Πέμπτη 6 Μαῒου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Ἀνέβη ὁ Θεὸς ἐν ἀλαλαγμῷ, Κύριος ἐν φωνῇ σάλπιγγος"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Καί ἀφοῦ κατενίκησε τά ἔθνη καί ὑπέταξε ταῦτα εἰς ἡμᾶς, θριαμβευτής κατά πασῶν τῶν ἐναντίων δυνάμεων, ἀνέβη ὁ θεός καί πάλιν εἰς τόν οὐρανόν ἐν μέσῳ ἀλαλαγμῶν, ἀνῆλθεν ὀ κύριος, ἐνῶ σάλπιγγες ἀντήχουν χαρμοσύνως" ( Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας", τ. 10ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ
"Ὁ περιούσιος λαὸς τοῦ Θεοῦ, οἱ Ἰσραηλῖται, εἶχαν ἀντιμετωπίσει πολλοὺς ἐχθρούς. Ἔθνη εἰδωλολατρικὰ ἤθελαν νὰ ἁρπάσουν τὴν κληρονομίαν των, τὴν γῆν τῆς ἐπαγγελίας, τὴν ὁποίαν ὁ Θεὸς τοὺς τὴν εἶχε παραχωρήσει. Ἔπειτα ἀπὸ τοὺς ἐνδόξους Κριτάς, οἱ ὁποῖοι ὡδηγοῦσαν ἀπὸ νίκης εἰς νίκην τοὺς Ἰσραηλίτας, ὁ πανένδοξος βασιλεὺς Δαβὶδ εἶχε καταφέρει καίριον πλῆγμα κατ’ αὐτῶν καὶ εἶχε καταγάγει περιφανῆ καὶ ὁριστικὴν νίκην. Τὸ ἕνα κατόπιν τοῦ ἄλλου τὰ εἰδωλολατρικὰ ἔθνη ὑπετάσσοντο εἰς τοὺς Ἰσραηλίτας. Ὅταν δὲ κάποιο ἐξ αὐτῶν ἐτολμοῦσε νὰ ὑψώση κεφαλήν, οἱ Ἰσραηλῖται μὲ τὴν δύναμιν τοῦ Θεοῦ τὴν ἀκαταγώνιστον κατετρόπωναν τὸ ἀσεβὲς ἔθνος καὶ ἀπελάμβανον καὶ πάλιν τὴν εἰρήνην καὶ τὴν ἀσφάλειαν.
Ὤ, τὸ ἔγνωριζαν καλὰ οἱ Ἰσραηλῖται. Δὲν ἦτο ἡ ἰδικὴ τῶν δύναμις ποὺ ἔφερε τὴν νίκην. Ἦτο ἡ παντοδύναμος δεξιὰ καὶ ἡ ἀκαταμάχητος προστασία τοῦ Κυρίου τῶν δυνάμεων. Ἐκεῖνος ἔσπευδεν εἰς βοήθειαν τοῦ λαοῦ Του καὶ ὡδηγοῦσε τὸν λαὸν Του εἰς τὴν νίκην. «Κύριε, κλῖνον οὐρανούς καὶ κατάβηθι» (Ψαλμ. ρμγ’ 5), ἀναφωνεῖ ὁ βασιλεὺς Δαβὶδ εἰς ἕνα του ψαλμόν. Σκύψε, κατέβα ἀπὸ τὸν οὐρανόν, Κύριε, καὶ ἔλα νὰ μάς βοηθήσης. Αὐτὸ ἔγινε καὶ εἰς τὴν περίστασιν ἐκείνην. Εἶχε καταβῆ καὶ ἐβοήθησε τους Ἰσραηλίτας νὰ νικήσουν. Ἐν συνεχεία δὲ ἄνεβη καὶ πάλιν εἰς τὸν οὐράνιον θρόνον Του, καθ’ ὅν χρόνον φωνὴ ἀλαλαγμοῦ καὶ ἀγαλλιάσεως ἀνέβαινεν ἀπὸ τάς καρδίας καὶ ἠκούετο ἀπὸ τὰ στόματα τοῦ περιουσίου λαοῦ.
