Κυριακή 1 Αὐγούστου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Ἄς εἶναι τό ὄνομα τοῦ Κυρίου εὐλογημένον καί δοξασμένον ἀπό τώρα καί πάντοτε, διά μέσου πάντων τῶν αἰώνων" (Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας", τ. 10ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ (β)
"Μοιάζει ἑπομένως ἡ εὐχή αὐτή μέ ἐκεῖνο πού σημαίνει ἡ φράσις «ἁγιασθήτω τό ὄνομά σου», πού μᾶς δίδαξε ὁ Κύριος νά λέμε, ὅταν προσευχώμαστε. Εἶναι ἔκφρασις τῆς ἁγίας ἐπιθυμίας νά ἀναγνωρίζεται ἀπό ὅλους τό μεγαλεῖον τοῦ Θεοῦ καί νά κατέχη Ἐκεῖνος τήν πρώτη θέσι στήν ἀγάπη τῆς καρδιᾶς μας, ἀλλά καί στίς παραμικρές λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας.
Γι’ αὐτό πάλι ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἐξηγεῖ καί διευκρινίζει ὅτι ἡ δόξα αὐτή καί ἡ εὐλογία τοῦ ὀ νόματος τοῦ Θεοῦ, γιά τήν ὁποία γίνεται ἐδῶ λόγος, ἔχει ἄμεση σχέσι μέ τήν ζωή μας. Διότι ὅπως βλασφημεῖται Ἐκεῖνος «κακῶς πολιτευόμενων ἡμῶν, οὕτω δοξάζεται καί εὐλογεῖται καί ἁγιάζεται ἀρετῆς ἐπιμελουμένων» ( ἐ.ἀ.)
Ὅταν κάποιος λέη ὅτι πιστεύει, ἀλλ’ ὅμως δέν ζῆ ὅπως προστάζει ὁ Κύριος, γίνεται αἰτία νά προσβάλλεται καί νά ἐντροπιάζεται τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ, πού ἔχει τέτοιους ἀναξίους ἐκπροσώπους. Ἀντιθέτως ὅταν ζῆ μέσα στήν κοινωνία μέ προσοχή καί ἔχη ζωή φωτεινή, ζωή ἀρετῆς καί ἀγάπης, γίνεται ἀφορμή νά δοξάζεται ἀπό ὅσους τόν βλέπουν τό ὄνομα Ἐκείνου, πού κάμνει τέτοιους τούς ἀνθρώπους Του.
Αὐτήν ἄλλως τε τήν προτροπήν μᾶς ἔδωσε καί ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, ὅταν ἔλεγε: «Οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσι τόν πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. ε’ 16).
Ἀλλά καί ἀπό τά χρόνια τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἦταν ἤδη γνωστό τό πόσον μεγάλη σημασία ἔχει ἡ ζωή μας γιά τήν δόξα τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό καί ὁ Σοφός Σειράχ ἔγραψε ὅτι δέν εἶναι «ὡραῖος αἶνος ἐν στόματι ἁμαρτωλοῦ, ὅτι οὐ παρά Κυρίου ἀπεστάλη» (ιέ’ 9). Δέν εἶναι δηλαδή ὡραία ἡ δοξολογία, πού βγαίνει ἀπό ἕνα ἁμαρτωλό στόμα. Αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ δοξολογία, πού προέρχεται ἀπό ἄνθρωπο πού ἐπιμένει νά ζῆ ἁμαρτωλά, δέν ἐμπνέεται ἀπό τόν Πανάγιο Θεό. Εἶναι ἀπαράδεκτη θεομπαιξία.
Τό συμπέρασμα μετά ἀπό ὅλα αὐτά, ἀγαπητέ ἀναγνῶστα, βγαίνει μόνο του. Ἄν φροντίζουμε νά ζοῦμε ὅπως θέλει ὁ Θεός, εὐλογεῖται καί δοξάζεται τό Ὄνομά Του. Ὑπάρχει ἆραγε μεγαλύτερη τιμή γιά μᾶς τούς τιποτένιους ἀνθρώπους; Γινόμαστε ὄργανα, μέ τά ὁποῖα ἀντηχεῖ ἡ δόξα Ἐκείνου, πού, ὅπως λέει ὁ Ψαλμῳδός, εἶναι «ὑψηλός ἐπί πάντα τά ἔθνη» καί ἁπλώνεται «ἐπί τούς οὐρανούς ἡ δόξα του».
Τό σκεφτόμαστε ἆραγε αὐτό, ὅσο πρέπει, κάθε φορά πού ἀκοῦμε τά θεόπνευστα αὐτά λόγια στήν Λειτουργία καί τά σιγοψάλλουμε ἴσως κι ἐμεῖς μέ τούς ψάλτες; Καί δονεῖται ἡ καρδιά μας ἀπό τόν πόθο νά δοξάζεται ἔτσι ἀπό τώρα καί στό ἑξῆς αἰώνια ἀπό ὅλους μας τό μέγα Ὄνομά Του; Ἡ ἀπάντησις πρέπει νά γραφῆ μέ τούς παλμούς τῆς καρδιᾶς μας καί μέ τῶν χεριῶν μας τά ἔργα. Γιατί μόνο τότε θά εἶναι σωστή καί σύμφωνη μέ τήν πραγματικότητα." (Ἀπό Περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ" τόμος 1986, σ. 731)
