Τετάρτη 19 Μαῒου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
«Ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ παράκλητος ὃν ἐγὼ πέμψω ὑμῖν παρὰ τοῦ πατρός, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας ὃ παρὰ τοῦ πατρὸς ἐκπορεύεται, ἐκεῖνος μαρτυρήσει περὶ ἐμοῦ»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ἀντιθέτως ὅμως πρός τό ἀδικαιολόγητον καί ἀσυγχώρητον αὐτό μῖσος τῶν Ἰουδαίων, θά φανερωθῇ πρός τούς καλοπροαιρέτους ἀνθρώπους, ποῖος εἶμαι. Ὅταν δηλαδή θά ἔλθῃ ὁ Παράκλητος, τόν ὁποῖον ἐγώ ὡς ὁδηγόν καί βοηθόν σας θά σᾶς στείλω ἀπό τόν Πατέρα, τό Ἅγιον Πνεῦμα δηλαδή, τό ὁποῖον ὡς πηγή τῆς ἀληθείας φανερώνει καί εἰς τούς ἀνθρώπους τήν ἀλήθειαν καί τό ὀποῖον ἐκπορεύτεια ἀπό τούς κόλπους τοῦ Πατρός, ὅπως ἀναπηδᾷ ὁ ποταμός ἀπό τήν φυσικήν πηγήν του, ἐκεῖνος θά μαρτυρήσῃ περί ἐμοῦ». ( Ἀπό τήν "ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας" τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα" , ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ
"Ἐξεγέρθητι, Βορρᾶ, καί ἔρχου, Νότε (Ἆσμα Ἀσμάτων δ’ 16). Προφητικός εἶναι ὁ λόγος. Ἡ περικαλλής τοῦ Χριστοῦ νύμφη, ἡ Ἁγία Του Ἐκκλησία παρακαλεῖ νά πνεύση εἰς αὐτήν ἡ χαριτόβρυτος αὔρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἶναι ἡ ὁλόθερμος ἱκεσία τῆς Ἐκκλησίας πρός τόν Παράκλητον. Εἶναι ὁ πόθος ὁ ἐγκάρδιος της ψυχῆς νά δροσισθῆ εἰς τά τῆς Χάριτος ρεῖθρα. Ἐξεγέρθητι, Βορρᾶ, καί ἔρχου, Νότε.
Ὁ Κύριος τό εἶχε προείπει, τό εἶχε ὑποσχεθῆ εἰς τούς μαθητάς Του καί πρό τοῦ πάθους Του. Δέν θά σᾶς ἀφήσω ὀρφανούς. Μαζί σας θά εἶμαι καί μετά τήν ἔξοδόν μου ἐκ τοῦ κόσμου τούτου καί μετά τήν ἐπιστροφήν μου πρός τόν Θεόν Πατέρα. Μαζί σας θά εἶμαι, διότι θά σᾶς στείλω τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τόν Παράκλητον, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὅ παρά τοῦ Πατρός ἐκπορεύεται (Ἰωάν. ιε’ 26).
Καί ὅταν μετά τήν Ἀνάστασιν ἐπρόκειτο μετ’ ὀλίγον νά ἀποχωρισθῆ ἀπ’ αὐτῶν καί νά ἀνέλθη εἰς τόν οὐρανόν, ἀνενέωσε τήν ὑπόσχεσίν Του καί τούς ἐπανέλαβε τήν ἐντολήν: ἀπό Ἱεροσολύμων μή χωρίζεσθαι, ἀλλά περιμένειν τήν ἐπαγγελίαν τοῦ Πατρός, διότι λήψεσθε δύναμιν ἐπελθόντος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐφ’ ὑμᾶς (Πράξ. α’ 4, 8).
Καί ἐκεῖνος μέν ἐποχούμενος ἐπί οὐρανίου ὀχήματος, τῆς νεφέλης, ἀφῆκε τήν γῆν, τήν ὁποίαν ἔβαψε καί καθηγίασε μέ τό ἀτίμητον Αἷμα του• καί ἀνελήφθη εἰς τόν οὐρανόν καί ἐκάθισεν ἐκ δεξιῶν του Θεοῦ (Μάρκ. ιστ’ 19). Οἱ δέ μαθηταί; Αὐτοί ὑπέστρεψαν εἰς Ἱερουσαλήμ μετά χαρᾶς μεγάλης (Λουκ. κδ’ 52) καί ἡσαν προσκαρτεροῦντες ὁμοθυμαδόν τῇ προσευχῇ καί τή δεήσει σύν γυναιξί καί Μαρία τή μητρί τοῦ Ἰησοῦ καί σύν τοῖς ἀδελφοῖς αὐτοῦ (Πράξ. α’ 14).
