Πέμπτη 27 Μαῒου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
« ἀλλὰ λήψεσθε δύναμιν ἐπελθόντος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐφ᾿ ὑμᾶς, καὶ ἔσεσθέ μοι μάρτυρες ἔν τε Ἱερουσαλὴμ καὶ ἐν πάσῃ τῇ Ἰουδαίᾳ καὶ Σαμαρείᾳ καὶ ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Θά λάβετε ὅμως ἐνίσχυσιν καί δύναμιν, ὅταν ἔλθῃ ἀπάνω σας τό Ἅγιον Πνεῦμα καί θά εἶσθε μάρτυρες τοῦ βίου μου καί τῆς διδασκαλίας μου καί εἰς τήν Ἱερουσαλήμ καί εἰς ὅλην τήν Ἰουδαίαν καί εἰς τήν Σαμάρειαν καί ἕως τό ἔσχατον καί τό πλέον μακρυνόν σημεῖον τῆς γῆς»( Ἀπό τήν "ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας" τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα" , ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ
«Οἱ Ἀπόστολοι μετ’ ὀλίγον θά ἔβλεπαν τόν Κύριον νά ἀναλαμβάνεται εἰς τόν οὐρανόν. Κίνδυνος ὑπῆρχε μήπως ἡ λύπη καλύψη τόν ὁρίζοντα τῆς ψυχῆς των καί ὁ φόβος παραλύση τάς δυνάμεις των. Πῶς θά ἠμποροῦσαν αὐτοί, οἱ ἀγράμματοι μαθηταί, νά πείσουν τούς ἀνθρώπους, διά νά ἀρνηθοῦν τήν πατροπαράδοτον θρησκείαν των καί νά προσκυνήσουν ὡς Θεόν τόν ἐσταυρωμένον Ἰησοῦν; Πῶς θά ἐπείθοντο οἱ ὁμοεθνεῖς των καί πῶς θά κατέπιπτε τό οἰκοδόμημα τῆς εἰδωλολατρίας; Ἀλλ’ ὁ Κύριος προλαμβάνει καί δίδει εἰς τάς ἀπορίας καί ἀνησυχίας των ἀπάντησιν παρήγορον καί ἐνθαρρυντικήν, βεβαίωσιν κατηγορηματικήν ὅτι εἰς τήν μεγάλην ἀποστολήν των δέν πρόκειται νά εἶναι μόνοι. Λήψεσθε δύναμιν, ἐπελθόντος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Πράξ. α’ 8), προλέγει εἰς τούς μαθητάς του. Θά λάβετε ἐνίσχυσιν καί δύναμιν, ὅταν θά κατέλθη εἰς σᾶς τό Ἅγιον Πνεῦμα. Καί ἐπραγματοποιήθη αὐτό κατά τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς. Τότε ἐγένετο ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας καί ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεί πυρός καί ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου (Πράξ. β’ 24).
Λήψεσθε δύναμιν.
Καί πράγματι μεγίστη καί ἐκπληκτική εἰς ἀποτελέσματα ἡ δύναμις, πού ἔλαβαν οἱ Ἅγιοι τοῦ Χριστοῦ Ἀπόστολοι. Δέν ὁμοιάζει αὐτή μέ τήν δύναμιν, πού διαθέτουν οἱ ἄνθρωποι. Δέν προέρχεται ἐκ τῶν κάτω, ἀλλ’ εἶναι δύναμις ἐξ ὕψους (Λουκ. κδ’ 49). Δέν εἶναι ἐκ τῆς γῆς, ἀλλ’ ἐκ τῶν οὐρανῶν. Εἶναι δύναμις, τήν ὁποίαν χαρίζει τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ὁ Θεός.
Δέν βλέπετε τήν δύναμιν ποῦ ὑπάρχει εἰς τό κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων; Δέν ὡμιλοῦσαν μέ λόγους ἐντυπωσιακούς, μέ ρητορικά ἐπιχειρήματα κατά τά διδάγματα τῆς ἀνθρωπίνης σοφίας. Τό κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων ἐγίνετο ὑπό τήν ἔμπνευσιν καί τήν ἄμεσον καθοδήγησιν τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ καί δί’ αὐτό ἐπεβάλλετο εἰς τούς καλοπροαιρέτους ἀνθρώπους. Ὄχι δέ μόνον τότε, ἀλλά καί εἰς πᾶσαν ἐποχήν δέν εἶναι ἡ συναρπάζουσα εὐγλωττία τῶν ἐκκλησιαστικῶν ρητόρων, πού συγκινεῖ τούς ἀκροατάς, ἀλλ’ ἡ μυστηριώδης δύναμις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἄνθρωποι διά τούς ὁποίους θά ἐνόμιζε κανείς ὅτι στεροῦνται γνώσεων καί σοφίας ἀνθρωπίνης, φωτιζόμενοι ὅμως ἀπό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ὁμιλοῦν μέ δύναμιν λόγου, πού ἀφοπλίζει τούς ἀντιθέτους καί πείθει τούς καλῆς διαθέσεως ἀκροατάς. Λήψεσθε δύναμιν.
