Τρίτη 18 Μαῒου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
«Ἀλλ’ ἐγὼ τὴν ἀλήθειαν λέγω ὑμῖν· συμφέρει ὑμῖν ἵνα ἐγὼ ἀπέλθω. ἐὰν γὰρ ἐγὼ μὴ ἀπέλθω, ὁ παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρὸς ὑμᾶς· ἐὰν δὲ πορευθῶ, πέμψω αὐτὸν πρὸς ὑμᾶς»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ἀλλ’ὁσονδήποτε καί ἄν λυπῆσθε, βεβαιωθῆτε, ὅτι ἐγώ σᾶς λέγω τήν ἀλήθειαν· Σᾶς συμφέρει ἐγώ νά φύγω. Διότι, ἐάν δέν ἀποθάνω ἐπί τοῦ σταυροῦ καί δέν φύγω, ὁ Παράκλητος δέν θά ἔλθῃ εἰς σᾶς. Ἐάν ὅμως προσφέρω ἐπί τοῦ σταυροῦ τήν ἐξιλαστήριον θυσίαν μου καί φύγω ἀπό τόν κόσμον αὐτόν διά νά ὑπάγω πρός τόν Πατέρα μου, θά σᾶς τόν στείλω» ( Ἀπό τήν "ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας" τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα" , ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ
Κατ’ ἐπανάληψιν ὁ Κύριος εἶχε βεβαιώσει τούς μαθητάς του, ὅτι μετά τήν Ἀνάληψίν του εἰς τούς οὐρανούς θά κατέπεμπεν εἰς αὐτούς τό Πανάγιον Πνεῦμα. Ἰδιαιτέρως ὅλως κατά τήν ἀλησμόνητον νύκτα τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου εἶχεν εἴπει εἰς τούς ἁγίους Ἀποστόλους τούς λόγους ἐκείνους: «Ἐγώ τήν ἀλήθειαν λέγω ὑμῖν συμφέρει ὑμῖν ἵνα ἐγώ ἀπέλθω. Ἐάν γάρ ἐγώ μή ἀπέλθω, ὁ Παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρός ὑμᾶς· ἐάν δέ πορευθῶ, πέμψω αὐτόν πρός ὑμᾶς (Ἰωάν. ιστ’ 7). Εἶναι συμφέρον διά σᾶς νά φύγω ἀπό τόν κόσμον αὐτόν. Ἐάν δέν ἀποθάνω ἐπί τοῦ σταυροῦ καί δέν ἀναληφθῶ καί πάλιν εἰς τους οὐρανούς, δέν θά ἔλθη τό Ἅγιον Πνεῦμα. Ἐάν ὅμως ἐγώ προσφέρω τήν ἐξιλαστήριον θυσίαν τοῦ σταυροῦ καί ἀναληφθῶ εἰς τούς οὐρανούς, τότε θά σᾶς στείλω τόν Παράκλητον, τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖον θά μένη μαζί σας αἰωνίως. Ἦτο λοιπόν ρητή καί κατηγορηματική ἡ ὑπόσχεσις τοῦ Κυρίου, ὅτι θά κατέπεμπε τό Ἅγιον Πνεῦμα. Καί ὄντως κατῆλθεν ὁ Παράκλητος κατά τήν κοσμοϊστορικήν ἡμέραν της Ἁγίας Πεντηκοστῆς.
Ἀλλά μεταξύ τῶν γεγονότων τῶν δύο μεγάλων ἡμερῶν, τῆς Σταυρώσεως ἀφ’ ἑνός, καί τῆς Πεντηκοστῆς ἀφ’ ἑτέρου ὑπάρχει στενή, στενωτάτη σχέσις καί συνάφεια, ὁποία ὑπάρχει καί συνδέει τό ἀποτέλεσμα μέ τήν αἰτίαν. Ἐκφράζουν τήν ἀλήθειαν αὐτήν οἱ λόγοι τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελιστοῦ. Οὔπω ἦν Πνεῦμα Ἅγιον, ὅτι Ἰησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη (Ἰωάν. ζ’ 39). Ἡ ἁγιαστική χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία ἀναγεννᾶ τούς ἀνθρώπους καί μεταδίδει εἰς αὐτούς τήν θείαν καί μακαρίαν ζωήν, δέν εἶχε δοθῆ εἰς κανένα, διότι ὁ Ἰησοῦς δέν εἰχεν ἀκόμη δοξασθῆ διά τοῦ σταυρικοῦ θανάτου καί τῆς ἐνδόξου Ἀναλήψεώς Του.
