Σάββατο 29 Μαῒου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Μὴ ἀπορρίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου σου καὶ τὸ πνεῦμά σου τὸ ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ᾿ ἐμοῦ"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Μή μέ ἀπορρίψῃς καί μή μέ ἀποδιώξῃς ἀπό τό πρόσωπόν σου, ὥστε νά στερηθῶ τῆς ἐπιβλέψεώς σου καί τῆς συμπαθείας σου, καί μή μοῦ ἀφαιρέσῃς τό Πνεῦμα σου τό Ἅγιον, ὥστε νά στερηθῶ τῆς βοηθείας καί τῆς ἐνισχύσεώς σου" ( Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας" τ.10ος , ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ
"Ὅταν ὁ προφήτης Σαμουήλ ἔχρισε τόν Δαβίδ ὡς βασιλέα, ἐφήλατο πνεῦμα Κυρίου ἐπί Δαυίδ (Α’ Βασιλ. ιστ’ 13). Ἦλθε δηλαδή τό εἰδικόν χάρισμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖον ἀνέδειξε τόν Δαβίδ βασιλέα, χριστόν Κυρίου, τοῦ μετέδωσε τήν εἰδικήν χάριν καί τόν ἐπροίκισε μέ ἱκανότητας καί δυνάμεις, διά νά φέρη εἰς πέρας τό μέγα καί βαρύ ἔργον, πού τοῦ ἀνέθετεν ὁ Θεός. Πῶς ἄλλως ἦτο δυνατόν νά ἀνταποκριθῆ ὁ Δαβίδ εἰς τά μεγάλα καί δυσβάστακτα βασιλικά καθήκοντα, αὐτός πού ἕως τότε ἦτο ἕνα βασιλόπουλο; Πῶς θά ἐκυβέρνα ὀρθῶς καί δικαίως καί πῶς θά ἐλάμβανεν ἑκάστοτε τάς ἀποφάσεις πού ἔπρεπε, ἐάν δέν τόν ἐφώτιζε τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ; Καί ὁ Δαβίδ τό ἠσθάνετο αὐτό. Ὅταν πλέον εὑρίσκετο πρός τό τέλος τῆς ζωῆς του, μέ πολλήν εὐγνωμοσύνην ἔλεγε: Πνεῦμα Κυρίου ἐλάλησεν ἐν ἐμοί (Β’ Βασιλ. κγ’ 2).
Ἦλθεν ὅμως ἐποχή, κατά τήν ὁποίαν ὁ Δαβίδ ἡμάρτησεν, ἄλλα καί μετενόησεν. Ὁ ἁμαρτήσας βασιλεύς ἔχυσε δάκρυα πικρά. Αἱ ἱκετευτικαί του ἐπικλήσεις εἶναι αἰώνιον παράδειγμα ταπεινῆς ἱκεσίας πρός τόν πολυεύσπλαγχνον Θεόν. Τό πονηρόν ἐνώπιόν σου ἐποίησα, ἔλεγε μέ συντριβήν. Ἀλλά σύ, ὁ πολυεύσπλαγχνος καί πανοικτίρμων, κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τό ἀνόμημά μου. Ὑπάρχει ὅμως ἐπί πλέον καί κάτι ἄλλο πού ἀνησυχεῖ ἰδιαιτέρως τόν μετανοοῦντα προφητάνακτα, καί διά τό ὁποῖον αἰσθάνεται τήν ἀνάγκην ἰδιαιτέρως νά παρακαλέση τόν Θεόν. Φοβεῖται, μήπως ἡ ἁμαρτία του γίνη αἰτία νά ἀποσύρη ἀπό αὐτόν ὁ Θεός τήν χάριν τοῦ Πνεύματός του. Ὤ, μέ πόσην συντριβήν, μέ πόσην ταπείνωσιν καί συναίσθησιν παρακαλεῖ καί ἱκετεύει "τό Πνευμά σου τό Ἅγιον μή ἀντανέλης ἀπ’ ἐμοῦ". Ἄς μή γίνη, Κύριε, ἡ ἁμαρτία μου αἰτία νά ἀποσύρης ἀπό τόν δοῦλον σου ὅ,τι πολυτιμότερον καί ἁγιώτερον δῶρον του ἔχει δοθῆ ἀπό τήν μεγαλωσύνην σου. Χωρίς τόν φωτισμόν καί τήν χάριν τοῦ Πνεύματός σου πῶς θά κυβερνῶ τόν λαόν σου; Πῶς θά συμμορφώνωμαι πρός τό καθῆκον; Πῶς θά εὐαρεστῶ ἐνώπιόν σου; Ὤ Κύριε, δί’ αὐτό σέ ἱκετεύω, "τό Πνεῦμα σου τό Ἅγιον μή ἀντανέλης ἀπ’ ἐμοῦ".
