Παρασκευή 21 Μαῒου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
«Καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ᾿ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Καί εἶδαν μέ τά μάτια των νά διαμοιράζωνται εἰς αὐτούς γλῶσσαι παρόμοιαι πρός τάς φλόγας τοῦ πυρός καί εἰς τόν καθένα ἀπό αὐτούς ἐκάθησεν ἀπό μία γλῶσσα» ( Ἀπό τήν "ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας" τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα" , ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ
Δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά, κατά τήν ὁποίαν ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ σημαίνεται διά τοῦ πυρός. Εἰς τήν ἐποχήν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὁ Θεός ἐνεφανίσθη εἰς τόν Μωϋσῆν, ἐκεῖ εἰς τήν βάτον, ἡ ὁποία ἐνῷ ἦτο ζωσμένη ἀπό φλόγας πυρός, ὅμως δέν κατεκαίετο. Καί ἡ Ἁγία Γραφή σημειώνει ὅτι ὁ Θεός ἡμῶν πῦρ καταναλίσκον (Ἑβρ. ιβ’ 29). Εἶναι φωτιά πού κατακαίει καί ἐξολοθρεύει κάθε ἀσεβῆ ἄνθρωπον.
Ἰδού ὅμως ὅτι καί κατά τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς τό τρίτον πρόσωπον τῆς Ἁγίας Τριάδος κατέρχεται εἰς τούς Ἀποστόλους ἐν πυρίναις γλώσσαις. Ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεί πυρός. Εἶδαν οἱ Ἀπόστολοι νά διαμοιράζωνται εἰς αὐτούς γλῶσσαι παρόμοιοι πρός τάς φλόγας τοῦ πυρός καί νά κάθεται εἰς τόν καθένα ἀπό αὐτούς ἀπό μία γλῶσσα. Αὐτό ὅμως, τό ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα κατῆλθε τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς ἐν εἴδει πύρινων γλωσσῶν, δέν εἶναι χωρίς σημασίαν. Τό πῦρ θερμαίνει βεβαίως, ἀλλά συγχρόνως καί κατακαίει καί καταστρέφει κάθε τί τό μολυσματικόν. Πρωτίστως ὅμως καί κυρίως διαλύει τά σκότη καί χαρίζει εἰς τό περιβάλλον τήν χαράν τοῦ φωτός. Καί εἶναι τό φῶς αὐτό ἀνάλογον πρός τήν ἔντασιν καί τήν ποιότητα τῆς πηγῆς, ἀπό τήν ὁποίαν προέρχεται. Ποῖος ὅμως ἠμπορεῖ νά ἐννοήση καί περιγράψη τόν φωτισμόν, πού χαρίζει εἰς τόν κόσμον τό Ἅγιον Πνεῦμα, τόν φωτισμόν τόν πνευματικόν, τό φῶς τῆς ἀληθινῆς θεογνωσίας; Διότι περί αὐτοῦ πρόκειται. Τό Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι αὐτό τοῦτο πηγή φωτός πνευματικοῦ, τό ὁποῖον ἐφώτιζε μέν καί τούς προφήτας τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀλλ’ ἐξεχύθη ἄφθονον καί πλούσιον κατά τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς εἰς τούς ἁγίους Ἀποστόλους, εἰς τήν Ἐκκλησίαν, εἰς τήν οἰκουμένην ὁλόκληρον, ἵνα μένη μεθ’ ἡμῶν εἰς τόν αἰῶνα (Ἰωάν. ιδ’ 16).
Ὁ Κύριος τό εἶχε προείπει. Ὅταν δέ ἔλθη ἐκεῖνος, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν (Ἰωάν. ιστ’ 13). Εἶχε βεβαίως ὁ Κύριος ἀποκαλύψει εἰς τούς μαθητάς του θείας καί οὐρανίας διδασκαλίας. Εἶχε δώσει τόν τελικόν κώδικα τῶν ἀληθειῶν, ποῦ πρέπει νά πιστεύη ὁ ἄνθρωπος, καί πρός τάς διατάξεις τοῦ ὁποίου ὀφείλει νά συμμορφώνεται. Ἀλλά καί αὐτοί οἱ μαθηταί του, πού ἤκουον τάς διδασκαλίας τοῦ Κυρίου, δέν ἦσαν εἰς θέσιν οὔτε ὅλας νά τάς ἐννοήσουν, οὔτε εἰς ὅλον τό βάθος καί τό πλάτος αὐτῶν νά εἰσχωρήσουν. «Ἔτι πολλά ἔχω λέγειν ὑμῖν, ἀλλ’ οὐ δύνασθε βαστάζειν ἄρτ»ι (Ἰωάν. ιστ’ 12). Πολλά ἔχω ἀκόμη νά σᾶς εἰπῶ, ἀλλά δέν ἠμπορεῖτε τώρα λόγω τῆς ἀτελείας σας νά τά ἐννοήσετε καί τά συγκρατήσετε, ἔλεγεν ὀλίγας ὥρας πρό τοῦ πάθους του. Αὐτά ὅμως, τά ὁποῖα δέν εἶσθε τώρα εἰς θέσιν νά ἐννοήσετε, θά σᾶς τά εἰπῆ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ὅταν θά κατέλθη. Αὐτό θά σᾶς ὑπενθυμίση καί θά σᾶς ἐπεξηγήση τάς ἰδικάς μου διδασκαλίας. Καί σεῖς τότε θά ἀντιλαμβάνεσθε τό πραγματικόν νόημα τῶν λόγων μου. Ὅταν δέ ὅλοι μαζί θά συσκέπτεσθε, διά νά διατυπώσετε τά ὀρθά δόγματα τῆς θρησκείας πού ἐγκαθιδρύω, τό Πνεῦμα τό Ἅγιον θά εὑρίσκεται ἐν τῷ μέσῳ ὑμῶν, θά φωτίζη τήν διάνοιάν σας, θά κατευθύνη τήν σκέψιν σας, θά σᾶς προφυλάττη ἀπό πᾶσαν πλάνην καί θά σᾶς ὁδηγῆ εἰς τήν γνησίαν καί ἀνόθευτον ἀλήθειαν.
