Τετάρτη 21 Ἰουλίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Μνήσθητε τῶν θαυμασίων αὐτοῦ, ὧν ἐποίησε, τὰ τέρατα αὐτοῦ καὶ τὰ κρίματα τοῦ στόματος αὐτοῦ"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Ἐνθυμήθητε τά θαυμάσιά του, τά ὀποῖα ἐποίησε, τά καταπληκτικά καί πᾶσαν δύναμιν ὑπερβαίνοντα ὑπερφυσικά ἔργα του καί τάς δικαίας κρίσεις καί ἀποφάσεις τοῦ στόματός του κατά τῶν ἀπειθούντων" (Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας", τ. 10ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ (α)
"Σάν κινηματογραφική ταινία περνοῦν μέσα ἀπό τούς στίχους τοῦ ἑκατοστοῦ τετάρτου Ψαλμοῦ τά πιό χαρακτηριστικά γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Ἰσραήλ. Ξαναζωντανεύουν τά ὅσα ἐντυπωσιακά ἔζησε καί εἶδε ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Ἀβραάμ ἕως τούς χρόνους τοῦ Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ. Ἀπό τότε πού ἦσαν πάροικοι καί παρεπίδημοι καί ξένοι στήν Χαναάν καί ἀργότερα ἀξιοθρήνητοι σκλάβοι στήν Αἴγυπτο, μέχρι τότε πού ἐγκαταστάθηκαν σάν κύριοί τῆς Γῆς τῆς Ἐπαγγελίας.
Μέ τόν Ψαλμόν αὐτόν, πού τόν συνέθεσε ὁ βασιλεύς Δαβίδ στά πρῶτα πιθανόν χρόνια τῆς βασιλείας του, παρακινεῖται ὁ λαός τοῦ Θεοῦ νά δοξολογῆ τόν Κύριο γιά τίς εὐεργεσίες Του καί νά μή λησμονῆ ποτέ τά ὅσα ἔκανε Ἐκεῖνος πρός χάριν του. «Μνήσθητε τῶν θαυμάσιων αὐτοῦ, ὧν ἐποίησε», προτρέπει ὁ Ψαλμῳδός (Ψαλμ. ρδ’ 5). Νά θυμᾶσθε ὅλα τά θαυμαστά ἔργα, πού ἔκανε ὁ Κύριος. Νά θυμᾶσθε τά σημάδια, τά ζωηρά ἴχνη τοῦ Θεοῦ στήν ἱστορία σας, «τάς θεοσημείας», ὅπως τά χαρακτηρίζει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος (Ἐξήγ. εἰς ρδ’ Ψαλμ.). Καί φρόντιζαν πράγματι οἱ εὐσεβεῖς Ἰσραηλῖται νά θυμοῦνται πάντα τίς θαυμαστές ἐπεμβάσεις τοῦ Θεοῦ στήν πορεία τοῦ ἔθνους τους. Στίς μεγάλες ἑορτές τους καί μάλιστα κατά τό Πάσχα ὁ πατέρας τῆς κάθε οἰκογενείας ἐξιστοροῦσε στά παιδιά του τό πώς τούς ἔσωσε ὁ Θεός ἀπό τήν σκλαβιά καί τούς ἀνέδειξε σέ λαό Του ἔνδοξο καί ἐκλεκτό. Ἔτσι διατηροῦσαν δροσερά πάντα στήν μνήμη τους τά γεγονότα, πού φανέρωναν τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ στήν ζωή τους. Καί ἀνανέωναν κάθε τόσο τήν εὐγνωμοσύνη τους πρός τόν Εὐεργέτη τους καί ἐζωογονοῦσαν τήν δοξολογητική διάθεσι τῆς καρδιᾶς τους καί ἔψαλλαν «ἀλληλούϊα», ὁλόψυχα δηλαδή δοξαστικά στό εὐλογημένο Ὄνομά Του.
Ἡ ἀνάμνησι μάλιστα αὐτή τῶν θαυμαστῶν γεγονότων τοῦ παρελθόντος τούς χάριζε καί τήν βεβαιότητα ὅτι καί στό παρόν καί στό μέλλον δέν θά τούς ἐγκατέλειπε ὁ Θεός. Θά τούς σκέπαζε καί πάλι ὅπως καί παλαιά μέ τήν «νεφέλην» καί δέν θά ἄφηνε «ἄνθρωπον ἀδικῆσαι αὐτούς». Θά τούς προστάτευε καί θά τούς ἐνδυνάμωνε, ὥστε νά προοδεύουν καί νά ὑψώνωνται «ὑπέρ τούς ἐχθρούς αὐτῶν».
Γιά τό θεοκρατικό βασίλειο τοῦ Ἰσραήλ ἡ ἀνάμνησις αὐτή ἦταν ἡ πεμπτουσία, ἡ βάσις καί τό θεμέλιο τῆς ὑπάρξεώς του. Καταλάβαιναν ὅλοι ὅτι χωρίς τόν Θεό δέν θά εἶχαν κατορθώσει τίποτε, ἀλλά θά εἶχαν ἐξαφανισθῆ πρό πολλοῦ ἀπό προσώπου τῆς γῆς. Καί ἐννοοῦσαν ἑπομένως ὅτι καί στό ἑξῆς μόνον ἀπό Ἐκεῖνον ἔπρεπε νά περιμένουν βοήθεια καί ὅτι στήν δική Του πρό πάντων πανίσχυρη καί πανάγαθη Πρόνοια ἔπρεπε νά στηρίζουν τίς ἐλπίδες τους." (Ἀπό Περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ" τόμος 1986, σ. 589) (ἡ συνέχεια αὔριο)