Δέν εἶναι ὅμως μόνος ὁ Δαβίδ, πού ἔχει τήν ἀνάγκην νά ἀναπέμψη τήν θερμήν αὐτήν ἱκεσίαν πρός τόν Θεόν. Καί κάθε πιστός πρέπει μέ βαθεῖαν συναίσθησιν νά ἐπαναλαμβάνη ταπεινῶς τήν θερμήν δέησιν. Τό Πνευμά σου τό Ἅγιον μή ἀντανέλης ἀπ’ ἐμοῦ. Διότι, μή λησμονῆς, ἀδελφέ μου, ὅτι καί ἡμεῖς, ὅταν ἐβαπτίσθημεν, ἐδέχθημεν διά τοῦ Μυστηρίου τοῦ ἁγίου Χρίσματος τά χαρίσματα καί τάς δωρεάς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ ἀγαθότης τοῦ Θεοῦ μεταβάλλει τό σῶμα μας εἰς ναόν, εἰς κατοικητήριον δηλαδή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς βεβαιώνει περί αὐτοῦ: Οὐκ οἴδατε ὅτι τό σῶμα ὑμῶν ναός τοῦ ἐν ὑμῖν Ἁγίου Πνεύματος ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπό Θεοῦ;" (Α’ Κορινθ. στ’ 19). Καί ἡμεῖς εἰς τήν προσευχήν μας παρακαλοῦμεν τό Ἅγιον Πνεῦμα καί λέγομεν: "Ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν".
Πῶς ὅμως εἶναι δυνατόν νά μείνη τό Πνεῦμα τό Ἅγιον εἰς τόν ἄνθρωπον, ὅταν αὐτός θεληματικῶς ἁμαρτάνη; Ὁ Θεός ἀποστρέφεται τήν ἁμαρτίαν. Καί ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἐπιμένη εἰς αὐτήν καί δέν μετανοῆ, προξενεῖ λύπην εἰς τό Πανάγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖον εἶναι πηγή τοῦ ἁγιασμοῦ. Δι’ αὐτό καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει πρός τούς Ἐφεσίους: Μή λυπεῖτε τό Πνεῦμα τό Ἅγιον τοῦ Θεοῦ (Ἐφεσ. δ’ 30). Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀδιαφορῆ καί μένη ἀσυγκίνητος εἰς τάς ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού τόν προσκαλεῖ νά μετανοήση, τότε θά ἀναγκασθῆ ὁ Κύριος νά ἐπαναλάβη τούς λόγους ἐκείνους: "οὐ μή καταμείνη τό Πνεῦμα μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τόν αἰῶνα (Γενέσ. στ’ 3). Ἀλλά τότε, ἀλλοίμονον! Τί μένει πλέον διά τόν ἄνθρωπον; Ἡ καταστροφή καί ὁ ὄλεθρος. Ἀλλ’ ὄχι. Ποτέ, διά κανένα ἄνθρωπον καί διά καμμίαν αἰτίαν ἄς μή εἴπη ὁ Κύριος τόν λόγον αὐτόν. Ἀλλά ἄς ἐξαποστέλλη πάντοτε τήν χάριν τοῦ Πνεύματός του, διά νά μᾶς ἀναγεννᾶ, νά μᾶς ἀνακαινίζη. Ἄς εἶναι δι’ ἡμᾶς ἡ χάρις τοῦ Παρακλήτου ὅ,τι εἶναι διά τό σῶμα μας τό φῶς καί ἡ θερμότης τοῦ ἡλίου. Ἄς δροσίζη τήν ψυχήν μας ἡ χάρις του, ὁπως δροσίζει τό σῶμα μας τό διαυγές ὕδωρ τῆς πηγῆς. Ἄς ζῶμεν συνεχῶς μέσα εἰς τήν χάριν του, ὅπως ζῆ τό σῶμα μας εἰς τόν ἀτμοσφαιρικόν ἀέρα. Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἄς μᾶς βοηθῆ καί ἄς μᾶς στηρίζη εἰς ὥρας φόβου, κινδύνων, ἀσθενειῶν, πειρασμῶν. Αὐτό, ἄς παρακινῆ τήν καρδίαν μας καί ἄς ἀνυψώνη τόν νοῦν μας πρός τόν Θεόν καί ἄς μᾶς ἐμπνέη λόγους προσευχῆς, διά νά τοῦ λέγωμεν:
Πνεῦμα Πανάγιον, σύ πού διαμοιράζεις εἰς τούς ἀνθρώπους τά χαρίσματα καί τάς δωρεάς τοῦ Θεοῦ, δίδε καί εἰς ἡμᾶς, ὅ,τι ἡ ἀγαθότης σου κρίνει χρήσιμον καί ὠφέλιμον. Καθάρισε τάς ψυχάς μας ἀπό τήν ἁμαρτίαν καί κάμε μας ἄξιον κατοικητήριόν σου. Ὁδήγει πάντοτε τόν νοῦν μας εἰς τήν ἀλήθειαν καί φύλαττέ μας ἀπό τήν πλάνην καί τό ψεῦδος. Χάριζέ μας τήν παρηγορίαν εἰς τάς θλίψεις, τήν ὑπομονήν εἰς τάς ἀσθενείας, τήν βοήθειαν εἰς τούς πειρασμούς. Ποτέ μή μᾶς ἀφήνης ἀβοηθήτους. Καί, τέλος, παράλαβε καί ἡμᾶς εἰς τήν οὐράνιόν σου βασιλείαν διά νά ἀναπέμπωμεν ἐκεῖ εἰς σέ καί πρός τόν ἄναρχον Πατέρα καί τόν Κύριον Ἰησοῦν αἰώνιον καί ἀτελεύτητον τήν εὐχαριστίαν καί τήν δοξολογίαν. Ἀμήν. (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ. Χριστοφ.Παπουτσοπούλου "Χριστός ἀναστάς", ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").
