Τρίτη 25 Μαῒου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
«Καὶ ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἐξελεύσεται ὕδωρ ζῶν ἐξ Ἱερουσαλήμ, τὸ ἥμισυ αὐτοῦ εἰς τὴν θάλασσαν τὴν πρώτην καὶ τὸ ἥμισυ αὐτοῦ εἰς τὴν θάλασσαν τὴν ἐσχάτην, καὶ ἐν θέρει καὶ ἐν ἔαρι ἔσται οὕτως»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Κατά τήν ἱστορικήν καί κρίσιμον ἐκείνην ἡμέραν θά ἀναβλύσῃ νερό τρεχούμενον ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ. Ἡ μισή ποσότης τοῦ νεροῦ αὐτοῦ θά χύνεται εἰς τήν πρός ἀνατολάς τῆς Ἱερουσαλήμ θάλασσαν, τήν Νεκράν θάλασσαν· ἡ δέ ἄλλη μισή ποσότης θά χύνεται εἰς τήν πρός τά δυτικά τῆς Ἱερουσαλήμ θάλασσαν, τήν Μεσόγειον θάλασσαν. Τό νερό δέ θά ἐξακολουθήσῃ νά χύνεται συνεχῶς, ἀδιάκοπα καί κατά τό θέρος καί κατά τήν ἄνοιξιν»
( Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας" τ.15ος , ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ
«Σκιρτᾶ ἀπό ἀγαλλίασιν ὁ θεόπνευστος προφήτης, ὅταν ἀναλογίζεται τήν ἡμέραν, κατά τήν ὁποίαν αἱ εὐλογίαι τοῦ Θεοῦ ἄφθονοι θά ἐκχυθοῦν εἰς τήν ἀνθρωπότητα. Ἰδού ἡμέρα ἔρχεται Κυρίου… καί ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἐξελεύσεται ὕδωρ ζῶν ἐξ Ἱερουσαλήμ, ἀνακράζει γεμᾶτος ἀπό χαράν καί ἱερόν ἐνθουσιασμόν. Προβλέπει μέ τό προφητικόν του ὄμμα τήν νέαν ἐποχήν, ἡ ὁποία θ’ ἀρχίση ἀπό τήν ἔνδοξον καί ἐπιφανῆ ἐκείνην ἡμέραν. Ἀπερίγραπτος εἶναι ἡ χαρά του, ὅταν ἀναλογίζεται τήν ἄνεσιν καί τήν εὐφροσύνην, τήν ὁποίαν θά ἀπολαμβάνουν οἱ ἄνθρωποι τότε. Ἐξελεύσεται ὕδωρ ζῶν ἐξ Ἱερουσαλήμ. Καί παρομοιάζει πρός ὕδωρ ζῶν τήν χάριν καί τάς δωρεάς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀφ’ ἑνός καί ἀφ’ ἑτέρου τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου.
Ἐξελεύσεται ὕδωρ ζῶν ἐξ Ἱερουσαλήμ. Ἄς ἐνθυμηθῶμεν τό ἐκπληκτικόν γεγονός, τό ὁποῖον ἐσημειώθη εἰς τήν Ἱερουσαλήμ κατά τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς τοῦ ἔτους, κατά τό ὁποῖον ἐπραγματοποιήθησαν ἐπί τῆς γῆς τά μεγαλύτερα τῶν γεγονότων ἡ σταύρωσις καί ὁ θάνατος τοῦ Θεανθρώπου ἡ τριήμερος αὐτοῦ Ἀνάστασις καί ἡ θριαμβευτική ἄνοδος τοῦ εἰς τόν οὐρανόν. Καί δέκα ἡμέρας ἔπειτα ἀπό αὐτήν, ἰδού τό ἐκπληκτικόν γεγονός, πού κάμνει τά πλήθη νά κυριευθοῦν ἀπό σύγχυσιν καί κατάπληξιν. Δέν ἦσαν συνήθη τά ὅσα συνέβησαν. Ἦχος ἀκούεται ἀπό τόν οὐρανόν, ὡσάν βοή σφοδροῦ ἀνέμου, ὁ ὁποῖος κινεῖται μέ ὁρμήν καί βιαιότητα. Γλῶσσαι πυρός διαμοιράζονται εἰς τούς συγκεντρωμένους εἰς τό ὑπερῷον τῆς Ἱερουσαλήμ. Τό Ἅγιον Πνεῦμα κατῆλθε καί ἐγέμισε τό ἐσωτερικόν των καί ὡς ἄλλος ποταμός τούς ἐπότιζε μέ τά νάματά του.
