Δευτέρα 5 Ἰουλίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Ἐμνήσθη τοῦ ἐλέους αὐτοῦ τῷ Ἰακὼβ καὶ τῆς ἀληθείας αὐτοῦ τῷ οἴκῳ Ἰσραήλ· εἴδοσαν πάντα τὰ πέρατα τῆς γῆς τὸ σωτήριον τοῦ Θεοῦ ἡμῶν"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Ἐμνήσθη τήν περί ἐλέους αὐτοῦ ὑπόσχεσιν,μ τήν ὀποίαν ἔδωκεν εἰς τόν Ἰακώβ, καί δέν ἐλησμόνησε τήν πιστότητα καί φιλαλήθειαν αὐτοῦ πρός ἐκτέλεσιν τῆς ὑποσχέσεως ταύτης χάριν τοῦ οἴκου Ἰσραήλ. Ὅλα τά πέρατα τῆς γῆς, πάντες ὅσοι κατοικοῦν εἰς αὐτήν ἀπό τήν μίαν ἄκραν ἕως τήν ἄλλην καί μέχρι τῶν ἐσχατιῶν της, εἶδον τήν σωτηρίαν τοῦ Θεοῦ μας" (Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας", τ. 10ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ (α)
"Στήν ἔλευσι τοῦ Κυρίου στόν κόσμο καί στήν ἐπιστροφή ὅλων τῶν ἐθνῶν στήν πίστι πρός Αὐτόν ἀναφέρεται ὁ ἐνενηκοστός ἕβδομος Ψαλμός. Εἶναι δηλαδή καί αὐτός Ψαλμός Μεσσιακός. Κατά τόν Μέγα Ἀθανάσιο «οὗτος ὁ ψαλμός τήν προτέραν παρουσίαν τοῦ Κυρίου σημαίνει καί τήν τῶν ἐθνῶν πάντων εἰς αὐτόν πίστιν, ἥν ἐποιήσατο κατά τάς ἐπηγγελμένας τοῖς πατράσιν ἐπαγγελίας» (Ἐξήγ. εἰς κ’ Ψαλμ.).
Εἶναι δέ χαρακτηριστικό ὅτι αὐτή ἡ ἔλευσι καί παρουσία τοῦ Κυρίου στή γῆ μας παρουσιάζεται στόν Ψαλμό αὐτό σάν ἐπακόλουθο κατά κάποιον τρόπο τῆς μνήμης τοῦ Θεοῦ. Σάν νά θυμήθηκε δηλαδή ὁ Θεός τήν ὑπόσχεσί Του στούς ἀνθρώπους καί ἦλθε νά τήν ἐκπληρώση. «Ἐμνήσθη τοῦ ἐλέους αὐτοῦ τῷ Ἰακώβ», γράφει ὁ πολυτάλαντος Δαβίδ (Ψαλμ. 97, 3). Θυμήθηκε τήν ὑπόσχεσι, πού ἔδωσε στόν Ἰακώβ, ὅτι ἀπό τό γένος του θά προήρχετο ὁ Λυτρωτής τοῦ κόσμου. Ἡ φράσι αὐτή τοῦ Ψαλμῳδοῦ εἶναι βέβαια ἀνθρωποπαθής. Παίρνει δηλαδή ὁ ποιητής εἰκόνες ἀπό αὐτά πού συμβαίνουν στήν ζωή τῶν ἀνθρώπων καί τίς μεταφέρει στόν Θεό. Καί παρουσιάζει τόν Θεό σάν νά εἶχε λησμονήσει γιά ἕνα διάστημα τήν ὑπόσχεσί Του καί ὅταν ἦλθε ὁ καιρός, πού ὁ Ἴδιος εἶχε ὁρίσει μέ τήν σοφία Του, τήν θυμήθηκε καί ἦλθε ἀπό εὐσπλαγχνία καί ἀγάπη στόν κόσμο γιά τήν σωτηρία μας.
Μέ τόν ἴδιο τρόπο ἐκφράσθηκε γιά τόν ἐρχομό τοῦ Κυρίου στήν γῆ καί ἡ Ἀειπάρθενος Κόρη τῆς Ναζαρέτ, ἡ Πάναγνος Μαριάμ κατά τήν συνάντησί της μέ τήν ἁγία Ἐλισάβετ. « Ἀντελάβετο Ἰσραήλ παιδός αὐτοῦ μνησθῆναι ἐλέους, καθώς ἐλάλησε πρός τούς πατέρας ἡμῶν», εἶπε μεταξύ τῶν ἄλλων στήν ὡραία ᾠδή της (Λουκ. α’ 54-55). Θυμήθηκε δηλαδή τό ἔλεος καί τήν εὐσπλαγχνία Του καί ἦλθε νά μᾶς βοηθήση καί νά μᾶς σώση.
Θυμήθηκε! Ὁ Θεός βέβαια δέν εἶχε ξεχάσει ποτέ τά ὅσα εἶχε ὑποσχεθῆ. Γιατί ὁ Θεός εἶναι τέλειος καί πανυπερτέλειος καί ἀπαθής. Δέν ἔχει καμμιά ἔλλειψι. Δέν μοιάζει μέ μᾶς, τούς ἀτελεῖς καί ἐλαττωματικούς ἀνθρώπους. Εἶναι «Νοῦς καθαρός» καί θυμᾶται πάντα καί μέ τήν παραμικρή μάλιστα λεπτομέρεια ὁτιδήποτε εἶπε καί ὑποσχέθηκε." (Ἀπό Περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ" τόμος 1986, σ. 358) (ἡ συνέχεια αὔριο)
