Κυριακή 11 Ἰουλίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Τὸν καταλαλοῦντα λάθρᾳ τὸν πλησίον αὐτοῦ, τοῦτον ἐξεδίωκον· ὑπερηφάνῳ ὀφθαλμῷ καὶ ἀπλήστῳ καρδίᾳ, τούτῳ οὐ συνήσθιον"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος ἐκατηγόρει τόν πλησίον του διά νά τόν ἀποξενώσῃ ἀπό τήν εὔνοιάν μου, μονοπωλῶν ταύτην ὑπέρ τοῦ ἑαυτοῦ του, τοῦτον ἀπεδίωκον. Μέ ἄνθρωπον ἔχοντα ὄμμα ἐπηρμένον, περιφρονητικῶς ριπτόμενον εἰς τούς ἄλλους, καί καρδίαν ἄπληστον καί γεμάτην πλεονεξίαν, δέν συνέτρωγον μέ αὐτόν" (Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας", τ. 10ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ (α)
"Ὁ ἑκατοστός Ψαλμός περιλαμβάνει κατά κάποιο τρόπο τίς προγραμματικές δηλώσεις τοῦ Δαβίδ ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων, τότε πού ἀνελάμβανε τήν βασιλική ἐξουσία. Προέρχεται κατά πᾶσαν πιθανότητα «ἐκ τῆς τελετῆς τῆς ἀναρρήσεως εἰς τόν θρόνον» (Βέλλας). Καί ἐκθέτει ἐδῶ ὁ Δαβίδ «ποίαν ὡς βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ διαγωγήν ἐννοεῖ νά ἀκολουθῆ ἔν τε τῷ ἰδιαιτέρῳ του οἴκω, τῇ κοινωνίᾳ καί ἀπό τοῦ θρόνου» (Καλλίνικος).
Ἀνάμεσα στά ἄλλα ἀξιόλογα, πού ἀναφέρει ὁ θεόπνευστος προφήτης καί βασιλεύς, ξεχωρίζουμε αὐτό πού λέει γιά τήν στάσι του πρός αὐτούς, πού ἤθελαν νά κατακρίνουν καί νά συκοφαντοῦν κρυφά τούς ἄλλους σ’ ἐκεῖνον. «Τόν καταλαλοῦντα λάθρα τόν πλησίον αὐτοῦ, τοῦτον ἐξεδίωκον», ἀναφέρει (Ψαλμ. ρ’ 5). Καί ὅπως ἑρμηνεύει ὁ ἀείμνηστος Καθηγητής Π. Τρεμπέλας, «ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος κρυφίως ἐκατηγόρει τόν πλησίον του, διά νά τόν ἀποξενώση ἀπό τήν εὔνοιάν μου, μονοπωλῶν ταύτην ὑπέρ τοῦ ἑαυτοῦ του, τοῦτον ἀπεδίωκον». Τόν ἔδιωχνα ἀπό κοντά μου. Αὐτό θά κάμνω καί στό μέλλον.
Δέν ἤθελε δηλαδή ὁ εὐλογημένος ἐκεῖνος ἄνθρωπος νά ἀκούη κρυφά κατηγορίες καί συκοφαντίες εἰς βάρος τρίτων. Δέν ἀνεχόταν νά ἔχη δίπλα του «σπιούνους», πονηρούς καί ὕπουλους ἀνθρώπους, πού χωρίς νά τολμοῦν νά παρουσιασθοῦν φανερά καί νά ποῦν ὅ,τι ἔχουν ἐναντίον κάποιου, τόν καρφώνουν σάν μέ ἄλλα καρφιά μέ τά λόγια τους, ἀσφαλισμένοι οἱ ἴδιοι στήν ἀφάνεια καί ἀνωνυμία.
Καθένα τέτοιον ἄνθρωπο, πού ἐπιχειροῦσε μέ δόλο νά ἑλκύση μέ τό μέρος του τήν εὔνοια τοῦ Δαβίδ κατηγορῶντας καί συκοφαντῶντας κρυφά τούς ἄλλους, τόν ἔδιωχνε ἀπό τήν αὐλή του «ὡς κακοήθη καί ἀνελεύθερον καί ὡς σκύλον κρυφίως δαγκάνοντα» (Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης).
Ἡ συμπεριφορά αὐτή τοῦ Δαβίδ εἶναι ἡ πιό ταιριαστή γιά τούς ἀνθρώπους αὐτούς, πού εἶναι πραγματική πληγή. Δέν χωρεῖ συζήτησις μέ ἀνθρώπους μοχθηρούς, πού σκάβουν μέ πονηρία τόν λάκκο τῶν ἄλλων. Ἡ ἀπομάκρυνσις εἶναι τό καλύτερο μέσο, γιά νά προφυλαχθῆ κανείς ἀπό τήν πονηρή ἐπίδρασί τους.
Δέν εἶναι δέ σπάνιοι οἱ τύποι αὐτοί. Ἀκόμη καί μικροί μαθηταί στό Σχολεῖο πηγαίνουν καί κατηγοροῦν ἔντεχνα τούς συμμαθητάς τους στούς δασκάλους τους, μέ σκοπό νά φανοῦν οἱ ἴδιοι καλοί καί νά βλάψουν τούς ἄλλους. Τό ἴδιο γίνεται καί στά ἐργοστάσια μέ μερικούς ἐργάτες, πού συκοφαντοῦν κρυφά τούς συναδέλφους τους στούς ἀνωτέρους καί γίνονται αἰτία νά χάσουν καί τήν δουλειά τους. Τό ἴδιο συμβαίνει καί στίς διάφορες ὑπηρεσίες, ὅπου πολλοί προιστάμενοι καί ὑπεύθυνοι τμημάτων πέφτουν θύματα τῆς πονηρίας τῶν καταλάλων καί παρασύρονται καί ἀδικοῦν ὡρισμένους ἀθῴους καί εὐσυνείδητους ὑπαλλήλους." (Ἀπό Περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ" τόμος 1986, σ. 445) (ἡ συνέχεια αὔριο)
