Παρασκευή 16 Ἰουλίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Ὅτι ἐξέκυψεν ἐξ ὕψους ἁγίου αὐτοῦ, Κύριος ἐξ οὐρανοῦ ἐπὶ τὴν γῆν ἐπέβλεψε 21 τοῦ ἀκοῦσαι τοῦ στεναγμοῦ τῶν πεπεδημένων, τοῦ λῦσαι τοὺς υἱοὺς τῶν τεθανατωμένων"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Διότι ἔσκυψεν ἀπό τό ἅγιον ὕψος του καί ἀπό τό οὐράνιον θυσιαστήριόν του, ἔρριψεν ὁ Κύριος ἀπό τόν οὐρανόν βλέμμα στοργικόν καί εὐμενές ἐπί τῆς γῆς, διά νά ἀκούσῃ τόν στεναγμόν τῶν ἐν τῇ αἰχμαλωσίᾶ ἁλυσοδεμένων, διά νά λύσῃ ἀπό τά δεσμά των τά παιδιά ἐκείνων, πού εἶχαν αἰχμαλωτισθῇ καί θανατωθῇ" (Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας", τ. 10ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ (β)
"Παρουσιάζονται καί στήν δική μας ζωή ἀσφαλῶς περιστάσεις, πού ἡ μία θλῖψι ἐπάνω στήν ἄλλη ἀπειλοῦν σάν ἄλλα κύματα νά μᾶς βυθίσουν στήν ἀπελπισία. Ἔρχονται ἐποχές, πού μᾶς κυκλώνουν «αἱ ζάλαι τοῦ βίου ὥσπερ μέλισσαι κηρίον», ὅπως λέει καί ἡ Παράκλησις τῆς Παναγίας μας. Τό σπίτι μας, ἡ δουλειά μας καί ὅλη μας ἡ ζωή μοιάζουν τότε σάν ἀναμμένο καμίνι, ὅπου καιγόμαστε ψυχικά καί δέν βλέπουμε σωτηρία ἀπό πουθενά. Καί φαίνεται νά μαραινώμαστε καί νά ξηραινώμαστε κι ἐμεῖς «ὡσεί χόρτος», ὅπως ἀναφέρει πάλι ὁ Ψαλμῳδός, καί νά χάνουμε κάθε ἰκμάδα μας καί τήν δροσερότητα τῆς καρδιᾶς μας.
Σ’ αὐτές ὅμως τίς δύσκολες ὁπωσδήποτε καί τραγικές ὧρες μας μή λησμονοῦμε ποτέ, ἀγαπητέ ἀναγνῶστα, τήν εἰκόνα αὐτή, πού μᾶς παρουσιάζει ὁ Ψαλμός μας. Νά θυμώμαστε πάντα ὅτι κάποιος ἔχει σκυμμένο τό αὐτί του ἐπάνω μας, ἕτοιμος νά ἀκούση τήν κραυγή τῆς ἱκεσίας μας καί νά μᾶς συμπαρασταθῆ. Τότε πού μένουμε τυχόν ἄγρυπνοι καί δέν μᾶς πιάνει ὁ ὕπνος ἀπό τά πολλά μας προβλήματα, ὅπως συνέβαινε καί μέ τόν Ψαλμῳδό, νά μή ξεχνοῦμε ὅτι εἶναι στραμμένος ἐπάνω μας ὁ ἀκοίμητος ὀφθαλμός τοῦ οὐρανίου Πατρός μας. Μᾶς βλέπει στοργικά καί μέ τίς ἀκτῖνες τοῦ θεϊκοῦ Του βλέμματος θέλει νά φωτίση τόν σκοτεινό ὁρίζοντα τῆς ζωῆς μας γεμίζοντάς μας μέ ἐλπίδα.
Καί τότε θ’ ἀλλάζουν ὅλα. Θά νοιώθουμε νά χύνεται βάλσαμο παρηγοριᾶς μέσα μας. Ἡ ἁπαλή αὔρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος θά δροσίζη τό εἶναι μας καί ἡ πανσθενής Χάρις τοῦ Θεοῦ, πού «θεραπεύει τά ἀσθενῆ», θά τονώνη τήν ὕπαρξί μας.
Καί θά μποροῦμε τότε κι ἐμεῖς μαζί μέ τόν θεόπνευστο Ψαλμῳδό νά ἀναγγέλλουμε μέ χαρά καί εὐγνωμοσύνη καί νά διαλαλοῦμε παντοῦ καί πάντοτε «τό ὄνομα Κυρίου καί τήν αἴνεσιν» τοῦ Λυτρωτοῦ καί Σωτῆρος μας." (Ἀπό Περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ" τόμος 1986, σ. 523).