Ἐξελεύσεται ὕδωρ ζῶν ἐξ Ἱερουσαλήμ. Ὁ θεῖος εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἐξηγεῖ ὅτι τό ὕδωρ τό ζῶν, περί τοῦ ὁποίου κατ’ ἐπανάληψιν εἶχε κάμει λόγον ὁ Κύριος, ἦτο τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τό ὁποῖον ἐπρόκειτο νά λάβουν, μετά τήν Ἀνάληψίν του εἰς τούς οὐρανούς, ἐκεῖνοι πού θά ἐπίστευον εἰς αὐτόν. Ὕδωρ ζῶν. Κινούμενον δηλαδή ἀενάως, διαρκῶς, ἀδιακόπως• ὄχι στάσιμον, ἀλλά συνεχῶς ἀνανεούμενον, πηγή ἀστείρευτος, ἡ ὁποία ἀναβλύζει τά τῆς χάριτος ρεῖθρα. Εἰς τόν ἀρχαῖον ἐκεῖνον παράδεισον τῆς Ἐδέμ ἀνέβαινε ποταμός ἐκ τῆς γῆς καί τόν ἐπότιζε. Τόν πνευματικόν ὅμως παράδεισον, τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, τήν ποτίζει ποταμός κατερχόμενος ἄνωθεν, ἡ χάρις τοῦ Παρακλήτου.
Ἐξελεύσεται ὕδωρ ζῶν ἐξ Ἱερουσαλήμ. Δέν εἶναι ὅμως μόνον ἡ χάρις τοῦ Παρακλήτου, ἡ ὁποία ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ ἤρχισε νά καταρδεύη τόν κόσμον. Εἶναι ἀκόμη καί τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, τό ὁποῖον ἀπό τήν ἁγίαν αὐτήν πόλιν ἤρχισε νά ἀκούεται. Αὐτός ὁ Κύριος, προκειμένου νά ἀναληφθῆ, ἔδωσε τάς τελευταίας παραγγελίας εἰς τούς μαθητάς του: κηρυχθῆναι ἐπί τῷ ὀνόματι αὐτοῦ μετάνοιαν καί ἄφεσιν ἁμαρτιῶν εἰς πάντα τά ἔθνη, ἀρξάμενον ἀπό Ἱερουσαλήμ (Λουκ. κδ’ 47). Ἀπό τήν ἁγίαν πόλιν τοῦ Πάθους του θά ἤρχιζε τό κήρυγμα. Εἰς τήν Ἱερουσαλήμ θά ἐγίνετο ἡ ἀρχή καί ἀπό ἐκεῖ θά ἐξηπλοῦτο εἰς ὅλα τά ἔθνη ἡ πρόσκλησις εἰς τήν μετάνοιαν καί εἰς τήν πίστιν τοῦ Χριστοῦ. Καί ἰδού, ὅτι κατ’ αὐτήν τήν πρώτην ἡμέραν τρεῖς χιλιάδες ψυχαί πιστεύουν καί βαπτίζονται εἰς τό ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, διά νά εἶναι εὐλογημένη ἀπαρχή τῆς εὐεργετικῆς ἐπιδράσεως τοῦ ζῶντος ὕδατος, τῆς θείας διδασκαλίας.
