Σάββατο 22 Μαῒου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
«Καὶ συναλιζόμενος παρήγγειλεν αὐτοῖς ἀπὸ Ἱεροσολύμων μὴ χωρίζεσθαι, ἀλλὰ περιμένειν τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ πατρὸς ἣν ἠκούσατέ μου»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
« Καί ἐνῶ ἔτρωγε μαζί τους τήν αὐτήν μέ ἐκείνους τροφήν, τούς ἔδωκε τήν παραγγελίαν νά μή ἀπομακρύνωνται ἀπό τά Ἱεροσόλυμα, ἀλλά νά περιμένουν τήν πραγματοποίησιν τῆς ὐποσχέσεως περί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖον θά ἔστελλεν ὁ πατήρ καί τήν ὀποίαν ὑπόσχεσιν, ἔλεγεν εἰς αὐτούς ὁ ἀναστάς Κύριος, ἠκούσατε ἀπό τό στόμα μου» ( Ἀπό τήν "ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας" τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα" , ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ
"Ὁ Κύριος ἐπρόκειτο μετ’ ὀλίγας ἡμέρας νά ἀναληφθῆ. Οἱ μαθηταί θά ἔχαναν πλέον τήν ὁρατήν παρουσίαν τοῦ Κυρίου. Δέν θά ἀπελάμβανον τήν ἄρρητον ἀγαλλίασιν νά τόν βλέπουν μεταξύ των. Δέν θά τούς ἐζήτει ἰχθύος ὀπτοῦ μέρος καί ἀπό μελισσίου κηρίου (Λουκ. κδ’ 42), διά νά φάγη ἐνώπιόν των καί διαλύση τάς ὑποψίας καί τούς φόβους των. Δέν θά τούς ἐκάλει νά τόν ψηλαφήσουν. Δέν θά διηρμήνευεν αὐτοῖς ἐν πάσαις ταῖς Γραφαῖς τά περί ἑαυτοῦ (Λουκ. κδ’ 27). Δέν θά ἤκουον τοῦ λοιποῦ τούς θείους λόγους του. Τό ἔργον του ἐπί της γῆς εἶχε τελειώσει. Καί ἔπρεπε τώρα αὐτός, νικητής καί θριαμβευτής, νά ἀνέλθη εἰς τόν οὐρανόν, ἀπό τόν ὁποῖον καί κατῆλθε.
Παρά ταῦτα, δέν θά ἄφηνεν ὀρφανούς τούς ἀγαπημένους μαθητάς του. Τούς τό εἶχεν εἴπει καί πρό τοῦ πάθους του. Ἀλλ’ ἰδού ὅτι καί τώρα, ὀλίγον πρό τῆς ἐνδόξου Ἀναλήψεώς του, ἐπαναλαμβάνει τήν ὑποσχεσίν του καί τούς δίδει τήν ἐντολήν νά μή ἀπομακρυνθοῦν ἀπό τά Ἱεροσόλυμα, ἀλλά νά παραμένουν ἐκεῖ, ἡνωμένοι ὅλοι μαζί καί νά περιμένουν τήν ἐκπλήρωσιν τῆς ὑποσχέσεώς του, νά περμένουν δηλαδή τήν κάθοδον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Παρήγγειλεν ἀπό Ἱεροσολύμων μή χωρίζεσθαι, ἀλλά περιμένειν τήν ἐπαγγελίαν τοῦ Πατρός, ἥν ἠκουσατέ μου (Πράξ. α’ 4).
Παρήγγειλε… περιμένειν. Εἰς μίαν τόσον κρίσιμον στιγμήν, ἐν ὄψει τοῦ χωρισμοῦ διά τῆς Ἀναλήψεως, θά ἐπερίμενε κανείς νά δώση ὁ Κύριος συγκεκριμένος ὑποσχέσεις, πότε θά ἔλθη ὁ Παράκλητος καί μέ ποῖον τρόπον. Θά ἐνόμιζεν, ὅτι τοιαύτη προπαρασκευή θά ἦτο ἀπαραίτητος διά τούς μαθητάς. Ἀλλ’ ὁ Κύριος διαφορετικά κρίνει τά πράγματα. Ὑπόσχεται μέν νά εἶναι μαζί των αἰωνίως, προλέγει τήν ἔλευσιν τοῦ Πνεύματος, τόν τρόπον ὅμως, τόν τόπον καί χρόνον τοῦ ἐκπληκτικοῦ αὐτοῦ γεγονότος τά παρασιωπᾶ. Πρέπει νά συνηθίσουν οἱ μαθηταί νά περιμένουν. Νά μή ζητοῦν ἐκ προτέρου καθορισμόν τῶν λεπτομερειῶν καί προαναγγελίαν πραγμάτων καί ζητημάτων, τά ὁποῖα δέν εἶναι ἀνάγκη νά τά μάθουν ἐκ προτέρου.
Παρήγγειλε… περιμένειν. Θά ἠδύνατο κάλλιστα ὁ Κύριος, ἐάν τό ἔκρινε, νά ἔστελλε τό Πανάγιόν του Πνεῦμα καθ’ ὅν χρόνον εὑρίσκετο ἀκόμη ἐπί τῆς γῆς. Ἀλλ’ ὅπως χαρακτηριστικῶς παρατηρεῖ ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ἔπρεπε νά μεσολαβήσουν μερικαί ἡμέραι μετά τήν Ἀνάληψιν, νά αἰσθανθοῦν οἱ μαθηταί τήν στέρησιν τῆς αἰσθητῆής παρουσίας τοῦ Κυρίου, διά νά ποθήσουν περισσότερον τήν κάθοδον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί πράγματι, ἡ προσδοκία αὐτή τούς ἔκαμνε νά εἶναι ὅλοι μαζί ἡνωμένοι· νά ἀναπολοῦν καί νά συζητοῦν τά ὅσα ὁ Κύριος τούς ἐδίδαξε• νά ὑπενθυμίζουν εἰς ἑαυτούς καί ἀλλήλους τό ἅγιον παράδειγμά του, νά προσεύχωνται μέ περισσοτέραν θερμότητα, ὥστε, ὅταν ὁ Παράκλητος θά ἔλθη, νά τούς εὔρη εἰς τήν πρέπουσαν ψυχικήν κατάστασιν, διά νά μεταδοθῆ πλουσιωτέρα ἡ χάρις του εἰς τάς ἁγίας ψυχάς των.
