Κυριακή 8 Αὐγούστου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Ὅτι ἐκραταιώθη τὸ ἔλεος αὐτοῦ ἐφ᾿ ἡμᾶς, καὶ ἡ ἀλήθεια τοῦ Κυρίου μένει εἰς τὸν αἰῶνα"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Ὑμνήσατέ τον, διότι τό ἔλεός του ἐδείχθη πρός ἡμᾶς μέγα καί κραταιόν, κατανικῆσαν κάθε ἐμπόδιον καί αὐτό ἀκόμη τό πλῆθος τῶν ἀμαρτιῶν μας. Καί ἐλεήσας ἠμᾶς ὁ Κύριος ἀπεδείχθη πιστός εἰς τάς ὑποσχέσεις αὐτοῦ καί διά τῆς ἐπαληθεύσεως τούτων ἡ ἀλήθεια τοῦ Κυρίου παραμένει ἀδιάψευστος καί ὐπερύμνητος εἰς τούς αἰῶνας" (Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας", τ. 10ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ (α)
"Δύο μόνο στίχους ἔχει ὁ ἑκατοστός δέκατος ἕκτος Ψαλμός, ποῦ ἔγραφη μετά ἀπό κάποια νίκη τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί ἐχρησίμευε στήν λατρεία του. Μέσα ὅμως ἀπό τίς 27 λέξεις του ἀναπηδοῦν μεγάλες καί σπουδαῖες Μεσσιακές ἀλήθειες. Ἀναφέρεται δηλαδή ὁ Ψαλμός στήν ἐποχή τοῦ Μεσαίου. Εἶναι ὁλοφάνερο, γράφει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ὅτι «προφητεία ἐστι τῶν πιστευόντων τά εἰρημένα, καί τοῦ κηρύγματος προαναφώνησις τοῦ τήν οἰκουμένην κατειληφότος» (ΕΠΕ 6, 564).
Κάμνει δέ λόγο ὁ θεόπνευστος Ψαλμῳδός γιά τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, πού ἐξεχύθη καί ἀγκάλιασε ὅλους τούς ἀνθρώπους, καί γιά τήν ἀλήθεια τοῦ Κυρίου, πού ἰσχύει παντοτινά. Σ’ αὐτήν δέ τήν ἀλήθεια θά ἐπιμείνουμε στήν συνέχεια.
«Ἡ ἀλήθεια τοῦ Κυρίου μένει εἰς τόν αἰῶνα», μᾶς λέει ὁ Ψαλμῳδός (Ψαλμ. ριστ’ 2). Καί ὁ ἀείμνηστος Π. Τρεμπέλας ἑρμηνεύει:« Ἐλέησας ἡμᾶς ὁ Κύριος ἀπεδείχθη πιστός εἰς τάς ὑποσχέσεις αὐτοῦ καί διά τῆς ἐπαληθεύσεως τούτων ἡ ἀλήθεια τοῦ Κυρίου παραμένει ἀδιάψευστος καί ὑπερύμνητος εἰς τούς αἰῶνας».
Ὁ στίχος αὐτός ἀναφέρεται σέ ὅσα μᾶς εἶπε ὁ Κύριος, πού εἶναι καί ἀποδεικνύονται πάντα ἀληθινά. Τά λόγια Του εἶναι ἡ ἀλήθεια. Ὄχι ἁπλῶς ἀλήθεια, μιά κάποια ἀλήθεια ἀνάμεσα στίς ἄλλες, ἄλλα ἡ ἀλήθεια. Μέ τό ἄρθρο ἤ γιά νά τονίζεται ἀκόμη πιό πολύ ἡ σπουδαιότης της.
Εἶναι ἡ ἀλήθεια, πού ἔχει σάν ἀδιάψευστη ἐγγύησί της τήν ἀπόλυτη ἀξιοπιστία Ἐκείνου, πού τά λέγει. Σέ πολλά σημεῖα τῆς Ἁγίας μας Γραφῆς ὁ Κύριος ὀνομάζεται «πιστός», «ἀληθής», «ἀληθινός», «ἡ ἀλήθεια» καί «ὁ ἀμήν» (Δεύτ. ζ’ 9, Σοφ. Σολ. ιε’ 1, Ἰω. γ’33, ιδ’6, Α΄Κορ. α’ 9, Ἀποκ. γ’ 14). Εἶναι δηλαδή ἀξιόπιστος καί παναληθής. Εἶναι ἡ αὐτοαλήθεια καί ἡ προσωποποίησις, θά μπορούσαμε νά ποῦμε, τῆς ἀληθείας. Ὅ,τι λέγει, εἶναι ἡ ἀλήθεια καί μόνον ἡ ἀλήθεια. Ὅ,τι ὑπόσχεται, ἐπίσης τό τηρεῖ καί δέν τό λησμονεῖ ποτέ. Εἶναι ὁ μόνος, στόν Ὁποῖον ἐφαρμόζεται ἀπολύτως καί ἀκριβῶς τό νόημα καί ἡ ἐτυμολογία τῆς λέξεως ἀλήθεια, πού εἶναι σύνθετη ἀπό τό στερητικό α πού σημαίνει ἄρνησι, ὄχι, καί τήν λέξι λήθη, πού σημαίνει λησμοσύνη. Θυμᾶται πάντα ὅ,τι εἶπε καί τό διατηρεῖ διαρκῶς σέ ἐπικαιρότητα.
Αὐτά δέ πού μᾶς εἶπε ὁ Κύριος, τά λόγια Του καί οἱ ὑποσχέσεις Του, βρίσκονται καταγραμμένα στό ἅγιο Βιβλίο Του. Ἀνοίγοντας ἑπομένως καί μελετῶντας τήν Ἁγία Γραφή εἶναι σάν νά σκύβουμε νά ξεδιψάσουμε στήν Πηγή τῆς Ἀληθείας.
Αὐτή δέ ἡ ἀλήθεια τοῦ Κυρίου «μένει εἰς τόν αἰῶνα». Δέν χάνει δηλαδή τήν ἀξία καί δροσερότητά της ποτέ." ( Ἀπό τό περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ» τόμος 1987 σ. 93) (ἡ συνέχεια αὔριο)
