Παρασκευή 16 Ἰουλίου 2010
«Ἁγίου Λουκᾶ Ἀρχιεπισκόπου Κριμαίας Λόγοι καί Ὁμιλίες τόμος Β΄»
Πάντα ρεῖ καὶ πάντα ἀλλάζουν (α)
«Καὶ ἐμπορευομένου αὐτοῦ ἐκ τοῦ ἱεροῦ λέγει αὐτῷ εἷς τῶν μαθητῶν αὐτοῦ· διδάσκαλε, ἴδε ποταποὶ λίθοι καὶ ποταπαὶ οἰκοδομαί. Καὶ ὁ Ἰησοῦς ἀποκριθείς εἶπεν αὐτῷ· βλέπεις ταύτας τάς μεγάλας οἰκοδομάς; Οὐ μὴ ἀφεθῇ ὧδε λίθος ἐπὶ λίθον ὅς οὐ μὴ καταλυθῆ» (Μρ. 13, 12).
Ἐκπληρώθηκε αὐτὸς ὁ λόγος τοῦ Κυρίου μαζὶ μὲ ὅλα τὰ ἄλλα ποὺ ἔλεγε. Ὁ ναὸς τῶν Ἱεροσολύμων κα-ταστράφηκε 70 χρόνια μετὰ τὴν γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Γκρεμίστηκε ὡς τὰ θεμέλια. Οἱ Ρωμαῖοι κατέστρεψαν ὅλη τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ δὲν ἄφησαν πέτρα πάνω στὴν πέτρα.
Αὐτὸ ἐννοοῦσε ὁ Χριστὸς ὅταν ἀπαντοῦσε στοὺς μαθητές του. Ἀλλά ὁ λόγος του, ὅπως καὶ σὲ πολλὲς ἄλλες περιπτώσεις ἔχει καὶ ἕνα ἄλλο καθαρὰ πνευματικὸ νόημα.
Ἄς τὸ ἐξετάσουμε. Ὅλα παρέρχονται καὶ ὅλα καταστρέφονται. Ἤδη ὁ ἀρχαῖος Ἕλληνας φιλόσοφος Ἠράκλειτος ἒλεγε· «πάντα ρεῖ». Πάντα ρεῖ, ὅλα μεταβάλλονται καὶ δὲν ὑπάρχει τίποτα σταθερό. Ἡ ζωή μας ρέει, ρέει σὰν ἕνα γρήγορο ρυάκι. Ὅλα στὸν κόσμο ὑπόκεινται σὲ διαρκῆ κίνηση καὶ ἀλλαγή. Ἡ ζωὴ τοῦ κόσμου, τῆς ἀνθρωπότητας ρέει καὶ ἀλλάζει καὶ πλησιάζει πρὸς τὸ τέλος γιὰ τὸ ὁποῖο ἔλεγε ὁ Κύριος.
Ὅλα τὰ ὡραῖα κτίρια καὶ ὅλες οἱ ὄμορφες πόλεις θὰ καταστραφοῦν ὅπως καταστράφηκε ὁ ναὸς τῶν Ἰεροσολύμων. Ὅλα, ποὺ ἐμεῖς τὰ θεωροῦμε πολύτιμα, θὰ ἐξαφανιστοῦν καὶ θὰ ἀρθοῦν ἀπό μᾶς. Ὅλα γιὰ τὰ ὁποῖα ζοῦν οἱ ἄνθρωποι καὶ τρῶνε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, ὅλα αὐτὰ θὰ ἐξαφανιστοῦν καὶ θὰ καταστραφοῦν ὅπως καταστράφηκε σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου ὁ γνωστὸς σ’ ὅλο τὸν κόσμο ναὸς τῶν Ἱεροσολύμων.
Ἀπό τὴν δευτέρα καθολικὴ ἐπιστολὴ τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Πέτρου γνωρίζουμε ὅτι «γῆ καὶ τὰ ἐν αὐτῇ ἔργα κατακαήσεται» (Β’ Πέ. 3, 10). Ὅλα τὰ πρόσκαιρα θὰ ἐξαφανιστοῦν. Τότε θὰ ἔλθει ἡ φοβερὰ ἡμέρα τῆς κρίσεως, τότε θὰ πραγματοποιηθεῖ ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ ὁ ὁποῖος ἀναγγέλθηκε στὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου· «Ἰδοὺ καινὰ ποιῶ πάντα» (Ἀπ. 21, 5). Θὰ εἶναι καινούρια γῆ καὶ νέα Ἱερουσαλὴμ στὴν ὁποία οἱ δίκαιοι θὰ κληρονομήσουν τὴν αἰώνια ζωή.
Πάντα ρεῖ καὶ πάντα ἀλλάζουν. Μέρα μὲ τὴ μέρα τὸ τέλος μας πλησιάζει. Αὐτὰ ποὺ ἀποκτήσαμε μὲ πολὺ κόπο χάνονται. Οἱ δυνάμεις μας μᾶς ἀφήνουν. Τὰ νεανικὰ χρόνια περνᾶνε γρήγορα καὶ μετὰ ἔρχεται γήρας, ἡ ὑγεία καταστρέφεται. Μαραινόμαστε σὰν τὰ ἄνθη τοῦ ἀγροῦ. Ἡ ὀμορφιὰ τῆς νεότητας παρέρχεται καὶ στὴν θέση της μπαίνει ἡ δυσμορφία τῶν γηρατειῶν. Τὰ μάτια χάνουν τὴν λάμψη τους καὶ μπαίνουν βαθιὰ στὶς κόγχες. Στὸ πρόσωπο ἐμφανίζονται βαθιὲς ρυτίδες. Ἐκεῖνα ποὺ ἐκτιμοῦμε πιὸ πολὺ ἀπ’ ὅλα τὰ ἄλλα, χάνονται· πεθαίνουν οἱ συγγενεῖς μας, καταστρέφεται ἡ ὑγεία καὶ πολλὲς φορὲς τὸν πλοῦτο, ποὺ μαζέψαμε μὲ πολὺ κόπο, τὸν χάνουμε μέσα σὲ μιὰ στιγμή.» (Τά κείμενα τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ πού δημοσιεύονται σέ συνέχειες στήν ἱστοσελίδα μας εἶναι παρμένα ἀπό τό ὁμώνυμο βιβλίο τῶν ἐκδόσεων «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»)
