά εὕρουν ἕνα φίλον ἔμπιστον, εἰς τόν ὁποῖον νά ἀνοίγουν τήν καρδιά των, νά τοῦ λέγουν τούς πόνους των, νά δέχωνται τήν εὐεργετικήν ἐπίδρασίν του• ἀλλά πολύ σπανίως εὑρίσκουν τοιοῦτον ἰσάδελφον φίλον. Ὁ Παράκλητος ὅμως, τό Πανάγιον Πνεῦμα, προσφέρεται ὄχι ἁπλῶς νά ἀναπληρώση ἕνα τοιοῦτον φίλον, ἀλλά νά γίνη ὁ πολύτιμος παραστάτης, ὁ αἰώνιος σύντροφος καί καθοδηγός μας. Δυστυχῶς οἱ ἄνθρωποι δέν τόν σκέπτονται, δέν καταφεύγουν εἰς αὐτόν, δέν ζητοῦν τήν χάριν του. Καί ὅμως, ὅταν ἡ χάρις τοῦ Παρακλήτου εἶναι μαζί μας, πόση χαρά ὑπάρχει εἰς τήν ψυχήν μας! Ποία οὐρανία εἰρήνη βασιλεύει εἰς τό ἐσωτερικόν μας, πόσον εὐτυχεῖς εἴμεθα! Ὁ Παράκλητος! Αὐτός φωτίζει τόν νοῦν μας. Αὐτός ἐνισχύει τήν ἀδύνατον θέλησίν μας. Αὐτός ἁγιάζει τήν καρδίαν μας.
Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον! Αὐτό σταλάζει εἰς τάς ψυχάς μας τήν οὐρανίαν δρόσον. Αὐτό μᾶς ἐνδυναμώνει εἰς τόν ἀγῶνα κατά τῆς ἁμαρτίας. Αὐτό μᾶς παραστέκει ἀκοίμητος φρουρός. Αὐτό μᾶς χαρίζει τήν βεβαιότητα ὅτι εἴμεθα τέκνα τοῦ οὐρανίου Πατρός. Αὐτό κράζει εἰς τάς καρδίας μας ἀββᾶ, ὁ πατήρ (Ρωμ. η’ 1-5). Καί ὅταν ἡ ψυχή μας κουρασμένη ἀπό τήν σκληράν βιοπάλην, ἀποκαμωμένη ἴσως ἀπό τόν ἀγῶνα κατά τῆς ἁμαρτίας, δελεαζομένη ἴσως ἀπό τά μάταια τοῦ κόσμου ἀγαθά, κάμπτεται καί δειλιᾶ καί παρουσιάζη ἀτονίαν, ἡ ὁποία ἠμπορεῖ νά ἔχη ὀλεθρίας συνεπείας, τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ὑπερεντυγχάνει (πρεσβεύει συνεχῶς) ὑπέρ ἡμῶν στεναγμοῖς ἀλαλήτοις (Ρωμ. η’ 26).
Ὤ Πανάγιον Πνεῦμα, Παράκλητε ἀγαθέ! Εἶναι ἀπερίγραπτος ἡ χαρά καί ἡ εἰρήνη πού χαρίζεις εἰς τήν ψυχήν, εἰς τήν ὁποίαν κατοικεῖς. Εἶναι μεγάλη ἡ παρηγορία καί ἡ ἐνίσχυσις, πού μᾶς παρέχεις εἰς τάς σκοτεινάς ὥρας τοῦ πόνου καί τῆς λύπης. Εἶναι ἀκατανίκητος καί ἀνυπέρβλητος ἡ δύναμις πού μᾶς χαρίζεις εἰς τάς ὥρας τοῦ ἀγῶνος καί τῆς πάλης ἐναντίον τοῦ κάκου καί τῆς ἁμαρτίας. Σέ εὐχαριστοῦμεν θερμότατα, διότι μᾶς ἀξιώνεις τῆς μεγάλης δωρεᾶς νά κατοικῆς μέσα μας. Φώτιζέ μας νά μή ἀνταλλάσσωμεν τήν χαράν καί τήν εὐλογίαν αὐτήν μέ καμμίαν χαράν καί ἀπόλαυσιν τοῦ κόσμου. Ὤ, ἐάν αἱ ψυχαί, πού τώρα σέ περιφρονοῦν καί σέ λυποῦν, ἤθελαν νά σέ ζητήσουν καί νά σέ ὑποδεχθοῦν, ποία εὐλογία θά ἤρχετο εἰς αὐτάς, ποία χάρις, ποία εἰρήνη! Ἀλλά σύ, Πανάγιον Πνεῦμα, στεῖλε καί εἰς τάς ψυχάς αὐτάς τήν χάριν σου, διά νά ἐξυπνήσουν ἀπό τόν λήθαργον τῆς ἁμαρτίας, νά ποθήσουν τήν λύτρωσιν, νά ζητήσουν τόν ἁγιασμόν. Ἠμᾶς δέ, πού μᾶς ἐφώτισες καί μᾶς ὡδήγησες εἰς τήν σωτηρίαν, μή μᾶς ἐγκαταλείψης ποτέ. Μεῖνε πάντοτε μαζί μας φωτοδότης, ζωοδότης, χορηγός παντός καλοῦ καί ἀγαθοῦ, καταξιῶν ἡμᾶς νά σέ ὑμνοῦμεν ἀκαταπαύστως, καί τώρα καί εἰς τήν οὐράνιόν σου βασιλείαν. Ἀμήν. (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ. Χριστοφ.Παπουτσοπούλου "Χριστός ἀναστάς", ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").
