Τετάρτη 21 Ἰουλίου 2010
«Ἁγίου Λουκᾶ Ἀρχιεπισκόπου Κριμαίας Λόγοι καί Ὁμιλίες τόμος Β΄»
Λόγος εἰς τὴν Γέννησιν τοῦ Χριστοῦ (δ)
«Στοὺς ἁγίους προφῆτες βρίσκουμε πολὺ σωστὲς καὶ ἀκριβεῖς περιγραφὲς τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς ζωῆς καὶ τοῦ ἒργου του. Νά, τί λέει ὁ ἅγιος προφήτης Ἡσαίας· «Ἰακὼβ ὁ παῖς μου, ἀντιλήψομαι αὐτοῦ· Ἰσραὴλ ὁ ἐκλεκτός μου, προσεδέξατο αὐτὸν ἡ ψυχή μου· ἔδωκα τὸ πνεῦμα μου ἐπ’ αὐτόν, κρίσιν τοῖς ἔθνεσιν ἐξοίσει. οὐ κεκράξεται οὐδὲ ἀνήσει, οὐδὲ ἀκουσθήσεται ἔξω ἡ φωνὴ αὐτοῦ. Κάλαμον τεθλασμένον οὐ συντρίψει καὶ λίνον καπνιζόμενον οὐ σβέσει» (Ἡσ. 42, 13). Δὲν εἶναι αὐτὴ ἡ ἀκριβής περιγραφὴ τοῦ ταπεινοῦ καὶ πράου Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, περιφρονημένου ἀπὸ τοὺς συγχρόνους του ἐξαιτίας τῆς ταπεινῆς του καταγωγῆς; Αὐτὸν τὸν πρᾶο καὶ ἥσυχο, αὐτὸν ποὺ «κάλαμον τεθλασμένον οὐ συντρίψει καὶ λίνον καπνιζόμενον οὐ σβέσει», τὸν ἒβλεπε νοερῶς ὁ ἅγιος προφήτης ἑφτακόσια χρόνια πρὶν τὴν ἔλευσή του.
Τὸν προφήτη Ἡσαῒα τὸν ὀνομάζουν εὐαγγελιστὴ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, διότι στὶς προφητεῖες του εἰκονίζεται ὁλοκάθαρα ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὄχι μόνο ἡ ταπείνωση καὶ ἡ πραότητά του, ἀλλὰ καὶ ἡ Σταυρική του Θυσία. Ἐπίσης αὐτές μᾶς ἀποκαλύπτουν τὸ νόημα τοῦ ἔργου τοῦ Σωτήρα πάνω στὴν γῆ. Ἀκοῦστε τὸν θαυμαστὸ καὶ καταπληκτικὸ λόγο του· «Κύριε, τὶς ἐπίστευσεν τῇ ἀκοῇ ἡμῶν; Καὶ ὁ βραχίων Κυρίου τίνι ἀπεκαλύφθη; Ἀνηγγείλαμεν ἐναντίον αὐτοῦ ὡς παιδίον, ὡς ρίζα ἐν γῇ διψώση, οὐκ ἔστιν εἶδος αὐτῷ οὐδὲ δόξα· καὶ εἴδομεν αὐτόν, καὶ οὐκ εἶχεν εἶδος οὐδὲ κάλλος· ἀλλά τὸ εἶδος αὐτοῦ ἄτιμον ἐκλεῖπον παρὰ πάντας ἀνθρώπους, ἄνθρωπος ἐν πληγῇ ὤν καὶ εἰδώς φέρειν μαλακίαν, ὅτι ἀπέστραπται τὸ πρόσωπον αὐτόν, ἠτιμάσθη καὶ οὐκ ἐλογίσθη. Οὗτος τάς ἁμαρτίας ἡμῶν φέρει καὶ περὶ ἡμῶν ὀδυνᾶται, καὶ ἡμεῖς ἐλογισάμεθα αὐτὸν εἶναι ἐν πόνῳ καὶ ἐν πληγῇ καὶ ἐν κακώσει» (Ἡσ. 53, 14). Ἔτσι ἔβλεπαν τὸν Κύριο οἱ σύγχρονοί του Ἑβραῖοι, οἱ ἀρχιερεῖς, οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ φαρισαϊοι. Καὶ τὸ γνώρισε ὁ προφήτης πρὸ πολλῶν αἰώνων. «Αὐτὸς δὲ ἐτραυματίσθη διὰ τάς ἀνομίας ἡμῶν καὶ μεμαλάκισται διὰ τάς ἁμαρτίας ἡμῶν παιδεία εἰρήνης ἡμῶν ἐπ’ αὐτόν, τῷ μώλωπι αὐτοὺ ἡμεῖς ἰάθημεν» (Ἡσ. 53, 5). Ἡ φράση αὐτὴ δὲν μᾶς δίνει τὴν εἰκόνα τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου πάνω στὸν σταυρὸ πού γνωρίζουμε ἀπὸ τὰ εὐαγγέλια; Τὴν εἰκόνα τῆς ταπεινώσεως καὶ τῆς ἀτιμίας του; Ἀλλά ὁ προφήτης τὸ εἶπε ἑφτακόσια χρόνια πρὶν αὐτὰ πραγ¬ματοποιηθοῦν.