Ἐξελεύσεται ὕδωρ ζῶν ἐξ Ἱερουσαλήμ. Ὤ, ποίας δραστικότητος εἶναι τό ὕδωρ αὐτό! Περνοῦν οἱ αἰῶνες καί τό ζῶν ὕδωρ τῆς χάριτος τοῦ Παρακλήτου, τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦυ, παραμένει ἀστείρευτον καί ὁλονέεν ἀναβλύζει μετά τῆς ἴσης ὁρμῆς καί δυνάμεως καί ἀποτελεσματικότητος. Τό ἕνα κατόπιν τοῦ ἄλλου τά βάρβαρα καί εἰδωλολατρικά ἔθνη πίνουν ἀπό τό ζῶν αὐτό ὕδωρ καί ὁδηγοῦνται εἰς τήν ἀληθινήν θεογνωσίαν καί πιστεύουν καί μετανοοῦν καί ἐκπολιτίζονται καί προοδεύουν. Θλιμμένοι ὁδοιπόροι τῆς παρούσης ζωῆς φέρουν εἰς τό στόμα των ἀπό τά νάματα τοῦ ζῶντος ὕδατος καί παρηγοροῦνται. Πληγωμένοι ἄλλοι ἀπό τήν ἁμαρτίαν μέ τραύματα μακροχρόνια καί δυσώδη, εἰς τά νάματα τοῦ ζῶντος ὕδατος εὑρίσκουν τήν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ καί θεραπεύονται. Ἀπογοητευμένοι ἄλλοι ἀπό τάς δυσκολίας καί τάς ἀποτυχίας τῶν ἀντλοῦν ἀπό τό ζῶν αὐτό ὕδωρ καί ἐνισχύονται καί συνεχίζουν μέ αἰσιοδοξίαν τάς προσπάθειας των καί νικοῦν. Πίνουν ἀπό τό ζῶν ὕδωρ οἱ νήπιοι καί μωροί κατά κόσμον καί εὑρίσκουν τήν ἀληθινήν σοφίαν. Πίνουν καί οἱ σοφοί τοῦυ κόσμου καί ὁμολογοῦν, ὅτι μία σταγών τοῦ ζῶντος ὕδατος εἶναι ἀσυγκρίτως ἀνωτέρας ἀξίας ἀπό ὅλους τούς τόμους, πούῦ συνέγραψεν ἡ ἀνθρωπινή σοφία…
Καί τά ἔτη περνοῦν καί οἱ αἰῶνες διαδέχονται ἀλλήλους καί αἱ ψυχαί πού πίνουν ἀπό τά νάματα τοῦ ζῶντος ὕδατος ἀριθμοῦνται εἰς μυριάδας ἀναρίθμητους. Καί τό ὕδωρ τό ζῶν ἐξακολουθεῖ νά ἐκπέμπεται ἀπό τό ὑπερῷον τῆς Ἱερουσαλήμ ἐξ ἴσου ἄφθονον, ἐξ ἴσου δραστικόν. Καί θά ἐξακολουθῆ νά ἀναβλύζη καί νά ποτίζη τήν οἰκουμένην ὁλόκληρον, παντοῦ καί πάντοτε, εἰς ὅλην τήν γῆν, εἰς ὅλους τούς αἰῶνας.
Ὤ Κύριε, ἀξίωσε καί ἡμᾶς νά πίνωμεν συνεχῶς ἀπό τά νάματα τοῦ ζῶντος ὕδατος, τό ὁποῖον ἡ ἀγαθότης σου μᾶς ἔστειλεν. Ἀξίωσέ μας νά φωτιζώμεθα ἀπό τήν διδασκαλίαν σου καί νά τρέφωμεν τάς ψυχάς μας μέ τήν χάριν τοῦ Πνεύματός σου. Δός μας, Κύριε, νά αἰσθανώμεθα πάντοτε ἔντονον καί ζωηρόν τό αἴσθημα τῆς πείνης καί τῆς δίψης διά τόν λόγον σου καί τήν χάριν σου. Καί Σύ, ἐκδηλώνων τήν ἄπειρόν σου ἀγαθότητα, νά μᾶς παρέχης ἄφθονα τά νάματα τοῦ ζῶντος ὕδατος καί εἰς τήν παροῦσαν καί εἰς τήν αἰωνίαν μετά θάνατον ζωήν, εἰς τήν οὐράνιόν σου βασιλείαν. Ἀμήν. (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ. Χριστοφ.Παπουτσοπούλου "Χριστός ἀναστάς", ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").
