Σάββατο 26 Ἰουνίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
«Ἐν τῷ Θεῷ ποιήσωμεν δύναμιν, καὶ αὐτὸς ἐξουδενώσει τοὺς θλίβοντας ἡμᾶς»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Διά τῆς βοηθείας τοῦ Θεοῦ θά δράσωμεν μετά δυνάμεως καί θά ἀνδραγαθήσωμεν, καί αὐτός θά ἐκμηδενίσῃ αὐτούς πού μᾶς θλίβουν» ( Ἀπό τήν ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας» , τ. 10ος, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ
«Ἐνῶ πολεμοῦσε κάποτε ὁ Δαβὶδ μὲ τοὺς Σύρους, ἐπετέθηκαν ἐναντίον τῆς χώρας του οἱ Ἰδουμαῖοι καί βρέθηκε σὲ πολὺ δύσκολη θέσι. Ἀπέστειλε λοιπὸν ἐναντίον τους στρατὸ μὲ ἀξιωματικοὺς τὸν Ἀβεσσά καὶ Ἰωάβ καί μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἐξοντώθηκαν οἱ εἰσβολεῖς.
Αὐτὸ τὸ ἱστορικὸ γεγονὸς εἶναι ἡ ἀφορμὴ τῆς συνθέσεως τοῦ πεντηκοστοῦ ἐνάτου Ψαλμοῦ. Ἑνὸς Ψαλμοῦ ποὺ ἀρχίζει μὲ εὐλαβικὰ παράπονα πρὸς τὸν Κύριο, ὁ ὁποῖος ἐπέτρεψε αὐτὴ τὴν δοκιμασία, καὶ τελειώνει μὲ τὴν βεβαιότητα ὅτι καὶ πάλι ὁ Θεὸς θὰ προστατεύση τὸν λαό Του.
Ὁ τελευταῖος στίχος τοῦ Ψαλμοῦ εἶναι πολὺ ἐνδεικτικός. Φανερώνει τὴν μεγάλη ἐμπιστοσύνη τοῦ Ψαλμωδοῦ στὴν βοήθεια τοῦ Κυρίου. «Ἐν τῷ Θεῷ ποιήσομεν δύναμιν, καὶ αὐτὸς ἐξουδενώσει τούς θλίβοντας ἡμᾶς», ψάλλει μὲ ἐνθουσιασμὸ (Ψαλμ. νθ’ 14). Δὲν εἴμαστε δηλαδὴ δυνατοί. Εἴμαστε λίγοι καὶ μικροὶ καὶ ἀδύνατοι. Δὲν περιμένουμε καμμιὰ βοήθεια ἀπό κανένα στὴν δυσκολία μας. Εἶναι «ματαία σωτηρία ἀνθρώπου». Κανεὶς ἄνθρωπος δὲν ἠμπορεῖ νὰ μᾶς σώση. Καὶ ὅμως εἴμαστε βέβαιοι ὅτι θὰ νικήσουμε. Γιατί ἐμπιστευόμαστε καὶ ἐλπίζουμε στὴν δύναμι καὶ βοήθεια τοῦ Θεοῦ μας. Στὴν βοήθεια Του τὴν παντοδύναμη. Στὴν δύναμὶ του τὴν ἀκατανίκητη. Στηριζόμαστε σὰν ἄτομα καὶ σὰν ἔθνος στὸν Κύριο καὶ Θεό μας, «τὸν σώζειν δυνάμενον ἡμᾶς» (Μ. Βασίλειος, Ὁμιλ. εἰς νθ’ Ψαλμ.). Σ’ Ἐκεῖνον ποὺ ἡ δύναμί Του «ἀρκεῖ μόνη λῦσαι τὰ χαλεπά» καὶ νὰ καταλύση «τὴν δυναστείαν» τῶν ὁποιωνδήποτε ἐχθρῶν μας (Μ. Ἀθανάσιος, Ἐξἠγ. εἰς νθ’ Ψαλμ.). Ὢ αὐτὴ ἡ εὐλογημένη πεποίθησι τοῦ Ψαλμωδοῦ στὴν βοήθεια τοῦ Κυρίου! Πόσο θάρρος χάριζε στὴν ψυχή του! Πόσο γενναία ἔκαμνε τὴν καρδιά του!
