Κυριακή 18 Ἰουλίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Καθὼς οἰκτείρει πατὴρ υἱούς, ᾠκτείρησε Κύριος τοὺς φοβουμένους αὐτόν"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Καθώς εὐσπλαγχνίζεται καί συγχωρεῖ ὁ πατήρ τούς υἱούς του, οὕτω καί ὀ Κύριος, ὡς πατήρ φιλόστοργος εὐσπλαγχνίζεται ἀνέκαθεν ἐκείνους πού τόν εὐλαβοῦνται καί μέ φόβον ζητοῦν παρ’ αὐτοῦ συγχώρησιν" (Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας", τ. 10ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ (β)
"Δέν εἶναι ὅμως μοναδικό τό παράδειγμα τοῦ Δαβίδ, ἀδελφέ μου. Ὑπάρχει ἄραγε πατέρας ἄξιος τοῦ ὀνόματός του, πού νά μή ἀγαπᾶ τό παιδί του; Ποιός σωστός πατέρας δέν εὐσπλαγχνίζεται τό σπλάγχνο του; Ποιός λογικός πατέρας κλείνει ὁριστικά τήν πόρτα στό παιδί του; Ποιός καλός πατέρας δέν εἶναι ἕτοιμος νά ἀγκαλιάση καί πάλι τό παιδί του, πού τυχόν παρεστράτησε καί γυρίζει μετανοημένο στό πατρικό του σπίτι;
Ἄν εἶναι τοῦτο βασικώτατη ἀλήθεια τῆς ζωῆς βεβαιωμένη ἀπό τά ἴδια τά πράγματα, πολύ περισσότερο εἶναι θεμελιώδης ἀλήθεια τῆς Πίστεως μᾶς βεβαιωμένη καί ἀπό τό κῦρος καί τήν ἀξιοπιστία τῶν λόγων τῆς Ἁγίας μας Γραφῆς. Εἶναι χιλιομαρτυρημένη ἀλήθεια ὅτι ὁ Κύριος μᾶς βλέπει μέ συμπόνια σάν πατέρας. Ὅτι εἶναι πολυεύσπλαγχνος καί φιλάνθρωπος καί πανοικτίρμων. Ὅτι δέν θέλει «τόν θάνατον τοῦ ἀσεβοῦς ὡς τό ἀποστρέψαι τόν ἀσεβῆ ἀπό τῆς ὁδοῦ αὐτοῦ καί ζῆν αὐτόν» (Ἱεζεκ. λγ’ 11). Ὅτι πονεῖ καί λυπᾶται, ὅταν μᾶς βλέπη πεσμένους καί πληγωμένους ἀπό «τά πεπυρωμένα βέλη τοῦ Πονηροῦ». Ὅτι ἁπλώνει τό χέρι Του νά μᾶς σηκώση περιμένοντας ν’ ἁπλώσουμε κι ἐμεῖς τό δικό μας, γιά ν’ ἁρπαχθοῦμε ἀπό τήν ἀγάπη Του.
Καί ἡ ἀλήθεια αὐτή βεβαιώνεται κι ἀπό τήν ἴδια τήν ζωή. Αὐτή ἡ πατρική εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ ἔσωσε ἕνα Δαβίδ, ἕνα Ληστή, ἕνα Αὐγουστῖνο, μία Μαρία Αἰγύπτια καί τόσους καί τόσους ἄλλους «ἐξωφλημένους» κατά τό δή λεγόμενον ἀνθρώπους. Αὐτή ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ ἄνοιξε μέ τήν σταυρική θυσία τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ Του γιά ὅλους μας τήν πύλη τῆς σωτηρίας καί ἑτοίμασε γιά τόν καθένα μας καί μία ἔνδοξη θέσι στό θρόνο Του μαζί Του. Αὐτή ἡ πατρική εὐσπλαγχνία τοῦ Κυρίου, ἡ ἄπειρη καί ἀπερίγραπτη, εἶναι ὁ πλοῦτος μας καί ἡ ἐλπίδα τῆς ζωῆς μας, πού συχνά ποτίζεται μέ τά δάκρυα τῆς μετανοίας μας.
Θά φροντίσουμε ἆραγε νά ἐπωφεληθοῦμε ὅσο πρέπει ἀπό τό ἐλπιδοφόρο αὐτό μήνυμα τῆς μεγάλης εὐσπλαγχνίας τοῦ Κυρίου; Καί θά κάνουμε ὅ,τι μποροῦμε γιά νά γνωρίσουν κι ἄλλοι ἀδελφοί μας τό χαρμόσυνο τοῦτο μήνυμα; Ἀπό τήν προθυμία μας πάντως καί ἀπό τόν ἀγῶνα μας ἐξαρτᾶται νά γίνουν κτῆμα μας ἡ ζεστασιά καί τά ἀνείπωτα δῶρα τῆς πατρικῆς ἀγκάλης τοῦ Θεοῦ μας." (Ἀπό Περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ" τόμος 1986, σ. 533).
