Τρίτη 27 Ἰουλίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Ἑτοίμη ἡ καρδία μου, ὁ Θεός, ἑτοίμη ἡ καρδία μου, ᾄσομαι καὶ ψαλῶ ἐν τῇ δόξῃ μου"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Εἶναι ἔτοιμος, ὦ Θεέ μου, καί ἀκλονήτως ἐστηριγμένη ἐπί σοῦ ἡ καρδία μου. Εἶναι ἀκλόνητος καί ἐδραία ἡ καρδία μου. Θά ἀναπέμψω ὠδήν εὐχαριστίας καί θά ψάλω μέ τήν ψυχή μου, ἥτις εἶναι ἡ δόξα καί τό πολυτιμότεον συστατικόν τῆς ὑπάρξεώς μου" (Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας", τ. 10ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ (α)
"Ὡς ὑπέροχο λυρικό ποίημα τοῦ Δαβίδ χαρακτηρίζεται ὁ ἑκατοστός ἕβδομος Ψαλμός. Μέ ὡραῖο τρόπο ἐκφράζεται σ’ αὐτόν ἀφ’ ἑνός μέν ἡ αἰσιοδοξία τοῦ Ψαλμῳδοῦ γιά τήν ἐπιτυχῆ ἀντιμετώπισι τῶν ἀντιπάλων τοῦ Ἔθνους του καί ἀφ’ ἑτέρου ἡ ἐξάρτησις τῆς ὅλης ζωῆς τῆς Πατρίδος του ἀπό τήν συμπαράστασι τοῦ παντοδυνάμου Θεοῦ.
Ἀπό τους 14 στίχους τοῦ Ψαλμοῦ αὐτοῦ, πού θυμίζει πολύ τούς 57ον καί 59ον Ψαλμούς, διαλέγουμε γιά μήνυμα διδακτικό αὐτά, πού λέει στήν ἀρχή ὁ θεόπνευστος ποιητής καί τά ὁποῖα μάλιστα ἐντυπωσιάζουν ἰδιαιτέρως μέ τήν ἐπανάληψί τους. «Ἑτοίμη ἡ καρδία μου ὁ Θεός, ἑτοίμη ἡ καρδία μου, ἄσομαι καί ψαλῶ ἐν τῇ δόξῃ μου» (Ψαλμ. ρζ’ 2). Εἶναι δηλαδή ἕτοιμη ἡ καρδιά μου. Εἶναι ἕτοιμη καί πρόθυμη νά μιλήση μέ Σένα, Κύριε. Ποθῶ ἀπερίσπαστος ἀπό κάθε τί νά προσηλωθῶ σέ Σένα καί νά Σέ ἀνυμνήσω μέ ὅλη μου τήν ὕπαρξι.
Εἶναι ἀξιοπρόσεκτο ὅτι δέν λέει ὁ Ψαλμῳδός «εἶναι ἕτοιμος ὁ νοῦς μου», ἤ «εἶναι ἕτοιμη ἡ διάνοιά μου», ἀλλ’ «εἶναι ἕτοιμη ἡ καρδιά μου». Στήν γλῶσσα τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἡ καρδιά θεωρεῖται σάν τό κέντρο καί ἡ ἕδρα ὅλων τῶν σκέψεων, τῶν ἐπιθυμιῶν καί τῶν συναισθημάτων καί τῆς ὅλης γενικῶς ὑπάρξεως τοῦ ἄνθρωπου. Ἀπό τήν καρδιά, ὅπως εἶπε καί ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, «ἐξέρχονται διαλογισμοί πονηροί» (Ματθ. ιε’ 19) καί ὅλες οἱ ἐκδηλώσεις τῆς ἁμαρτίας καί ἀπό ἐκείνην ἐπίσης ξεκινᾶ καί ἡ ὁλοκληρωτική ἀγάπη καί ἀφοσίωσις στόν Θεό (Ματθ. κβ’ 37).
Ἀξίζει ἐπίσης νά σημειωθῆ ὅτι αὐτός πού τά ἔλεγε αὐτά, δέν ἦταν κάποιος πού ζοῦσε σάν ἐρημίτης μακρυά ἀπό τόν κόσμο μέ τούς θορύβους καί τίς ἀσχολίες του, ἀλλ’ ἕνας πολύτεκνος πατέρας μέ δύστροπα παιδιά καί πρό πάντων βασιλιάς σκληροτράχηλου λαοῦ.
Καί παρά ταῦτα ἠμποροῦσε νά ἔχη ἕτοιμη τήν καρδιά του, ἀπερίσπαστη ἀπό κάθε ἔγνοια καί φροντίδα, προσηλωμένη σταθερά στόν Κύριο καί γεμάτη πόθο ἱερό νά συνομιλήση μαζί Του.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἐγκωμιάζοντας ἀπό κάποια ἄλλη ἀφορμή τήν μορφή τοῦ Δαβίδ, ἔλεγε ὅτι «τήν καρδίαν αὐτοῦ ἐξεκάθαρεν» (ΕΠΕ 6, 10). Εἶχε ἀγωνισθῆ δηλαδή καί εἶχε φροντίσει νά καθαρίση τήν καρδιά του ἀπό τούς μολυσμούς τῆς ἁμαρτίας καί ἀπό κάθε τί, πού θά ἠμποροῦσε νά τήν στρέψη στό κακό. Καί γι’ αὐτό ἀκριβῶς ἦταν σέ θέσι νά ἔχη ἕτοιμη κάθε μέρα πρωί πρωί τήν καρδιά του γιά προσευχή καί δοξολογία τοῦ Κυρίου." (Ἀπό Περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ" τόμος 1986, σ. 683) (ἡ συνέχεια αὔριο)