Πόσο μακρυὰ του ἔδιωχνε κάθε εἴδους φόβο καὶ ταραχή! Αὐτὸ ἦταν τὸ μυστικὸ τῆς δυνάμεώς του. Αὐτή ἦταν ἡ ἀστείρευτη πηγή, ποὺ τροφοδοτοῦσε διαρκῶς τὸ εἶναι του καὶ συντελοῦσε στὸ νὰ ἀντιμετωπίζη ἀτρόμητος τὶς πολλὲς καὶ διάφορες ἀντίξοες περιστάσεις τῆς ζωῆς του.
Καὶ γίνεται μὲ τὴν πεποίθησί του αὐτὴ ὁ Δαβὶδ δάσκαλος καὶ καθοδηγὸς αἰώνιος ὅλων ἐκείνων, ποὺ θέλουν νὰ στέκωνται ὄρθιοι καί ἀλύγιστοι σ’ ὁποιαδήποτε συμφορά. Γίνεται πρότυπο καὶ παράδειγμα καὶ ἄλλος ὁδοδείκτης ποὺ δείχνει τὸν δρόμο, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν πηγὴ τῆς δυνάμεως. Παρουσιάζει ὁλοφάνερο ἐμπρός μας τὸν τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖο θὰ γίνουμε κι ἐμεῖς δυνατοί, πρᾶγμα ποὺ ὅλοι μας πολὺ τὸ ποθοῦμε.
Γιατί ὅλοι τὸ ξέρουμε καί ὅλοι, ἐφ’ ὅσον σκεπτόμαστε λογικά, τὸ ὁμολογοῦμε ὅτι εἴμαστε μικροὶ καὶ ἀδύνατοι. Ἀδύνατοι ἐμπρὸς σὲ στοιχεῖα τῆς φύσεως, πού μᾶς ἀπειλοῦν. Ἀδύνατοι ἐμπρὸς στοὺς ἀόρατους δαίμονας, ποὺ ρίχνονται μὲ μανία ἐναντίον μας. Ἔρχονται στιγμές, ποὺ νοιώθουμε πὼς δὲν θὰ ἀντέξουμε. Ἔρχονται στιγμές, ποὺ νομίζουμε πὼς ὅλα χάνονται.
Τί θὰ γίνη λοιπὸν στὶς δύσκολες αὐτὲς ὧρες; Ἀπὸ ποῦ θὰ πιαστοῦμε, γιὰ νὰ μὴ ναυαγήσουμε; Ποῦ θὰ στηριχθοῦμε καί ποῦ θὰ καταφύγουμε στὶς ὧρες αὐτές, ποῦ οἱ δυνάμεις μας — σωματικὲς καί ψυχικὲς — παρουσιάζονται ἀνίσχυρες; Μήπως θὰ στηριχθοῦμε σὲ ἀνθρώπους μὲ ἀξιώματα, πού, ὅσο τρανοὶ κι ἂν παρουσιάζωνται, δὲν παύουν νὰ εἶναι ἄνθρωποι καὶ δὲν ἠμποροῦν οὐσιαστικὰ νὰ βοηθήσουν οὔτε τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό τους; Θὰ πιαστοῦμε μήπως ἀπό τὸ χρῆμα καὶ τὸν πλοῦτο, ποὺ εἶναι τὸ πιὸ ἀβέβαιο, τὸ πιὸ ἄστατο καὶ ἀναξιόπιστο πρᾶγμα τοῦ κόσμου; Ἤ μήπως θὰ στηριχθοῦμε σὲ φίλους καὶ συμμάχους μεγάλους, ποὺ συχνὰ στρέφουν τὰ νῶτα στὴν ὥρα τῆς ἀνάγκης μας καὶ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὰ δικά τους πρὸ πάντων συμφέροντα;
Ὅλα μᾶς φωνάζουν ὅτι, ὅποιος ζητάει βοήθεια καὶ καταφεύγει σὲ ἀνθρώπινα μόνον στηρίγματα, «ἄπρακτα καθικετεύει», ὅπως τονίζει ὡραῖα καὶ ἕνας ὕμνος τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὅποιος νομίζει ὅτι θὰ σωθῆ ἀπό ἀνθρώπους, μοιάζει μ’ ἐκεῖνον, ποὺ κουράζεται νὰ προσμένη βοήθεια μπροστὰ σὲ κατάκλειστες θύρες.