Ἰδού οἱ ἀποτελέσαντες τήν πρώτην Ἐκκλησίαν. Ἦσαν ὅλοι μαζί μέ μίαν ψυχήν καί μέ μίαν καρδίαν. Μέ τά αὐτά ἱερά συναισθήματα καί τάς ἰδίας ἁγίας διαθέσεις. Ἀκούραστοι καί καρτερικοί εἰς τήν προσευχήν οἱ δώδεκα Ἀπόστολοι — ἐν τῷ μεταξύ εἶχεν ἐκλεγῆ καί ὁ δωδέκατος, ὁ Ματθίας, εἰς ἀντικατάστασιν τοῦ Ἰούδα — αἱ εὐσεβεῖς γυναῖκες, μεταξύ τῶν ὁποίων ὅλως ἰδιαιτέραν θέσιν κατεῖχεν ἡ Παναγία Μήτηρ τοῦ Σωτῆρος καί Λυτρωτοῦ, ἡ εὐλογημένη Μαριάμ, καθώς ἐπίσης καί οἱ ὀνομαζόμενοι ἀδελφοί τοῦ Ἰησοῦ. Ἦσαν προσκαρτεροῦντες ὁμοθυμαδόν τῇ προσευχῇ. Καί διατί ἄλλο θά προσηύχοντο καί θά παρεκάλουν τόν ἀναληφθέντα Διδάσκαλόν των, παρά διά νά ἐκπληρώση ὅσον τό δυνατόν συντομώτερον τήν ὑπόσχεσίν Του, νά στείλη τόν Παράκλητον, νά καταπέμψη τό Πνεῦμα; Τό Πνεῦμα! Ὤ πῶς ἦτο δυνατόν νά ἠξεύρουν αἱ ἅγιαι ἐκεῖναι ψυχαί τοῦ ὑπερῴου τῆς Ἱερουσαλήμ, πῶς θά ἤρχετο τό Πνεῦμα; Ὁ Διδάσκαλός των τούς εἶχε εἴπει. Τό πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ καί τήν φωνήν αὐτοῦ ἀκούεις, ἀλλ’ οὐκ οἶδας πόθεν ἔρχεται καί ποῦ ὑπάγει (Ἰωάν. γ’ 8). Ὁ ἀέρας φυσάει πρός ὅποιαν κατεύθυνσιν θέλει καί ἀκούεις μέν τήν βοήν του, ἀλλά δέν ἠμπορεῖς νά ἐννοήσης ἀπό ποῦ ἀκριβῶς ἐξεκίνησε καί πού θά σταματήση. Καί ἄν αὐτό συμβαίνη μέ τά ὑλικά στοιχεῖα, μέ τόν ἄνεμον, πῶς ἠμπορεῖς νά ἀντιληφθῆς, πῶς θά κατανόησης τάς μυστηριώδεις ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Ὄχι λοιπόν, δέν συνεζήτουν διά τόν τρόπον μέ τόν ὁποῖον θά ἤρχετο. Ἀλλά θερμῶς παρεκάλουν νά ἔλθη ὁ Παράκλητος.
Ἐξεγέρθητι, Βορρᾶ, καί ἔρχου, Νότε, παρεκάλει ἡ νύμφη Ἐκκλησία τό Πνεῦμα. Ἐλθέ τό πνεῦμα, ἐλθέ καί ἐμφύσησον (Ἰεζεκ. λγ’ 9).
Καί ἡ προσευχή τῆς Ἐκκλησίας εἰσηκούσθη. Ἡ δέησις τῆς νύμφης ἱκανοποιήθη. Τό ποθούμενον ἐπραγματοποιήθη. Τό Πνεῦμα ἦλθε. Καί ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καί ἐπλήρωσεν ὅλον τόν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι· καί ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεί πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ’ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, καί ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου (Πράξ. β’ 24).
