Σάββατο 15 Μαῒου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Κἀγὼ ἐὰν ὑψωθῶ ἐκ τῆς γῆς, πάντας ἑλκύσω πρὸς ἐμαυτόν"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Τοὐναντίον δέ ἐγώ, ἐάν ὑψωθῶ διά τοῦ σταυροῦ ἀπό τήν γῆν καί ἀναληφθῶ εἰς τούς οὐρανούς, θά ἀποσπάσω ἀπό τήν δουλείαν τοῦ διαβόλου καί θά ἑλκύσω πρός τόν ἑαυτόν μου ὅλους, ὄχι μόνο τούς Ἰουδαίους, ἀλλά καί τούς Ἕλληνας, ὅσοι θά πιστεύσουν εἰς ἐμέ" ( Ἀπό τήν "ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας" τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα" , ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ
"Ὁ Ἰησοῦς ἀποχωρίζεται. Ὁ Ἰησοῦς φεύγει. Ὁ Ἰησοῦς ἐγκαταλείπει τὴν γῆν καὶ ἀναβαίνει εἰς τοὺς οὐρανούς. Καὶ τί θὰ γίνη λοιπὸν ἡ γῆ χωρὶς τὸν Ἰησοῦν; Τί θὰ κάμουν οἱ μαθηταὶ χωρὶς τὸν Διδάσκαλον; Τί θὰ ἀπογίνουν τὰ πρόβατα χωρὶς τὸν καλὸν Ποιμένα;
Ἀλλά τί περίεργον! Τί θαυμαστόν! Ὁ Ἰησοῦς ἀνελήφθη, καὶ οἱ Ἀπόστολοι χαίρουν χαρὰν μεγάλην! Ἡ φωτεινὴ νεφέλη ἐπῆρε ὡς ἄλλο αἰθέριον ὄχημα τὸν Ἰησοῦν καὶ Τὸν ἀπέκρυψε ἀπὸ τὰ μάτια των, ἀλλά οἱ μαθηταὶ δὲν παύουν νὰ ἀτενίζουν πρὸς τὸν οὐρανόν, ἐκεῖ ὅπου κατευθύνεται ὡς οὐρανοδρόμος θριαμβευτὴς ὁ ἀναληφθείς Κύριος. Τί εἶναι λοιπὸν ἡ Ἀνάληψις τοῦ Κυρίου, ὥστε τοιαῦτα συναισθήματα νὰ προκαλῆ εἰς τοὺς μαθητάς;
Ἡ ἔνδοξος Ἀνάληψις! Φαίνεται νὰ εἶναι χωρισμός, καὶ ὅμως εἶναι ἕνωσις. Φαίνεται πὼς εἶναι ἐγκατάλειψις, καὶ ὅμως εἶναι παρουσία διηνεκής. Φαίνεται πὼς εἶναι τώρα πλέον μία ἀφ’ ὑψηλοῦ θεωρία ἐκείνων ποὺ γίνονται κάτω ἐδῶ εἰς τὸν κόσμον, ἐνῶ εἰς τὴν πραγματικότητα εἶναι μέχρι καὶ τῆς παραμικρᾶς λεπτομερείας στοργικὴ παρακολούθησις καὶ πάνσοφος διακυβέρνησις ὅλων ἀνεξαι¬ρέτως ὅσα συμβαίνουν εἰς τὴν γῆν! Τί μυστήριον! Τί θαῦμα! Ὁ ἔνθεος ὑμνωδὸς τὸ γνωρίζει. Ζῆ μέσα εἰς τὴν θαλπωρὴν τοῦ θαύματος. Φωτίζεται ἀπὸ τὸ οὐράνιον φῶς του καὶ πλήρης ἐνθουσιασμοῦ ἱεροῦ ἀναφωνεῖ: «Τὴν ὑπὲρ ἡμῶν πληρώσας οἰκονομίαν καὶ τὰ ἐπὶ γῆς ἐνώσας τοὶς οὐρανίοις, ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, οὐδαμόθεν χωριζόμενος, ἀλλὰ μένων ἀδιάστατος καὶ βοῶν τοὶς ἀγαπῶσι σε· Ἐγώ εἰμι μεθ’ ὑμῶν καὶ οὐδεὶς καθ’ ὑμῶν».