«Ἀνέβη ὁ Θεὸς ἐν ἀλαλαγμῷ». Ἀλλά, ἀδελφέ μου, ἐκεῖνα ποὺ συνέβαινον τότε εἰς τοὺς Ἰσραηλίτας προτυπώσεις ἦσαν καὶ προεικονίσεις μιᾶς νίκης μοναδικῆς εἰς τὴν ἱστορίαν τοῦ κόσμου. Νίκης ἐναντίον ἐχθρῶν ὄχι ὁρατῶν, ἀλλὰ ἀοράτων. Νίκης, τῆς ὁποίας τὰ ἔνδοξα καὶ πανευφρόσυνα ἀποτελέσματα δὲν ἀφοροῦν ἕνα ἄτομον καὶ ἕνα λαὸν τῆς γῆς, ἀλλὰ τὸ σύνολον τῶν ἀνθρωπίνων γενεῶν, ἀπὸ τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὕας μέχρι καὶ τῆς συντελείας τῶν αἰώνων. Ἐξεικόνιζον αἱ νῖκαι ἐκεῖναι τὴν νίκην τὴν ὁποίαν μὲ ὅπλον ἀκαταμάχητον τὸν σταυρὸν ἐπέτυχεν ὁ Κύριος ἐναντίον τοῦ διαβόλου. Διὰ νὰ πραγματοποιήση δὲ τὴν νίκην αὐτὴν κατῆλθεν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ εἰς τὴν γῆν. Ὁ Θεὸς ἔγινε καὶ ἄνθρωπος. Ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ προσέλαβε καὶ τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν. «Ἔκλινεν οὐρανοὺς καὶ κατέβη» εἰς τὴν γῆν (Ψαλμ. ιζ’ 10). Καὶ ἀφοῦ ἐπάλαισε πρὸς τάς δυνάμεις τοῦ σκότους καὶ ἀφοῦ κατετρόπωσε τοὺς «κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου» (Ἐφεσ. στ’ 12) καὶ ἀφοῦ ἐκ τῆς γῆς κατῆλθεν ἀκόμη βαθύτερα, εἰς αὐτὸν τὸν Ἅδην, τριήμερος ἀνέστη. Καὶ τὴν τεσσαρακοστὴν ἀπὸ τῆς Ἀναστάσεώς Του ἡμέραν ἀφῆκε πλέον τὴν γῆν καὶ «ἀνελήφθη εἰς τὸν οὐρανόν» (Μάρκ. ιστ’ 19). Ἔκπληκτοι οἱ μαθηταὶ Τὸν ἀτενίζουν νὰ ἀναβαίνη, καθ’ ὅν χρόνον Ἄγγελοι φωτοειδεῖς διακονοῦντες εἰς τὸ μέγα μυστήριον πληροφοροῦν τοὺς ἁγίους μαθητάς περὶ τῆς ἐνδόξου καὶ θριαμβευτικῆς πορείας τοῦ Ἀναληφθέντος. Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος πρὸ τριάκοντα τριῶν ἐτῶν «ἔκλινεν οὐρανοὺς καὶ κατέβη», αὐτὸς τώρα ὁ ἴδιος «ἀνέβη ἐν ἀλαλαγμῷ» εἰς τὸν οὐρανόν. Ἀλαλάζουν ἀπὸ ἀγαλλίασιν καὶ ἐπευφημοῦν τὸν ἀναλαμβανόμενον Αἱ ἄγγελικαι ταξιαρχίαι: «Ἄρατε πύλας», ἀνοίξατε διάπλατα τάς πύλας τοῦ οὐρανοῦ τὰ Χερουβεὶμ καὶ τὰ Σεραφεὶμ «καὶ εἰσελεύσεται ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης». Ἀνοίξατε διὰ νὰ εἰσέλθη ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς, ὁ πανένδοξος Νικητής. Μὴ δὲν τὸ εἶχεν εἴπει ὁ Ἴδιος εἰς τοὺς ἁγίους Του μαθητάς ὀλίγον πρὸ τοῦ σταυρικοῦ Του θανάτου; «Ἐξῆλθον παρὰ τοῦ πατρὸς καὶ ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον πάλιν ἀφίημι τὸν κόσμον καὶ πορεύομαι πρὸς τὸν πατέρα» (Ἰωάν. ις’ 28).
