Τρίτη 24 Αὐγούστου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Τοὺς δὲ ἐκκλίνοντας εἰς τὰς στραγγαλιὰς ἀπάξει Κύριος μετὰ τῶν ἐργαζομένων τὴν ἀνομίαν εἰρήνη ἐπὶ τὸν Ἰσραήλ"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Αὐτούς δέ οἱ ὁποῖοι παρεκκλίνουν καί λοξοδρομοῦν εἰς σκολιούς καί διεστραμμένους δρόμους, θά ἐξολοθρεύσῃ ὁ Κύριος ὁμοῦ μέ τούς ἐργαζομένους τήν ἀνομίαν. Εἴθε νά εἶναι εἰρήνη εἰς τόν λαόν τοῦ Ἰσραήλ καί εἴθε οὗτος νά εὐτυχῇ" (Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας", τ. 10ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ (α)
"Ὁ ἑκατοστός εἰκοστός τέταρτος Ψαλμός θεωρεῖται σάν ἐπίλογος τοῦ ὅλου Ψαλτηρίου. Ἔχει ξεχωριστή χάρι καί ὡραιότητα. Στούς πρώτους τρεῖς στίχους του τονίζεται ἡ ἀσφάλεια καί βεβαιότης, πού χαρίζει στόν ἄνθρωπο ἡ ἐμπιστοσύνη στόν Κύριο, στούς δέ δύο τελευταίους γίνεται δέησι γιά τήν εὐτυχία τῶν πιστῶν.
Ἀφορμή γιά ἕνα μήνυμα θά μᾶς δώσουν οἱ τέσσερις τελευταῖες λέξεις του: "Εἰρήνη ἐπί τόν Ἰσραήλ (Ψαλμ. ρκδ, 5). "Εἴθε νά εἶναι εἰρήνη εἰς τόν λαόν τοῦ Ἰσραήλ καί εἴθε οὗτος νά εὐτυχῇ" (Π. Τρεμπέλας).
Ἡ εὐχή αὐτή φέρνει μπροστά μας τήν γλυκειά πραγματικότητα‚ πού λέγεται εἰρήνη. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, πού ἦταν κι αὐτός ἐμπνευσμένος ποιητής καί φύσις λεπτή καί αἰσθαντική‚ ὀνομάζει τήν εἰρήνη "γλυκύ καί πρᾶγμα καί ὄνομα" (Ρ.G. 35, 1132Α). Καί μόνο πού ἀναφέρεις δηλαδή τήν λέξι εἰρήνη, γλυκαίνεσαι, πολύ περισσότερο ὅταν τήν γεύεσαι καί τήν ζῆς.
Ἡ εἰρήνη εἶναι ἀτά τέλος τῆς τυραννίας τῆς ἔχθρας καί τῆς διαστάσεως‚ τῆς ἀνησυχίας καί τῆς ἀγωνίας· εἰρήνη εἶναι ἡ ἐλευθερία, ἡ ἁρμονία καί ἡ ἑνότης, ἡ ἀσφάλεια καί ἡ μακαριότης" (Π. Μπρατσιώτης).
Ἡ εὐχή αὐτή τοῦ Ψαλμῳδοῦ ἦταν ὅ,τι ἀκριβῶς χρειαζόταν τότε πολύ ὁ λαός τοῦ Θεοῦ. Περικυκλωμένος ἀπό ἐχθρούς, ταλαιπωρημένος ἀπό ἐσωτερικές φιλονικίες καί τσακισμένος ἀπό τήν Βαβυλώνιο αἰχμαλωσία, ποθοῦσε νά εἰρηνεύση. Νά ἠρεμήση ἐσωτερικά καί ἐξωτερικά. Νά ζήση χωρίς ταραχές καί ἀναστατώσεις καί χωρίς φόβους.
Καί αὐτήν ἀκριβῶς τήν κατάπαυσι τῶν πολέμων καί τῶν φιλονικιῶν εὔχεται ὁ Ψαλμῳδός. Τήν εὔχεται ὅμως ἔχοντας σάν προϋπόθεσι καί βάσι τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ στήν ζωή τοῦ λαοῦ. Ὁ Κύριος, πού, ὅπως ἀναφέρει ὁ δεύτερος στίχος, βρίσκεται "κύκλῳ τοῦ λαοῦ αὐτοῦ, ἦταν Ἐκεῖνος πού ἠμποροῦσε μέ τήν προστασία Του νά χαρίση τήν εἰρήνη στόν λαό Του. Σάν "τεῖχος πυρός κυκλόθεν" τῆς Ἱερουσαλήμ, ὅπως ἔλεγε καί ὁ προφήτης Ζαχαρίας (β, 9) θά ἀπεμάκρυνε τούς ἐχθρούς καί θά ἀσφάλιζε τήν πόλι Του.
Ἡ σκέψις δηλαδή τοῦ Ψαλμῳδοῦ ἦταν ὅτι, χωρίς τό θεμέλιό τῆς πίστεως στήν βοήθεια καί προστασία τοῦ Θεοῦ, δέν θά μποροῦσε νά σταθῆ τό οἰκοδόμημα τῆς εἰρήνης καί μεταξύ τους καί ὡς πρός τούς ἐχθρούς. Γιατί μόνο ὁ Κύριος, πού εἶναι καί λέγεται "ἄρχων εἴρηνης" καί "Θεός τῆς εἰρήνης", μπορεῖ νά στερεώση τήν εἰρήνη (Ἡσ. θ΄, 6, Ρωμ. ιε΄6).
Τά θεόπνευστα αὐτά λόγια του Ψαλμωδοῦ εἶναι δείκτης πορείας καί γιά τήν δική μας εἰρήνη σήμερα. Ἄν δηλαδή θέλουμε νά εἶναι εἰρηνική ἡ Πατρίδα μας, πρῶτο καί κύριο μέλημά μας πρέπει νά εἶναι νά ἔχουμε μαζί μας Ἐκεῖνον, πού βεβαιώνει ὅτι ἠμπορεῖ νά "δώσῃ εἰρήνην εἰς τήν γῆν" μας (Λευιτ. κστ΄6). Ἄν ἐπίσης ποθοῦμε νά ἔχουμε καί τήν ψυχική εἰρήνη καί νά "μή στασιάζῃ ἡ ψυχή μας πρός ἑαυτήν", ὅπως ἔλεγε ὁ ἱερός Χρυσόστομος ΕΠΕ 7,18), χρειάζεται καί πάλι ἡ παρουσία τοῦ μεγάλου Εἰρηνοποιοῦ." ( Ἀπό τό περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ", τόμος 1987, σ. 317) (αὔριο ἡ συνέχεια)