Ὁ Κύριος τὸ εἶχε προείπει: «Ἐάν ὑψωθῶ ἐκ τῆς γῆς, πάντας ἑλκύσω πρὸς ἐμαυτόν» (Ἰωάν. ιβ΄’ 32). Ὅταν θὰ ἔλθη ἡ ὥρα νὰ ὑψωθῶ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ προσφέρων τὴν λυτρωτικὴν θυσίαν διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ κόσμου· καὶ ἀκόμη ὅταν διὰ τῆς Ἀναλήψεώς μου θὰ ἀναβῶ καὶ πάλιν εἰς τὸν οὐρανόν ὡς αἰώνιος Ἀρχιερεύς καὶ μεσίτης πρὸς τὸν Θεὸν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τότε ὅλους τούς καλοπροαιρέτους ἀνθρώπους θὰ τοὺς ἀποσπάσω ἀπὸ τὴν δουλείαν τοῦ διαβόλου καὶ θὰ τοὺς κάμω ἰδικούς μου. Ὁ σκοπὸς τῆς θυσίας μου εἶναι ἡ σωτηρία καὶ ἡ συνένωσις τῶν ἀνθρώπων. Δι’ αὐτὸ δὲ καὶ εἰς τὴν περίφημον ἀρχιερατικὴν προσευχὴν Του ὁ Κύριος παρακαλεῖ τὸν ἐπουράνιόν Του Πατέρα διὰ τὴν ἕνωσιν τῶν ἀνθρώπων ἐν τῷ ὀνόματί Του. Δέεται ἵνα εἰς μὲν τὴν γῆν «πάντες ἕν ὦσιν», εἰς δὲ τὴν μέλλουσαν αἰώνιαν ζωὴν ἵνα «ὅπου εἰμι ἐγώ κἀκεῖνοι ὦσι μετ’ ἐμοῦ (Ἰωάν. ιζ’ 21-24).
Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι αὐτὸς οὖτος ὁ Χριστός, εἶναι τὸ Σῶμα Του, τοῦ ὁποίου οἱ πιστοὶ εἴμεθα μέλη. Ἑπομένως ἡ ἀνύψωσις εἰς τὸν οὐρανόν κατὰ τὴν ἔνδοξον Ἀνάληψιν τῆς κεφαλῆς τοῦ σώματος εἶναι ἀνύψωσις ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Χριστοῦ καὶ ὅλων τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ ἐπίγειοι ἄνθρωποι ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἀναληφθέντος Ἰησοῦ γίνονται οὐράνιοι πολῖται. Οἱ ὑπὸ τῆς ἁμαρτίας παραπλανηθέντες καὶ ἐκβληθέντες τοῦ ἐπιγείου Παραδείσου εὑρίσκουν τώρα τὴν ὁδόν πρὸς τὸν οὐράνιον Παράδεισον, ἐκεῖ «ὅπου πρόδρομος ὑπὲρ ἡμῶν εἰσῆλθεν Ἰησοῦς» (Ἑβρ. ς’ 20). Ἡ γῆ ἑνώνεται μὲ τὸν οὐρανόν. Προσωρινὴ εἶναι ἡ διάκρισις τόπου καὶ χρόνου. Ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἀναληφθέντος Θεανθρώπου, ὁ ὁποῖος εἶναι «ὁ ὢν καὶ ὁ ἦν καὶ ὁ ἐρχόμενος» (Ἀποκ. α΄ 8), παρελθόν, παρὸν καὶ μέλλον συνενοῦνται. Ἐκεῖνος, ὁ Χριστός, εἶναι «τὰ πάντα ἐν πᾶσιν» (Α΄ Κορινθ. ιβ’ 6). Μὴ δὲν τὸ εἶπε καὶ δὲν ἐβεβαίωσε καὶ περὶ αὐτοῦ τοὺς ἁγίους μαθητάς Του ; «Ἰδοὺ ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. κη’ 20) καὶ ἀκόμη περισσότερον. Εἰς τὴν οὐράνιον βασιλείαν οἱ ἐκλεκτοὶ δοῦλοι Του «ὄψονται τὸ πρόσωπον αὐτοῦ… ὅτι Κύριος ὁ Θεὸς φωτιεῖ αὐτούς, καὶ βασιλεύσουσιν εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων» (Ἀποκ. κβ’ 4-5).