Ναί, ἀδελφέ μου. Αὐτὸς ποὺ κατὰ τὴν ἐνδοξον ἀνάληψὶν Του «ἀνέβη ἐν ἀλαλαγμῷ», «πορεύεται πρὸς τὸν πατέρα». Ὄχι διὰ νὰ μᾶς λησμονήση, ὄχι διὰ νὰ μᾶς ξεχάση, ὄχι διὰ νὰ μᾶς περιφρόνήηση, ἀλλά διὰ νὰ εἶναι αἰώνιος μεσίτης καὶ στοργικὸς Παράκλητος ἡμῶν πρὸς τὸν Πατέρα, «πάντοτε ζῶν εἰς τὸ ἐντυγχάνειν ὑπὲρ ἡμῶν» (Ἑβρ. ζ’ 25). Οἱ καρποὶ τῆς νίκης Του πραγματοποιοῦνται μὲ τὴν συνεχῆ καὶ ἀκατάπαυστον μεσιτείαν Του, μὲ τάς ἀδιάλειπτους ἐντεύξεις Του ὑπὲρ ἡμῶν. Ὁ θρόνος εἰς τὸν ὁποῖον ἀνέβη καὶ ἐκάθησε δὲν εἶναι θρόνος ἀδρανείας καὶ νάρκης, ἀλλὰ θρόνος ἀκαταπαύστου δράσεως καὶ ἐνεργείας ὑπὲρ μιᾶς ἑκάστης ψυχῆς καὶ ὑπὲρ τοῦ συνόλου τῆς ἀνθρωπότητος, νὰ ἀποδεχθῆ τὴν σωτηρίαν ποὺ ἔφερεν Ἐκεῖνος εἰς τὴν γῆν καὶ νὰ ἐνστερνισθῆ τὴν λύτρωσιν καὶ νὰ οἰκειοποιηθῆ τὰ οὐράνια ἀγαθὰ καὶ τὴν κληρονομίαν τῆς αἰωνίου βασιλείας, ποὺ ἀπέρρευσεν ὡς καρπὸς σωτήριος ἀπό τὸν τίμιον σταυρόν Του.
Ἀνέβης, Κύριε, ἐν ἀλαλαγμῷ κατὰ τὴ ἔνδοξον Ἀνάληψίν Σου καί πάλιν εἰς τὸν οὐρανόν. Ἀνέβης καί μᾶς ἔδειξες ποῦ μᾶς καλεῖς νὰ ἀναβῶμεν καὶ ἡμεῖς, ἑνούμενοι μὲ Σὲ διὰ τῆς πίστεως καὶ τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας. Ἀνέβης καὶ μεσιτεύεις ὑπὲρ ἡμῶν. Ἀνέβης καὶ ἐργάζεσαι ποικιλοτρόπως, διὰ νὰ ἀνεβάσης καὶ ἡμᾶς. Δέξου, οὐράνιε Λυτρωτά, ἀπὸ τοὺς δούλους Σου ὀλίγους λόγους εὐγνωμοσύνης καὶ εὐχαριστίας, διότι χάριν ἡμῶν κατῆλθες ἐκ τῶν οὐρανῶν, ἀνελθών δὲ καὶ πάλιν εἰς τοὺς οὐρανοὺς συνανύψωσας καὶ τὸ ἀνθρώπινον γένος εἰς ὕψος δόξης ἐκπληκτικόν. Ἀξίωσέ μας, φιλάνθρωπε καὶ πανάγαθε Κύριε, νὰ ἀπολαύσωμεν διὰ τῆς χάριτός Σου καὶ ἡμεῖς τὴν αἰώνιον σωτηρίαν, τὴν ὁποίαν Σὺ ἐχάρισες εἰς τὸ ἀνθρωπινὸν γένος διὰ τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας Σου, διὰ τῆς ταπεινῆς γεννήσεώς Σου, διὰ τοῦ ὀδυνηροῦ σταυροῦ Σου, διὰ τῆς τριημέρου Ἀναστάσεώς Σου, διὰ τῆς ἐνδόξου καὶ θριαμβευτικῆς Ἀναλήψεώς Σου. Ἀμήν." (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ. Χριστοφ.Παπουτσοπούλου "Χριστός ἀναστάς", ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").
