Παρασκευή 30 Ἰουλίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Χρηστὸς ἀνὴρ ὁ οἰκτείρων καὶ κιχρῶν· οἰκονομήσει τοὺς λόγους αὐτοῦ ἐν κρίσει"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Ἐκεῖνος εἶναι ἄνθρωπος καλοκάγαθος ὁ ὁποῖος σπλαγχνίζεται καί δανείζει τούς ἐν ἀνάγκαις· αὐτός δέν ὁμιλεῖ ποτέ ἀπερισκέπτως, ἀλλά μέ φρόνησιν πολλήν καί κρίσιν θά οἰκονομήσει τούς λόγους του προσέχων νά μή θίξῃ δι’ αὐτῶν κανένα, οὔτε νά πληγώσῃ ὁὀπωσδήποτε τήν εὐαισθησίαν καί φιλοτιμίαν τῶν ὐπ’ αὐτοῦ ἐλεουμένων καί δανειζομένων" (Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας", τ. 10ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ (β)
"Ἔτσι μάλιστα ἑρμηνεύει τόν στίχον αὐτόν καί ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, πού ἀναζητεῖ πάντα τό βαθύτερο καί πνευματικώτερο νόημα τῶν θείων λόγων. Δέν πρέπει, γράφει, «ἁπλῶς καί ἀκρίτως πᾶσι προθεῖναι τῆς μυσταγωγίας τόν λόγον. Καί τοῦτο ἦν ὅ εἶπεν αὐτοῖς ὁ Κύριος• «Μή βάλετε τά ἅγια τοῖς κυσίν» (Ἐξήγ. εἰς ρια’ Ψαλμ.). Χρειάζεται δηλαδή προσοχή καί διάκρισις. Πρέπει νά σκεφτώμαστε πῶς καί σέ ποιόν καί πότε θά μιλήσουμε γιά μετάνοια καί ἐξομολόγησι καί πνευματική ζωή. Ὅλες οἱ ὧρες καί ὅλες οἱ περιστάσεις δέν εἶναι κατάλληλες. Ἀλλά καί ὅλοι οἱ ἄνθρωποι δέν εἶναι σέ θέσι νά δεχθοῦν ἀμέσως τά οὐράνια μηνύματα.
Ὑπάρχει ἐνδεχόμενο νά «κλωτσήση» τά ἱερά καί ὅσια τῆς Πίστεώς μας κάποιος ἀθεόφοβος καί πωρωμένος ἄνθρωπος, ὅταν τοῦ μιλήσουμε χωρίς διάκρισι. Καί εἶναι πιθανόν νά προέλθη μεγάλο κακό. Δέν εἶναι λίγα τά περιστατικά μέ βλάσφημους καί ἀκόλαστους ἀνθρώπους, πού μίλησαν μέ τραχύτητα καί ἀσέβεια σέ τέτοιες περιστάσεις.
Ὁ ζῆλος μας γιά τήν βοήθεια καί σωτηρία τοῦ ἄλλου πρέπει νά εἶναι «ζῆλος κατ’ ἐπίγνωσιν». Καί νά μή μᾶς παρασύρη σέ λόγια ἄκριτα καί ἀπερίσκεπτα, πού ἐκθέτουν καί ἐμᾶς τούς ἴδιους καί τήν Πίστι, πού ἐκπροσωποῦμε, καί βλάπτουν ἀντί νά ὠφελοῦν.
Γι’ αὐτό χρειάζεται νά παίρνουμε παράδειγμα ἀπό ἄλλους ἐμπειρότερους Χριστιανούς καί νά βλέπουμε πῶς ἐνεργοῦν ἐκεῖνοι σέ παρόμοιες περιστάσεις καί ἔχουν καλά ἀποτελέσματα. Χρειάζεται ἐπίσης νά παρακαλοῦμε τόν Κύριο νά μᾶς χαρίζη «πνεῦμα σοφίας καί συνέσεως», ὥστε νά ἀποφεύγωνται οἱ ἀδιακρισίες καί τά σοβαρά λάθη σέ τέτοιες ἱερές ὧρες, ὅπως εἶναι αὐτές τῆς βοηθείας τῶν ἄλλων. Πρό πάντων ὅμως χρειάζεται νά καλλιεργοῦμε μέσα μας φρόνημα ταπεινόν, διότι ἔτσι θά ἔχουμε ἐπάνω μας τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ καί θά εἶναι τότε χαριτωμένα καί τά λόγια καί τά ἔργα μας. Μόνον ἔτσι θά «οἰκονομῶμεν μετά κρίσεως τά πράγματα», ὅπως ἔλεγε καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος (ΕΠΕ 6, 444) καί θά δοξάζεται πραγματικά τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ μας.
Μακάρι, ἀδελφέ μου, νά βροῦν ἀπήχησι μέσα μας τά λόγια αὐτά, τά ἱερά καί ἅγια, τοῦ Ψαλμοῦ καί νά προσέχουμε στό ἑξῆς στό πώς θά μιλᾶμε σέ τέτοιες περιστάσεις βοηθείας τῶν συνανθρώπων μας. Τότε ἡ πνευματικότητά μας θά εἶναι πλήρης καί ὡλοκληρωμένη. Καί θά ἰσχύση μέ τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ καί γιά μᾶς ὁ λόγος τοῦ Ψαλμῳδοῦ: «Εἰς μνημόσυνον αἰώνιον ἔσται δίκαιος… ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ μένει εἰς τόν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος». (Ἀπό Περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ" τόμος 1986, σ. 717).