Ἀλλά καί τό ἄλλο εἰδικόν χάρισμα, χάρις εἰς τό ὁποῖον οἱ Ἀπόστολοι ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις, καθώς τό Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι (Πράξ. β’ 4), ἦτο ἐκδήλωσις τοῦ θείου φωτισμοῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ἦσαν ὅλα αὐτά ἐκδηλώσεις καί ἐνέργειαι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐκπληκτικοί καί ἐπροκάλεσαν βαθύν σεβασμόν εἰς τάς μυριάδας τῶν ἀνθρώπων, ποῦ εὑρίσκοντο εἰς τήν Ἱερουσαλήμ. Ἦτο ἀπόλυτος ἀνάγκη τότε νά γίνη αὐτό. Ἔπρεπε νά γίνη ἀντιληπτόν, ὅτι κάτι τό πρωτοφανές καί ἐξαιρετικόν συνέβαινεν, ὅτι δηλαδή ἱδρύετο ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
Δέν πρέπει ὅμως νά νομίσωμεν ὅτι αἱ ὑπερφυσικοί ἐκεῖναι ἐκδηλώσεις τοῦ θείου φωτισμοῦ ἔπαυσαν νά ἐπαναλαμβάνωνται καί ὅτι ἡ ἔκχυσις τῶν χαρισμάτων καί δωρεῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀνεκόπη καί ἀνεστάλη. Τό Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι ἡ ἀστείρευτος πηγή, ἀπό τήν ὁποίαν ἀναβλύζουν τά τῆς χάριτος ρεῖθρα, ἀρδεύοντα ἅπασαν τήν κτίσιν πρός ζωογονίιαν. Ἐξακολουθοῦν νά ἐκχύνωνται αἱ δωρεαί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δέν συνταράσσονται τά πλήθη τῶν ἀνθρώπων σήμερον ἀπό ἡχοῦς βιαίας πνοῆς, ὅπως τότε, ὅταν τό πρῶτον κατῆλθε κατά τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς, οὐδέ ἐκπλήττονται ἀπό τήν ἐμφάνισιν πυρίνων γλωσσῶν. Δέν ὁμιλοῦν σήμερον οἱ πιστοί ξένας γλώσσας ὑπό τήν ἄμεσον ἔμπνευσιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπως τότε οἱ Ἀπόστολοι. Ἀλλ’ οἱ ἀληθινοί Χριστιανοί, οἱ ἀναγεγεννημένοι ἀπό τήν χάριν τοῦ Πνεύματος, ἐκπλήττουν κατ’ ἄλλον τρόπον τούς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς των. Τό Ἅγιον Πνεῦμα τούς χαρίζει σοφίαν καί σύνεσιν, διά νά ἀντιλαμβάνωνται εἰς πᾶσαν παρουσιαζομένην περίπτωσιν τί πρέπει νά κάμουν καί πῶς νά ἐνεργήσουν. Ὅσοι ζητοῦν τόν φωτισμόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί προσπαθοῦν νά ζοῦν συμφώνως μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, διδάσκουν καί συμβουλεύουν, παρηγοροῦν καί ἐμψυχώνουν μέ τούς λόγους των καί τό παράδειγμά των. Καί πολλάκις, χωρίς νά εἶναι ἄνθρωποι πολλῶν γραμμάτων, καί χωρίς νά γνωρίζουν τήν σοφίαν τοῦ κόσμου τούτου (Α’ Κορινθ. α’ 20), ὅμως διά νά εἶναι διδακτοί Θεοῦ, θεοδίδακτοι δηλαδή ἄνθρωποι, γίνονται φῶς τοῦ κόσμου (Ματθ. ε’ 14) καί ὑποδεικνύουν ἀθορύβως μέν, ἀλλά μέ πειστικότητα, ὅτι ὁ μόνος δρόμος πού ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπον εἰς τήν ἀληθινήν εὐτυχίαν, εἶναι ὁ δρόμος τοῦ Χριστοῦ.
Ἰδού ποῖον τιμητικόν ἔργον καλοῦνται νά ἐπιτελοῦν εἰς πᾶσαν ἐποχήν καί εἰς πᾶσαν περίστασιν οἱ πραγματικοί Χριστιανοί! Ἀντλοῦντες φῶς πνευματικόν ἀπό τήν ἀστείρευτον πηγήν τοῦ πνευματικοῦ φωτισμοῦ, ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, πρέπει νά γίνωνται καί αὐτοί φῶτα, ποῦ θά ὁδηγοῦν τούς ἀνθρώπους εἰς τήν ὁδόν τῆς μετανοίας καί της σωτηρίας, καί κατά συνέπειαν εἰς τήν ὁδόν τῆς ἐπιγείου μέν εὐτυχίας, τῆς αἰωνίας δέ δόξης καί χαρᾶς." (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ. Χριστοφ.Παπουτσοπούλου "Χριστός ἀναστάς", ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").
