Δευτέρα 12 Ἰουλίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Τὸν καταλαλοῦντα λάθρᾳ τὸν πλησίον αὐτοῦ, τοῦτον ἐξεδίωκον· ὑπερηφάνῳ ὀφθαλμῷ καὶ ἀπλήστῳ καρδίᾳ, τούτῳ οὐ συνήσθιον"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος ἐκατηγόρει τόν πλησίον του διά νά τόν ἀποξενώσῃ ἀπό τήν εὔνοιάν μου, μονοπωλῶν ταύτην ὑπέρ τοῦ ἑαυτοῦ του, τοῦτον ἀπεδίωκον. Μέ ἄνθρωπον ἔχοντα ὄμμα ἐπηρμένον, περιφρονητικῶς ριπτόμενον εἰς τούς ἄλλους, καί καρδίαν ἄπληστον καί γεμάτην πλεονεξίαν, δέν συνέτρωγον μέ αὐτόν" (Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας", τ. 10ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ (β)
"Πόσο προσεκτικοί ἀλήθεια πρέπει νά εἶναι ὅσοι κατέχουν μεγάλες καί ὑπεύθυνες θέσεις! Καί πόσον ἐπιφυλακτικοί, ὅταν ἀκούουν τυχόν κατηγορίες εἰς βάρος ἄλλων! Ὄχι μόνον δέν διορθώνονται τά πράγματα, ἄν δέχωνται τίς ὑποδείξεις τέτοιων «συμβούλων», ἀλλά κινδυνεύουν καί οἱ ἴδιοι. Γιατί αὐτοί πού σήμερα κατηγοροῦν σ’ αὐτούς τούς ἄλλους, εἶναι πολύ πιθανόν νά κατηγορήσουν ἔντεχνα αὔριο κι αὐτούς σέ ἄλλους, ἄν τυχόν ἀλλάξουν τά πράγματα. Λίγα μήπως γίνονται κάθε μέρα καί στίς μέρες μας; Γύρω μας, ἀνάμεσά μας, κυκλοφοροῦν ἐλεύθερα «ἐπαγγελματίαι» καί δεξιοτέχναι καταλάλοι καί χρειάζεται προσοχή καί μάλιστα μεγάλη.
Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί εἶναι δυναμῖτες στά θεμέλια τῆς κοινωνίας. Καί πρέπει νά ἀπομακρύνωνται τό ταχύτερον, γιά νά μή προκαλέσουν ὄλεθρο καί ἐρείπια. Μόνο ἔτσι ἄλλως τε ὑπάρχει ἐλπίς νά συνετισθοῦν καί οἱ ἴδιοι, νά καταλάβουν τήν βάρύτητα τοῦ πάθους, πού ἔχει κυριεύσει τήν ψυχή τους, καί νά θελήσουν νά μετανοήσουν καί νά διορθωθοῦν.
Ἄς προσέχουμε λοιπόν πολύ, ἀναγνῶστα μου, καί ἄς μή εἴμαστε καί τόσο εὔκολοι ν’ ἀκοῦμε καί νά πιστεύουμε τό κάθε τί, πού μᾶς λέει κάποιος δῆθεν ἐμπιστευτικά γιά ἕνα τρίτον. Δέν ἔχει σημασία ἄν δέν εἴμαστε ἐμεῖς ἐπίσημα πρόσωπα, ὅπως ὁ Δαβίδ, καί δέν ἔχουμε δίπλα μας κόλακες, ὅπως ἔχουν οἱ ἄρχοντες καί οἱ διοικηταί. Ἐφ’ ὅσον ζοῦμε στήν κοινωνία καί συζοῦμε καί συνεργαζόμαστε μέ ἄλλους, εἶναι ἐνδεχόμενο στόν κύκλο τῶν γνωστῶν μας καί στό περιβάλλον μας νά βρεθοῦν καί τέτοιοι ἄνθρωποι, πού θά θελήσουν μέ τόν ἄλφα ἤ βῆτα τρόπο νά μᾶς ἐπηρεάσουν εἰς βάρος ἄλλων καί νά ἀδικήσουμε κι ἐμεῖς.
Γι’ αὐτό μή ξεχνοῦμε ποτέ αὐτό, πού ἔκανε ὁ Δαβίδ. Δέν ἤθελε νά ἔχη σχέσεις μέ τέτοιους ἀνθρώπους. Τούς τό ξέκοβε. Δέν τούς ἄφηνε νά προχωρήσουν περισσότερο. Καί τελικῶς τούς ἔδιωχνε.
Πολύ ὡραῖα καί ἀποτελεσματικά εἶναι καί τά ὅσα μᾶς ὑποδεικνύει, ὡς πρός τήν συμπεριφορά μας πρός τούς ἀνθρώπους, πού συκοφαντοῦν καί κατακρίνουν τούς ἄλλους, καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. «Εἰπέ πρός τόν πλησίον, ἔχεις ἐπαινέσαι τινά καί ἐγκωμιάσαι; ἀνοίγω τάς ἀκοάς, ἵνα δέξωμαι τά μύρα ἄν δέ κακῶς ἐθέλῃς εἰπεῖν, ἀποφράττω τήν εἴσοδον τοῖς ρήμασιν· οὐ γάρ ἀνέχομαι κόπρον καί βόρβορον δέχεσθαι» (Ρ.G. 49, 54). Ἄν δηλαδή ἔχης νά μοῦ ἐπαινέσης κάποιον, σ’ ἀκούω εὐχαρίστως, σάν νά ἔχω ἐμπρός μου εὐωδιαστό ἄρωμα. Διαφορετικά κλείνω τ’ αὐτιά μου, γιά νά μή γεμίσω τήν ψυχή μου μέ τίς ἀκαθαρσίες, πού θά μοῦ ἀναφέρης.
Μακάρι, ἀδελφέ μου, καί τά λόγια αὐτά τοῦ ἁγίου Πατρός, ὅπως καί τοῦ Δαβίδ, νά μᾶς βοηθήσουν μέ τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ, ὥστε ὄχι μόνο νά μή καταντήσωμε ποτέ οἱ ἴδιοι καταλάλοι καί συκοφάνται τῶν ἄλλων, ἀλλά καί νά μή παρασυρθοῦμε οὐδέποτε ἀπό τήν πονηρία ἐκείνων πού καταλαλοῦν." (Ἀπό Περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ" τόμος 1986, σ. 445).