Ἡ ὑπόσχεσις τοῦ ἀναστάντος Κυρίου ἐξεπληρώθη. Ἡ Ἐκκλησία ἔλαβε τό Πνεῦμα. Ὁ Παράκλητος ἦλθε καί μένει πλέον μεθ’ ἡμῶν εἰς τόν αἰῶνα (Ἰωάν. ιδ’ 16). Λάμποντες, ἀστράπτοντες, ἡλλοιωμένοι ὀθνείαν (παράδοξον) ἀλλοίωσιν εὐπρεπεστάτην, οἱ προνομιοῦχοι ἐκεῖνοι τοῦ ὑπερῴου τῆς Ἱερουσαλήμ, ἐβαπτίσθησαν εἰς τήν χάριν τοῦ Παρακλήτου, ἀνεγεννήθησαν, ἀνεκαινίσθησαν, ἔγιναν νέοι ἄνθρωποι. Τί παράδοξος μεταβολή ἦτο ἐκείνη! Τί λαμπρότης, τί δόξα καί χαρά ἀνεκλάλητος! Οἱ ἀγράμματοι ἁλιεῖς ὁμιλοῦν ὅλας τάς γλώσσας τοῦ κόσμου! Οἱ δειλοί καί φοβισμένοι γίνονται γενναῖοι καί ἀτρόμητοι. Οἱ ἀμόρφωτοι ἀπέκτησαν σοφίαν καί γνῶσιν, πρός τήν ὁποίαν συγκρινομένη ἡ ἀνθρωπίνη γνῶσις ὠχριᾶ. Οἱ ὑπό τήν κατάραν τοῦ παλαιοῦ νόμου εὑρισκόμενοι ἔγιναν ἅγιοι. Ὅλα τούς τά ἔδωκε τό Πνεῦμα. Ἐάν τώρα μέ τούς λόγους των σαγηνεύουν ψυχάς καί τάς ὁδηγοῦν εἰς τήν σωτηρίαν, ἔπειτα ἀπό ὀλίγον θά ἀντιμετωπίσουν διωγμούς καί θά ὑποστοῦν φυλακίσεις καί θά δεχθοῦν μαρτύρια. Τό Πνεῦμα πού τόσον ἄφθονον τούς ἐδόθη κατά τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς, δι’ ὅλα τά μεγάλα καί ὑψηλά τούς ἔκαμεν ἱκανούς.
Τοῦ Παρακλήτου ἡ χάρις, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁ φωτισμός, ἰδού τί χρειάζεται καί εἰς ἡμᾶς σήμερον. Νά φωτίζη Ἐκεῖνο τόν νοῦν μας, διά νά γνωρίζωμεν τήν ἀλήθειαν. Νά ἁγιάζη Ἐκεῖνο τήν καρδίαν μας, διά νά ποθοῦμεν ὅσα ἐστίν ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα (Φιλιπ. δ’ 8). Νά ἐνισχύη Ἐκεῖνο τήν θέλησίν μας, διά νά βαδίζωμεν σταθερά τόν δρόμον τῆς ἀρετῆς. Νά μᾶς παρηγορῆ εἰς τάς θλίψεις. Νά μᾶς βοηθῆ καί ὑποστηρίζη εἰς τάς ὥρας τῶν πειρασμῶν καί τῶν ἀδυναμιῶν μας. Νά ὁδηγῆ τούς κυβερνήτας τῶν λαῶν εἰς ὁδούς εἰρήνης. Νά χαρίζη εἰς τόν κόσμον ἐποχήν χάριτος πλουσίας, τήν ἐποχήν ποῦ ἐγκαινίασε τό Πνεῦμα κατά τήν ἡμέραν ἐκείνην τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς. Πῶς νά μή ἐπαναλαμβάνη κάθε ψυχή ἰδιαιτέρως καί ὅλη μαζί ἡ Ἐκκλησία τήν θερμήν ἱκεσίαν πρός τόν Παράκλητον; Ἐλθέ τό Πνεῦμα, ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν καί καθάρισον ἡμᾶς ἀπό πάσης κηλῖδος καί σῶσον, Ἀγαθέ, τάς ψυχάς ἡμῶν." (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ. Χριστοφ.Παπουτσοπούλου "Χριστός ἀναστάς", ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").