Ὄχι λοιπὸν ἡ Ἀνάληψις τοῦ Κυρίου εἰς τοὺς οὐρανοὺς οὔτε χωρισμὸς πραγματικὸς εἶναι τοῦ Κυρίου ἀπὸ τοὺς ὀπαδούς Του, οὔτε ἐγκατάλειψις καὶ περιφρόνησις τῶν ἐπί τῆς γῆς εὑρισκομένων καὶ ἀγωνιζομένων ἀνθρώπων, οὔτε ἀδιαφορία δι’ ὅσα μᾶς συμβαίνουν. Τουναντίον εἶναι συνένωσις τῶν πιστῶν διὰ τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἀναληφθέντος Ἰησοῦ. Καὶ ἀκόμη εἶναι δείκτης πορείας εἰς τοὺς ὁδοιπόρους τῆς παρούσης ἐπιγείου ζωῆς. Δὲν ἀκούετε τὸν θεῖον Παῦλον τί λέγει; «Τὰ ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστὸς ἐστιν ἐν δεξιᾷ του Θεοῦ καθήμενος, τὰ ἄνω φρονεῖτε, μὴ τὰ ἐπί τῆς γῆς» (Κολασ. γ’ 1-2). Ἐφ’ ὅσον ἔχομεν ἀξιωθῆ τῆς μεγίστης τιμῆς νὰ εἴμεθα πιστοὶ ὀπαδοὶ τοῦ σταυρωθέντος καὶ ἀναστάντος καὶ ἀναληφθέντος Ἰησοῦ, ὀφείλομεν νὰ ζητῶμεν τὰ ἄνω,τὰ ἐπουράνια, ἐκεῖ ὅπου διὰ τῆς θείας Του Ἀναλήψεως ὑψώθη καὶ εὑρίσκεται ὁ ἀρχηγός, ἡ κεφαλή μας, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Αἱ σκέψεις μας, οἱ πόθοι μας, αἱ ἐπίθυμιαί μας ἂς μὴ ἕλκωνται ἀπὸ τὰ ἐπίγεια, ἀλλ’ ἄς ἐμπνέωνται ἀπὸ τὰ οὐράνια ἀγαθά.
Ἐάν καὶ ἡμεῖς οἱ Χριστιανοί, ἐάν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καὶ ὅλοι οἱ λαοὶ τῆς γῆς ἔχωμεν ἐστραμμένα τὰ βλέμματά μας,τάς ψυχάς μας καὶ τάς καρδίας μας πρὸς τὸν ἀναληφθέντα Ἰησοῦν, ἐάν ἑνωθῶμεν εἰς μίαν καί τὴν αὐτὴν ἀληθῆ πίστιν καὶ ταυτισθοῦν οἱ θρησκευτικοὶ πόθοι καὶ αἱ ἐπιδιώξεις μας, ἐπετύχαμεν τότε τὸ μέγα ἔργον τῆς ἑνότητος καὶ τῆς συναδελφώσεως καὶ τῆς ἐν ἀγάπῃ καὶ εἰρήνη διαβιώσεως ἐπὶ τῆς γῆς. Ἡ φωτεινὴ πορεία τοῦ Ἰησοῦ ἀναλαμβανομένου εἰς τὸν οὐρανόν ἄς γίνη ὁ πολύ¬τιμος, ὁ ἀλάθητος ὁδηγός, ποὺ θὰ ἐξαγιάζη τάς βιοτικάς προσπάθειας καὶ τάς ἐπιστημονικὸς κατακτήσεις τοῦ ἀνθρώπου ἐπί της γῆς, διὰ νὰ μᾶς ὁδηγήση ἀσφαλῶς ἐμπρὸς εἰς τὸν θρόνον τοῦ ἀναληφθέντος Θεανθρώπου. Μόνον ἔτσι θὰ ἐπιτύχωμεν τὸν σκοπὸν τῆς δημιουργίας μας, τὴν διὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐν τῷ Χριστῷ κατὰ χάριν θέωσίν μας" (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ. Χριστοφ.Παπουτσοπούλου "Χριστός ἀναστάς", ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").