«Καὶ δώσω τοὺς πονηροὺς ἀντὶ τῆς ταφῆς αὐτοῦ καὶ τοὺς πλουσίους ἀντὶ τὸν θανάτου αὐτοῦ» (Ἡσ. 53, 9). Τὸν Χριστὸ ἔπρεπε νὰ τὸν θάψουν μαζὶ μὲ τοὺς κακούργους μὲ τοὺς ὁποίους μαζὶ ἦταν σταυρωμένος. Ἔφτιαξαν τὸν τάφο του ἀνάμεσα στοὺς ἀσεβεῖς, ἀλλά τὸ μνῆμα του ἦταν στὸν κῆπο τοῦ Ἰωσὴφ ἀπὸ τὴν Ἀριμαθαία. Καὶ αὐτὸ τὸ ἔβλεπε καὶ τὸ γνώρισε ὁ προφήτης.
Ἴσως ἀκόμα πιὸ καταπληκτικὴ εἶναι ἡ προφητεία ποὺ διαβάζουμε στὸν 21ο ψαλμὸ τοῦ Δαβίδ· «Πάντες οἱ θεωροῦντὲς μὲ ἐξεμυκτήρισάν με, ἐλάλησαν ἐν χείλεσιν, ἐκίνησαν κεφαλήν· ἤλπισεν ἐπί Κύριον, ρυσάσθω αὐτόν· σωσάτω αὐτόν, ὅτι θέλει αὐτόν» (Ψα. 21, 89).
Αὐτὰ τὰ λόγια δὲν τὰ ἀκοῦμε ὅταν διαβάζεται τὸ Εὐαγγέλιο στὴν ἀκολουθία τῶν παθῶν; «Καὶ εἱστήκει ὁ λαὸς θεωρῶν. Ἐξεμυκτήριζον δὲ καὶ οἱ ἄρχοντες σὺν αὐτοῖς λέγοντες· ἄλλους ἔσωσε, σωσάτω ἑαυτόν, εἰ οὗτός ἐστιν ὁ Χριστὸς ὁ τοῦ Θεοῦ ἐκλεκτός» (Λκ. 23, 35). Τὸ ἄκουσε ὁ προφήτης Δαβὶδ χιλιάδες χρόνια πρὶν «Ὅτι ἐκύκλωσάν με κύνες πολλοί, συναγωγὴ πονηρευομένων περιέσχον με, ὤρυξαν χεῖράς μου καὶ πόδας. Ἐξηρίθμησαν πάντα τὰ ὀστᾶ μου, αὐτοὶ δὲ κατενόησαν καὶ ἐπεῖδόν με. Διεμερίσαντο τὰ ἱμάτιά μου ἑαυτοῖς καὶ ἐπὶ τὸν ἱματισμόν μου ἔβαλον κλῆρον» (Ψα. 21, 17-19). Ἀκόμα καὶ αὐτό, ὅτι τὰ ροῦχα τοῦ Χριστοῦ θὰ μοιραστοῦν μὲ κλῆρο, ἦταν γνωστὸ στὸν προφήτη.» (Τά κείμενα τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ πού δημοσιεύονται σέ συνέχειες στήν ἱστοσελίδα μας εἶναι παρμένα ἀπό τό ὁμώνυμο βιβλίο τῶν ἐκδόσεων «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»)