Ἀκόμη, ἡ δύναμις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἦτο δύναμις θαυματουργική. Εἶχε δοθῆ καί προηγουμένως ἀπό τόν Κύριον εἰς τούς μαθητάς, ἀλλά τώρα ἐδόθη εἰς βαθμόν μεγαλύτερον. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἶχε προείπει, ὅτι ἐπί τῷ ὀνόματί του ἐπρόκειτο οἱ Ἀπόστολοι νά πραγματοποιήσουν ἐξαίρετα θαύματα, τά ὁποῖα θά ἦσαν ἁπτή ἀπόδειξις ὅτι διά μέσου τῶν Ἀποστόλων ἐνήργει ἡ θεία δύναμις τοῦ ἀναστάντος Λυτρωτοῦ. Ὅταν ὀλίγας ἡμέρας μετά τήν Πεντηκοστήν οἱ Ἀπόστολοι ἐθεράπευσαν τόν ἐκ γενετῆς χωλόν, ὁ ἀπόστολος Πέτρος παρρησίᾳ διεκήρυξεν ὅτι ἡ δύναμις διά τῆς ὁποίας ὁ χωλός ἐθεραπεύθη, δέν ἦτο δύναμις ἀνθρωπίνη, ἀλλά δύναμις τήν ὁποίαν ἐξαπέστειλεν ἐξ ὕψους ὁ Ἰησοῦς, τόν ὁποῖον ἐκεῖνοι εἶχον ἀπαρνηθῆ (Πράξ. γ’ 12).
Λήψεσθε δύναμιν.
Ἀλλ’ ἡ δύναμις αὐτή ἰδιαιτέρως εἶναι καί δύναμις ἐξαγιαστική. Εἶναι δύναμις, ἡ ὁποία κατακαίει πᾶσαν ρίζαν κακίας καί ἁμαρτίας, πού ὑπάρχει εἰς τήν ψυχήν τοῦ ἀνθρώπου. Ἐνδυναμώνει καί ἐνισχύει τήν θέλησιν εἰς ἐκτέλεσιν πάσης ἐνάρετου πράξεως. Εἶναι δύναμις ἀγαθοποιός, δύναμις ζωῆς ἁγίας, ἡ ὁποία ἐκδηλώνεται εἰς τήν αὐταπάρνησιν καί τήν αὐτοθυσίαν, εἰς τήν ὑπομονήν καί τήν πραότητα, εἰς τήν ταπείνωσιν καί τήν ἀγάπην. Καί διότι ἀκριβῶς ἡ δύναμις αὐτή ὑπάρχει καί ἐνεργεῖ εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, δί’ αὐτό μόνον ἐν τῇ Ἐκκλησία πραγματοποιοῦνται αἱ καταπληκτικοί ἠθικαί μεταβολαί, αἱ πνευματικοί νεκραναστάσεις, τάς ὁποίας καμμία ἄλλη δύναμις δέν ἠμπορεῖ νά πραγματοποιήση, ἀλλ’ οὔτε καί νά τάς ματαίωση.
Λήψεσθε δύναμιν.
Ἀδελφέ μου, τί λέγεις; Τήν δύναμιν αὐτήν, πού μεταδίδει τό Ἅγιον Πνεῦμα, τήν ἔχεις αἰσθανθῆ καί σύ εἰς τό ἐσωτερικόν σου; Ἔχεις συνδεθῆ μαζί της; Ὅταν διά καταλλήλου συσκευῆς συνδέσωμεν τό σπίτι μας μέ τήν πηγήν τοῦ ἠλεκτρισμοῦ, ἔχομεν καί φῶς καί κίνησιν καί θερμότητα. Καί ὅταν διά μέσου τῆς Ἐκκλησίας συνδέσωμεν τόν ἑαυτόν μας μέ τήν δύναμιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, λαμβάνομεν φῶς, πού φωτίζει τήν διάνοιάν μας καί μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τήν ὁδόν τῆς ἀληθείας καί τοῦ καθήκοντος. Λαμβάνομεν χάριν, πού ἐξαγιάζει τό ἐσωτερικόν μας καί κάμνει τήν ψυχήν μας νά φλέγεται ἀπό ἀγάπην καί εὐγνωμοσύνην πρός τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτήν μας. Λαμβάνομεν δύναμιν θελήσεως, ὥστε νά λέγωμεν πάντοτε τό ὄχι εἰς τό κακόν καί τήν ἁμαρτίαν, νά ἐργαζώμεθα δέ τήν ἀρετήν καί τό ἀγαθόν.
Λήψεσθε δύναμιν.
Αὐτή, παντοδύναμε Κύριε, ἡ Ἰδική σου δύναμις, πού ἦλθεν εἰς τούς μαθητάς σου μέ τήν κάθοδον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατά τήν ἔνδοξον ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς, αὐτή εἶναι πράγματι ἡ μεγαλύτερα δύναμις πού ὑπάρχει εἰς τό σύμπαν. Αὐτή ἐνίκησε τόν κόσμον τῆς ἁμαρτίας. Αὐτή ὡδήγησε τούς ἀνθρώπους εἰς τήν ἀληθινήν πίστιν καί αὐτή ἠμπορεῖ νά μᾶς σώση ἀπό κάθε κίνδυνον καί ἀπό κάθε κακόν. Ὤ Κύριε, μέ τήν δύναμίν σου τήν ἀκαταμάχητον σέ παρακαλοῦμεν νά μᾶς προστατεύης καί νά μᾶς περιβάλλης. Διότι μέ τήν ἴδικήν σου δύναμιν θά ἡμπορέσωμεν νά ἀναδειχθῶμεν νικηταί τοῦ κακοῦ καί τῆς ἁμαρτίας. Μέ αὐτήν θά ἀποκρούωμεν τάς ἐπιβουλάς τοῦ πονηροῦ, θά ἐνισχυώμεθα εἰς τό καθῆκον καί θά ἐργαζώμεθα τήν ἀρετήν. Χάριζέ μας, Κύριε, πλουσίαν τήν δύναμιν τοῦ Πνεύματός σου τοῦ Ἁγίου, διά νά λέγωμεν καί ἡμεῖς πάντοτε μαζί μέ τόν ἔνδοξον Ἀπόστολόν σου, "πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ. Ἀμήν. (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ. Χριστοφ.Παπουτσοπούλου "Χριστός ἀναστάς", ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").
