ΚΕΙΜΕΝΟ
"Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Ἄς εἶναι τό ὄνομα τοῦ Κυρίου εὐλογημένον καί δοξασμένον ἀπό τώρα καί πάντοτε, διά μέσου πάντων τῶν αἰώνων" (Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας", τ. 10ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ (α)
"Ὁ ἑκατοστός δωδέκατος Ψαλμός ἀνήκει σέ μία ὁμάδα Ψαλμῶν, ἡ ὁποία λέγεται Ὕμνος καί ἐχρησιμοποιεῖτο στήν λατρεία τῶν Ἑβραίων γιά τήν δοξολογία τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ. Ἔχει ἐπιγραφήν « Ἀλληλούια», πού σημαίνει «Αἰνεῖτε, δοξάσατε τόν Θεόν». Ὅλο του τό περιεχόμενο εἶναι δοξολογητικό. Μέ τούς ἐννέα στίχους του, τούς ἰσαρίθμους πρός τά τάγματα τῶν ἁγίων Ἀγγέλων πού δοξολογοῦν ἀκατάπαυστα τόν Κύριο, ἀνυμνεῖται καί μεγαλύνεται Ἐκεῖνος, πού ἀπό τό ὕψος τοῦ οὐρανίου μεγαλείου Του συγκαταβαίνει καί φροντίζει γιά τόν μικρό καί ἁμαρτωλό ἄνθρωπο.
Σέ μία φράσι τοῦ Ψαλμοῦ, πού ψάλλεται μάλιστα αὐτολεξεί καί στό τέλος κάθε θείας Λειτουργίας μας, θά ἐπιμείνουμε στήν συνέχεια. Πρόκειται γιά τήν φράσι «Εἴη τό ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον ἀπό τοῦ νῦν καί ἕως τοῦ αἰῶνος» (Ψαλμ. ριβ’). Τά λόγια αὐτά εἶναι μία εὐχή. Ἐκφράζουν τόν πόθο τῆς καρδίας τοῦ Ψαλμῳδοῦ. Ἄς εἶναι, λέει, τό Ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον ἀπό τώρα καί ἕως συντελείας τῶν αἰώνων.
Δέν σημαίνει βέβαια ἡ εὐχή αὐτή ὅτι τό Ὄνομα τοῦ Κυρίου δέν ἦταν μέχρι τώρα εὐλογημένον καί ὅτι θά εὐλογηθῆ ἀπό τώρα καί στό ἑξῆς. Διότι, ὅπως γράφει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ὁ Θεός «καί ὑψηλός ἐστι καί μέγας καί αἰνετός καθ’ ἑαυτόν» (ΕΠΕ 6, 466). Δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό τήν δική μας δοξολογία, γιά νά δοξασθῆ καί νά μεγαλυνθῆ τό Ὄνομά Του. Ἔχει ἀπό μόνος Του δόξα ἄπειρη, ἀσύγκριτη καί ἀνυπέρβλητη. Ἐκεῖνος εἶναι «ὁ Θεός τῆς δόξης». Ἔτσι τόν ἐχαρακτήρισε ὁ πρωτομάρτυς Στέφανος, πού ἀξιώθηκε νά δῆ ἀνοικτούς τούς οὐρανούς καί «τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. ζ’ 2, 55-56). Εἶναι ἡ πηγή καί ἡ αἰτία καί ὁ χορηγός τῆς δόξης.
Ἐκεῖνο, πού θέλει νά μᾶς πῆ μέ τά λόγια του αὐτά ὁ Ψαλμῳδός, εἶναι ὅτι ποθεῖ νά δοξάζεται ἀπό ὅλους τό Πανάγιο Ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Ἐπιθυμεῖ ὥστε «σύμπασα ἡ κτίσις», ὅπως λέει καί κάποιο τραγοῦδι τοῦ Κατηχητικοῦ Σχολείου, νά «εὐλογῆ τόν Πλάστην» της.
Δέν πρόκειται ὅμως ἐδῶ γιά τήν εὐλογία καί δοξολογία ἁπλῶς τῶν χειλέων καί τοῦ στόματος, ἀλλά γιά κάτι οὐσιαστικώτερο καί βαθύτερο. Μᾶς τό τονίζει στήν ὁμιλία του στόν ψαλμό αὐτό ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Ἐκεῖνο πού σημαίνει ἡ εὐχή αὐτή, λέει, «τοῦτο ἐστι· διαπαντός καταξίωσον ἡμᾶς ἐνάρετον βίον ζῆν, ὡς εὐλογητόν εἶναι τό ὄνομά σου καί δι’ ἡμῶν» (ἐ.α.). Ἀξίωσέ μας δηλαδή νά ζοῦμε ἀπό τώρα καί στό ἑξῆς διαρκῶς μέ τέτοιο τρόπο, ὥστε νά δοξάζεται καί ἐξ αἰτίας μας τό Πανάγιο Ὄνομά Σου." (Ἀπό Περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ" τόμος 1986, σ. 731) (ἡ συνέχεια αὔριο)
