Πέμπτη 15 Ἰουλίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Ὅτι ἐξέκυψεν ἐξ ὕψους ἁγίου αὐτοῦ, Κύριος ἐξ οὐρανοῦ ἐπὶ τὴν γῆν ἐπέβλεψε 21 τοῦ ἀκοῦσαι τοῦ στεναγμοῦ τῶν πεπεδημένων, τοῦ λῦσαι τοὺς υἱοὺς τῶν τεθανατωμένων"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Διότι ἔσκυψεν ἀπό τό ἅγιον ὕψος του καί ἀπό τό οὐράνιον θυσιαστήριόν του, ἔρριψεν ὁ Κύριος ἀπό τόν οὐρανόν βλέμμα στοργικόν καί εὐμενές ἐπί τῆς γῆς, διά νά ἀκούσῃ τόν στεναγμόν τῶν ἐν τῇ αἰχμαλωσίᾶ ἁλυσοδεμένων, διά νά λύσῃ ἀπό τά δεσμά των τά παιδιά ἐκείνων, πού εἶχαν αἰχμαλωτισθῇ καί θανατωθῇ" (Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας", τ. 10ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ (α)
"Μέ σπουργίτι πού ἔχασε τόν σύντροφό του καί μέ πονεμένο νυκτικόρακα (κλαψοπούλι) παρομοιάζει τόν ἑαυτό του ὁ Ψαλμῳδός τοῦ ἑκατοστοῦ πρώτου Ψαλμοῦ. Μιλώντας ἐκ μέρους τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, πού ἦταν αἰχμάλωτος στήν Βαβυλῶνα, ψάλλει θρηνητικά καί διεκτραγῳδεῖ τήν κατάστασί τους.
Ἐνῷ ὅμως εἶναι κυριευμένος ἀπό θλῖψι καί μέ τά δάκρυά του ἀνακατεύει τό νερό πού πίνει, δέν χάνει τήν ἐλπίδα του. Ἐλπίζει καί πιστεύει ὅτι πλησιάζει ἡ ὥρα τῆς ἀπαλλαγῆς ἀπό τά δεσμά τῆς σκλαβιᾶς. Γιατί ξέρει ὅτι ὁ Κύριος καί Θεός του δέν μένει ἀπαθής καί ἀδιάφορος στόν πόνο τους. Βλέπει καί παρακολουθεῖ αὐτός μέ ἐνδιαφέρον τήν ταλαιπωρία τους, ἕτοιμος νά τούς βοηθήση μέ ὅλη τήν παντοδύναμη καί μεγαλόπρεπη ἀγάπη Του. Γιά νά τονίση δέ ἀκόμη περισσότερο ὁ ἐμπνευσμένος Ψαλμῳδός τό ἐνδιαφέρον αὐτό τοῦ Θεοῦ, χρησιμοποιεῖ καί τήν ἑξῆς ὡραιότατη εἰκόνα: Παρουσιάζει τόν Θεό νά σκύβη κατά κάποιον τρόπο ἀπό τό ὕψος τοῦ οὐρανοῦ, γιά νά ἀκούση τόν στεναγμό τῶν πονεμένων. «Ὅτι ἐξέκυψεν ἐξ ὕψους ἁγίου αὐτοῦ. Κύριος ἐξ οὐρανοῦ ἐπί τήν γῆν ἐπέβλεψε τοῦ ἀκοῦσαι τοῦ στεναγμοῦ τῶν πεπεδημένων» (Ψαλμ. ρα’ 20-21).
Τά λόγια αὐτά, ὅπως σημειώνουν οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀναφέρονται ὄχι μόνο στήν ἀπελευθέρωσι τῶν Ἰσραηλιτῶν ἀπό τήν Βαβυλώνιο αἰχμαλωσία, ἀλλά καί στήν λύτρωσι ὅλου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἀπό τά δεσμά τοῦ Διαβόλου.
Οἱ «πεπεδημένοι», γράφει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, εἶναι ἐκεῖνοι, τούς ὁποίους «σειραῖς ἁμαρτίαις ἔσφιγξεν ὁ μισόκαλος δαίμων» (Ἐξήγ. εἰς ρα’ Ψαλμ.). Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, πού εἶχαν δεθῆ μέ τίς ἁμαρτίες τους σάν μέ ἄλλες ἁλυσίδες καί εἶχαν γίνει σκλάβοι τοῦ φοβεροῦ τυράννου τῶν ψυχῶν, τοῦ μισανθρώπου Σατανᾶ. Ἦσαν αἰχμάλωτοι καί δεμένοι μέ «χειροπέδας», ὅπως λέει καί ὁ προφήτης Ἡσαῒας (με’ 14) καί ἔσερναν κουρασμένα καί βαρειά τά βήματά τους στή ζωή, ἀνόρεκτοι γιά κάθε τί καί μέ ἐξαντλημένη ἀπό τόν πόνο τήν καρδιά τους.
Ἐμπρός σ’ αὐτή τήν κατάστασι δέν παρέμεινε ἀσυγκίνητος ὁ Κύριος τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, πού γνωρίζει τά πάντα καί ἀκούει καί τούς κτύπους τῆς καρδιᾶς μας. Ἀντιθέτως ὄχι μόνο πρόσεξε τά βογγητά καί τούς στεναγμούς τῶν αἰχμαλώτων τῆς ἁμαρτίας, «ἀλλ’ ἔκλινεν οὐρανούς καί κατέβη» στήν γῆ μας. «Ἐπί τῆς γῆς ὤφθη καί ἐν τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη», ὅπως εἶπε καί ὁ Προφήτης (Βαρούχ γ’ 38). Ἦλθε στόν κόσμο μας «ὁ τῶν ὅλων κοσμήτωρ», ὅπως λέει καί ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος, γιά νά μᾶς σώση ἀπό τήν σκλαβιά δίνοντας σάν λύτρο τόν Ἑαυτό Του!
Δέν ἔπαυσε δέ ὁ Κύριος καί μετά τήν προσφορά Του αὐτή νά ἐνδιαφέρεται γιά ὅλους καί γιά τόν καθένα μας. Ἐκεῖνος, ὅπως ἀναφέρει στήν συνέχεια ὁ Ψαλμῳδός, εἶναι πάντα «ὁ αὐτός», αἰώνιος δηλαδή καί ἀναλλοίωτος, καί ἐνδιαφέρεται καί σήμερα γιά τά πλάσματα τῶν χειρῶν Του." (Ἀπό Περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ" τόμος 1986, σ. 523) (ἡ συνέχεια αὔριο)
