Κυριακή 16 Μαῒου 2010
Ὁ Ἅγιος Ἰωάνης ὁ Δαμασκηνός κοιμήθηκε τό 749 μ.Χ. Μέ τήν εὐκαιρία συμπλήρωσης 1260 χρόνων ἀπό τήν Κοίμησή του δημοσιεύουμε σέ συνέχειες τό ἔργο του «Ἔκδοσις ἀκριβής Ὀρθοδόξου Πίστεως». Ἡ μετάφραση εἶναι τοῦ Ἀρχ.Δωροθέου Πάπαρη, καί εἶναι παρμένη ἀπό τήν ἰστοσελίδα www.phys.uoa.gr. Ἡ μετατροπή στό σύστημα πολυτονικῆς γραφῆς εἶναι δική μας.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 100 (Α)
Γιὰ τὴν Ἀνάσταση
Πιστεύουμε ἐπίσης καὶ στὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Θὰ γίνει πράγματι ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Ὅταν λέμε ἀνάσταση, ἐννοοῦμε τὴν ἀνάσταση τῶν σωμάτων. Διότι ἀνάσταση εἶναι τὸ δεύτερο ζωντάνεμα αὐτοῦ ποὺ ἔχει πεθάνει· διότι οἱ ψυχές, ποῦ εἶναι ἀθάνατες, πῶς θὰ ἀναστηθοῦν; Ἂν πράγματι ὁρίζουν ὡς θάνατο τὸ χωρισμὸ τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸ σῶμα, τότε ὁπωσδήποτε ἀνάσταση εἶναι ἡ ἕνωση τῆς ψυχῆς πάλι μὲ τὸ σῶμα καὶ δεύτερη ἀνόρθωση τῆς ὑπάρξεως ποὺ πέθανε καὶ διαλύθηκε. Τὸ ἴδιο, λοιπόν, σῶμα πού φθάρθηκε καὶ διαλύθηκε, θὰ ἀναστηθεῖ ἄφθαρτο. Διότι αὐτὸς ποὺ τὸ ἔπλασε στὴν ἀρχὴ ἀπὸ τὸ χῶμα τῆς γῆς μπορεῖ καὶ πάλιν νὰ τὸ ἀναστήσει, παρόλο ποὺ λύθηκε στὰ στοιχεῖα του καὶ ἐπέστρεψε στὴ γῆ, ἀπὸ τὴν ὁποία πλάσθηκε μὲ ἀπόφαση τοῦ Δημιουργοῦ. Διότι, ἂν δὲν ὑπάρχει ἀνάσταση, «ἃς φᾶμε καὶ πιοῦμε», ἃς ἐπιδιώξουμε τὴ ζωὴ τῶν ἡδονῶν καὶ τῶν ἀπολαύσεων. Ἂν δὲν ὑπάρχει ἀνάσταση, σὲ τί διαφέρουμε ἀπὸ τὰ ἄλογα ζῶα; Ἐὰν δὲν ὑπάρχει ἀνάσταση,
ἃς μακαρίσουμε τὰ θηρία τοῦ δάσους ποὺ ἡ ζωὴ τοὺς κυλᾶ χωρὶς λύπη. Ἂν δὲν ὑπάρχει ἀνάσταση, οὔτε Θεὸς ὑπάρχει, οὔτε ἡ πρόνοιά του, καὶ ὅλα γίνονται στὴν τύχη. Βλέπουμε, γιὰ παράδειγμα, πάρα πολλοὺς δίκαιους νὰ εἶναι φτωχοί, ν’ ἀδικοῦνται καὶ νὰ μὴν ἔχουν στὸν παρόντα βίο καμιὰ βοήθεια· ἀντίθετα, ἁμαρτωλοὶ καὶ ἄδικοι νὰ εὐημεροῦν μέσα στὸν πλοῦτο καὶ κάθε ἀπόλαυση. Καὶ ποιὸς λογικὸς ἄνθρωπος θὰ τὸ θεωροῦσε αὐτὸ δίκαιη καὶ σοφὴ πράξη; Θὰ γίνει, λοιπόν, θὰ γίνει ἡ ἀνάσταση. Διότι ὁ Θεὸς εἶναι δίκαιος καὶ βραβεύει μὲ μισθὸ αὐτοὺς ποὺ τὸν ὑπακοῦν. Ἂν βέβαια ἡ ψυχὴ ἀγωνίσθηκε μόνη στὸν ἀγώνα τῶν ἀρετῶν καὶ μόνη αὐτὴ θὰ βραβευθεῖ. Κι ἂν μόνη της ἔπεσε στὸ βοῦρκο τῶν ἡδονῶν, θὰ ἦταν δίκαιο μόνη αὐτὴ νὰ τιμωροῦνταν. Ἀλλά, ἐπειδὴ οὔτε ἡ (ἀνθρώπινη) ὕπαρξη ἔχει δυὸ χωριστὰ μέρη, οὔτε ἡ ψυχὴ ἐργάσθηκε τὴν ἀρετὴ ἢ τὴν κακία ξεχωριστὰ ἀπὸ τὸ σῶμα, εἶναι δίκαιο καὶ τὰ δυὸ (ψυχὴ καὶ σῶμα) νὰ λάβουν τὶς ἀμοιβές. Μάλιστα, ἡ Ἁγία Γραφὴ βεβαιώνει ὅτι θὰ γίνει ἀνάσταση τῶν σωμάτων. Λέει, λοιπόν, ὁ Θεὸς στὸ Νῶε μετὰ τὸν κατακλυσμό: «Σᾶς τὰ ἐπιτρέπω ὅλα ἕως τὰ λάχανα καὶ τὰ χόρτα. Ὠμὸ ὅμως κρέας, μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὸ αἷμα του, δὲν θὰ φᾶτε· καὶ ὁπωσδήποτε τὸ αἷμα καὶ τὴ ζωή σας θὰ τὰ ζητήσω πίσω ἀπὸ τὰ θηρία ποὺ τὰ κατασπάραξαν, ὅπως τὴ ζωὴ κάθε ἀνθρώπου θὰ τὴ ζητήσω πίσω ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ ἀδελφοῦ του (ποὺ τὸν σκότωσε).