Ἡ Ἱστορία τοῦ Ἔθνους μας καὶ ἡ ἱστορία τοῦ καθενός μας βεβαιώνουν καὶ τονίζουν ὅτι μόνον ἡ καταφυγὴ στὴν βοήθεια καὶ συμμαχία τοῦ παντοδυνάμου Θεοῦ ἠμπορεῖ νὰ μᾶς δυναμώση ἀληθινὰ καὶ νὰ μᾶς γεμίση μὲ θάρρος καὶ γενναιότητα.
Ὁ Κύριος, ποὺ κρατεῖ μέσα στὴν παλάμη Του τὰ σύμπαντα, εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ χάρισε τὴν δύναμί Του σὲ ἀδύναμα παιδιά, σὲ ἀσθενεῖς γυναῖκες καὶ ἀνήμπορους γέροντες καὶ τοὺς ἀνέδειξε ἁγίους, νικητὰς τοῦ κακοῦ, Μάρτυρας καί ἥρωας τῆς Πίστεως. Ὁ Κύριος καί Θεός μας εἶναι Ἐκεῖνος, ποὺ ἔδωσε στὸν λαό μας, ὅπως παλαιὰ στὸν λαὸ τοῦ Ἰσραήλ, τὴν δύναμι νὰ ἀντιμετώπιση νικηφόρα τοὺς πολυποίκιλους ἐχθρούς του καί νά βγῆ νικητὴς ἀπό κάθε δοκιμασία.
Θὰ τὸ καταλάβουμε ἆραγε αὐτὸ καλά, ἀδελφέ μου, κι ἐμεῖς οἱ σημερινοὶ πιστοὶ καὶ οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες; Ἤ μήπως θὰ τὸ θεωρήσουμε ὑποτιμητικὸ καὶ ξεπερασμένο νὰ ἀσχολούμαστε σήμερα καὶ νὰ μιλᾶμε γιὰ βοήθεια ἀπό τὸν Θεό; Θὰ δοῦμε κατάματα τὴν ἀλήθεια καί θὰ θελήσουμε ταπεινὰ νὰ μιμηθοῦμε τὸν πολυδύναμο καὶ ταλαντοῦχο Δαβίδ, πού βρῆκε στὴν καταφυγή του στὸν Κύριο τῶν Δυνάμεων τὸ μυστικό τῆς δυνάμεώς του; Θὰ πάρουμε τὴν ἀπόφασι νὰ συνδέσουμε τὴν ὕπαρξί μας διὰ τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸν Κύριο, ἤ θὰ μένουμε ἐγωιστικὰ μακρυά Του, κουβαλῶντας διαρκῶς ἐπάνω μας τὸ ἀσήκωτο φορτίο τοῦ ἄγχους τῶν ἀδυναμιῶν μας;»
Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς φυλάξη ἀπό κάτι τέτοιο καὶ νὰ μᾶς φώτιση νὰ βροῦμε τὸν δρόμο, ποὺ φέρνει στὴν Πηγὴ τῆς δυνάμεως. Νὰ βροῦμε καὶ νὰ βαδίζουμε τὸν δρόμο, ποὺ ὁδηγεῖ πάντοτε στὴ νίκη» ( Ἀπό τό περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ», τόμος 1985, σ.141).