Παρήγγειλε… περιμένειν. Ἀλλά, ἀδελφέ μου, πλείστας ὅσας ἐπαγγελίας καί ὑποσχέσεις ἔχει δώσει καί πρός ἡμᾶς ὁ πανάγαθος Κύριος. Ὑπεσχέθη ὅτι κάθε τί, διά τό ὁποῖον παρακαλοῦμεν τόν οὐράνιον Πατέρα ἐν τῷ ὀνόματί του, θά μᾶς τό δώση. Ὅταν μάλιστα περισσότεροι τοῦ ἑνός εἶναι ἡνωμένοι ἐν τῷ ὀνόματί του καί ζητοῦν ἀπό αὐτόν πνευματικός δωρεάς, δέν πρέπει νά ἔχουν καμμίαν ἀμφιβολίαν ὅτι ὡρισμένως θά ἐκπλήρωση Ἐκεῖνος τό αἴτημα τῆς καρδίας των. Ἀλλ’ ἄς μάθωμεν καί ἡμεῖς νά περιμένωμεν. Ἄς μή ἔχωμεν τήν ἀπαίτησιν εὐθύς μόλις παρουσιασθῆ ἡ ἀνάγκη καί ἡμεῖς καταφύγωμεν διά τῆς προσευχῆς εἰς τόν Θεόν, ἀμέσως ὁ Θεός νά εἰσακούση τάς προσευχάς μας. Ἄς μάθωμεν νά περιμένωμεν νά μᾶς τό δώση Ἐκεῖνος, ὅταν καί ὅπως γνωρίζει καί ὄχι ὅταν ἡμεῖς θέλωμεν νά μᾶς τό δώση μέ τόν τρόπον, πού Ἐκεῖνος ἠξεύρει καί ὄχι ὅπως ἡμεῖς ἐπιθυμοῦμεν. Ἀρκεῖ ὅτι Ἐκεῖνος ὑπόσχεται νά μᾶς δώση. Τί σημασίαν ἔχει τό πῶς καί τό πότε; Ἡμεῖς ἄς μή ἀνυπομονῶμεν, ἀλλά ἄς περιμένωμεν. Τό καθῆκον μας εἶναι νά προσπαθῶμεν κατά τό διάστημα τῆς ἀναμονῆς νά γινώμεθα θερμότεροι εἰς τήν προσευχήν, προκόπτοντες περισσότερον εἰς τήν ἐν Χριστῷ ζωήν, συνδεόμενοι περισσότερον πρός τόν Χριστόν, ἀπαρνούμενοι βαθύτερον τά θελήματά μας καί ὑποτασσόμενοι ἐξ ὁλοκλήρου εἰς τό ἰδικόν του πανάγιον θέλημα. Τότε μέ πίστιν βαθεῖαν, μέ πνεῦμα μαθητείας, μέ ἐλπίδα βεβαίαν θά περιμένωμεν νά ἐκπληρώση ὁ Κύριος τάς ὑποσχέσεις του καί θά τοῦ λέγωμεν:
Πολυεύσπλαγχνε, πανάγαθε, φιλάνθρωπε Κύριε, εὐχαριστοῦμεν τήν μεγαλωσύνην σου, διότι μέ τήν παραγγελίαν, τήν ὁποίαν ἔδωσες τότε εἰς τούς ἁγίους σου Ἀποστόλους περιμένειν τήν ἐπαγγελίαν τοῦ Πατρός, ἥν ἠκούσατέ μου, διδάσκεις καί ἡμᾶς νά μή ἀνυπομονῶμεν, νά μή ὀλιγοψυχῶμεν, ἀλλά νά ἀναθέτωμεν τήν λύσιν τῶν δυσκολιῶν πού παρουσιάζονται εἰς τήν ζωήν μας καί τήν διευθέτησιν τῶν διαφόρων ζητημάτων μας εἰς τήν πάνσοφον πρόνοιάν σου καί εἰς τήν ἄπειρον ἀγαθότητά σου. Ἀξίωσέ μας, Κύριε, νά προσφεύγωμεν μέ θερμήν προσευχήν εἰς τήν μεγαλωσύνην σου, νά καταθέτωμεν ἐνώπιόν σου τάς ἀνησυχίας μας, τούς πόθους, τάς θεαρέστους ἐπιθυμίας μας καί κατόπιν ὡς πιστοί μαθηταί σου νά περιμένωμεν πότε ἡ ἀγαθότης σου θά κρίνη ὅτι πρέπει νά πραγματοποιήση τά αἰτήματα τῶν προσευχῶν μας. Καί τότε, ἀπολαμβάνοντες πλουσίως τάς δωρεᾶς σου, νά σοῦ ἀναπέμπωμεν θερμήν τήν εὐχαριστίαν καί τήν δοξολογίαν δι’ ὅλας σου τάς πρός ἡμᾶς φανερᾶς καί ἀφανεῖς εὐεργεσίας. Ἀμήν." (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ. Χριστοφ.Παπουτσοπούλου "Χριστός ἀναστάς", ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").