Ὅταν ὁ Κύριος ἐσταυρώνετο, ὁ κόσμος εἶχε φθάσει εἰς τό ἔσχατον σημεῖον τῆς ἀθλιότητός του, εἰς τό κορύφωμα τῆς κακίας του. Τότε τό κράτος καί ἡ δύναμις τοῦ σατανᾶ, τῆς ἁμαρτίας, τοῦ θανάτου εἶχον φθάσει εἰς τόν κολοφῶνα των. ΕΙς τόν Ἅδην συνωθοῦντο καί συνωστίζοντο ἀμέτρητοι γενεαί ἁμαρτωλῶν, ψυχαί ἀλύτρωτοι, βαρυνόμεναι μέ τήν ἐνοχήν καί συνθλιβόμεναι κάτω ἀπό τό βάρος τῶν ἁμαρτιῶν των. Ἐάν δέ ἦτο δυνατόν νά παρατήρηση κανείς τήν γῆν καί τόν Ἅδην, θά ἔβλεπε μίαν ἀπέραντον ἔκτασιν, κατεχομένην ἀπό τούς πνευματικῶς καί σωματικῶς νεκρούς. Θά ἔπρεπε νά εἰπῆ τότε τούς λόγους τοῦ Προφήτου: Ἐξήγαγε με ἕν πνεύματι Κύριος καί ἔθηκέ με ἐν μέσῳ τοῦ πεδίου (τῆς πεδιάδος) καί τοῦτο ἦν με- στόν ὀστέωνν ἀνθρωπίνων καί ἰδού πολλά σφόδρα ἐπί προσώπου τοῦ πεδίου, ξηρά σφόδρα (Ἰεζεκ. λζ’ 12). Ἔτσι εἶχε καταντήσει ἡ ἀποστατημένη ἀνθρωπότης, ὅταν ὁ Κύριος καθηλώνετο εἰς τόν ζωοποιόν Σταυρόν. Νεκρά πνευματικῶς, ἔχουσα ἀνάγκην νεκραναστάσεως, ἔχουσα ἀνάγκην ζωογονήσεως. Τό Πνεῦμα ὅμως τό Ἅγιον, τό ζωοποιόν δέν ἦτο δυνατόν νά κατέλθη εἰς τήν γῆν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, ἐάν προηγουμένως δέν προσεφέρετο ἡ σωτήριος, ἡ λυτρωτική θυσία τοῦ Θεανθρώπου. Ποῖος θεόπνευστος προφήτης θά ἔκραζεν εἰς τήν κρίσιμον ἐκείνην περίστασιν πρός τό Πνεῦμα καί μέ τήν θλιβεράν ὑπόκρουσιν τῶν κτύπων ἐπί τῶν ἥλων πού διατρυποῦσαν τάς σάρκας τοῦ θείου Λυτρωτοῦ θά τό ἐκάλει νά κατέλθη ἐκ τοῦ οὐρανοῦ εἰς τήν γῆν; Ποῖος θά τοῦ ἔλεγεν: Ἰδού ἡ σωτήριος θυσία προσεφέρθη. Καί λοιπόν, ἐλθέ (τό πνεῦμα) καί ἐμφύσησον εἰς τούς νεκρούς τούτους καί ζησάτωσαν (Ἰεζεκ. λζ’ 9). Ἔλα, ἔλα Πνεῦμα ζωοποιόν. Ἔλα νά φωτίσης τά σκότη μας. Ἔλα νά θεραπεύσης τάς πληγάς μας. Ἔλα νά παρηγόρησης τάς καρδίας μας. Ἔλα νά ἀναπτέρωσης τάς ἐλπίδας μας. Ἔλα νά μᾶς βεβαίωσης ὅτι ὁ οὐράνιος Πατήρ δέν μᾶς ἀπεξένωσε τῆς ἀγάπης του, ὅπως μᾶς ἤξιζε, ἄλλ’ ἔχει ἀνοικτάς τάς ἀγκάλας του νά μᾶς ὑποδεχθῆ ὡσάν μετανοοῦντας καί ἐπιστρέφοντας ἀσώτους υἱούς. Ἔλα, Πνεῦμα Πανάγιον, ἔλα.
Καί ἦλθε! Καί ἰδού λοιπόν, κατά τήν ἡμέραν της Πεντηκοστῆς, ἄλλος ἦχος οὐράνιος καί ὑπερθαύμαστος ἀκούεται ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας (Πράξ. β’ 2), ὁ ὁποῖος συνοδεύει καί ἀναγγέλλει τήν κάθοδον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τήν παρουσίαν καί παραμονήν του ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ. Καί εἶναι ὁ ἦχος αὐτός ἀπό τοῦ οὐρανοῦ κατά τήν ἡμέραν της Πεντηκοστῆς ἀπάντησις εἰς τόν ἄλλον ἐκεῖνον ἦχον τόν ἐκ τῆς γῆς κατά τήν ἡμέραν της σταυρώσεως. Τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ τό ζωοποιόν, τό ἀνακαινιστικόν, τό Ἅγιον, ἐζήτει ἡ νεκρωμένη πνευματικῶς γῆ τήν μεγάλην Παρασκευήν. Καί ἰδού τό Πνεῦμα τό Ἅγιον πού ἀναβλύζει τά τῆς χάριτος ρεῖθρα, καταπέμπει ὁ οὐρανός ἄνωθεν κατά τήν Ἁγίαν Πεντηκοστήν.
Τότε, τήν ἡμέραν της Σταυρώσεως, προσεφέρθη ἡ λυτρωτική θυσία, ἡ σωτήριος καί ἀπαραίτητος διά νά ἔλθη εἰς τόν κόσμον ἡ ζωοποιός καί ἀνακαινιστική χάρις τοῦ Παρακλήτου. Τώρα, τήν Πεντηκοστήν, ὁ κόσμος καταλαμπρύνεται ἀπό τήν ἔκχυσιν τῶν δωρεῶν καί τῶν χαρίτων τοῦ Παρακλήτου. Ἐάν δέ τό ἀνοσιούργημα τῆς Σταυρώσεως κατά τήν Μεγάλην Παρασκευήν συνωδεύθη ἀπό τό σκότος ἔττι πᾶσαν τήν γῆν (Μάτθ. κζ’ 45), ἄλλ’ ἡ κάθοδος τοῦ Παρακλήτου κατά τήν Πεντηκοστήν συνωδεύθη ἀπό τάς πυρίνας γλώσσας, ποῦ φανερώνουν τόν φωτισμόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ἄς σκύψωμεν ὅσον ἠμποροῦμεν βαθύτερα. Ἄς ταπεινωθῶμεν εὐλαβῶς ἐνώπιον τῆς ἀπείρου σοφίας καί ἀγαθότητος καί δυνάμεως τοῦ Θεοῦ μας. Καί μαζί μέ τήν εὐγνωμοσύνην μας διά τήν σωτήριον ὑπέρ ἡμῶν θυσίαν τοῦ Κυρίου, ἄς τοῦ ἀναπέμπωμεν ὁλόθερμον εὐχαριστίαν καί διά τά δῶρα τοῦ Παρακλήτου, τόν ὁποῖον ηὐδόκησε νά καταπέμψη εἰς τήν Ἐκκλησίαν κατά τήν ἡμέραν της Ἁγίας Πεντηκοστῆς καί ἄς τόν ἱκετεύωμεν: Κύριε, ὁ τό Πανάγιόν Σου Πνεῦμα ἐν τῇ τρίτῃ ὥρα τοῖς Ἀποστόλοις Σου καταπέμψας, τοῦτο, Ἀγαθέ, μή ἀντανέλῃς ἀφ’ ἡμῶν, ἀλλ’ ἔγκαινισον ἡμῖν τοῖς δεομένοις Σου". (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ. Χριστοφ.Παπουτσοπούλου "Χριστός ἀναστάς", ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").
