Παρασκευή 27 Αὐγούστου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Οἱ σπείροντες ἐν δάκρυσιν ἐν ἀγαλλιάσει θεριοῦσι"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
Οἱ πρός νότον τῆς Παλαιστίνης κατοικοῦντες, οἱ ὁποῖοι κατά τόν καιρόν τῆς σπορᾶς βλέποντες τήν τρομεράν ξηρασίαν σπείρουν μέ δάκρυα, μετά τήν γονιμοποίησιν τῶν ἀγρῶν των διά τῆς πλημμύρας, θά θερίσουν σκιρτῶντες ἐξ ἀγαλλιάσεως" (Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας", τ. 10ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ (β)
"Οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι ἔλεγαν ὅτι "τά ἀγαθά κόποις κτῶνται" καί ὅτι "ἡ ρίζα τῆς παιδείας εἶναι πικρά, ἀλλ’ οἱ καρποί της γλυκεῖς". Ὁ δέ σύγχρονος Χριστιανός ποιητής ἔψαλλε μέ τήν μοῦσα του: "Ὅποιου τοῦ μέλλει Ἀνάσταση, τόν Γολγοθᾶ περνάει. Γολγοθᾶς ὅμως σημαίνει πόνος καί κόπος καί θλῖψι καί ταλαιπωρία καί σταυρός. Καί εἶναι ἀνάγκη νά προηγηθοῦν αὐτά τά λυπηρά καί ὀδυνηρά, γιά νά ἀκολουθήσουν κατόπιν τά εὐχάριστα καί τά χαρμόσυνα, ἡ χαρά καί ἡ Ἀνάστασι. "Διά τῶν δακρύων, ἔγραφε καί ὁ ἀείμνηστος Π. Τρεμπέλας, "ποτίζεται καί λιπαίνεται ὁ δρόμος μας, ὅπως ἀναβλαστήση μετά τινα χρόνον πλούσιος θερισμός".
Τά λόγια αὐτά μᾶς τοποθετοῦν ἐπίσης σωστά καί μπροστά στό μεγάλο θέμα τῶν θλίψεων καί μᾶς βοηθοῦν νά βλέπουύμε κάθε θλῖψι σάν λίπασμα, πού θά ἀποφέρη πλούσια συγκομιδή. Γιατί, καθώς γράφει πάλι ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ὅπως τά χωράφια χρειάζονται καλλιέργεια γιά νά δώσουν καρπούς, ἔτσι καί ἡ ψυχή " δεῖται (=χρειάζεται) πειρασμῶν καί θλίψεων", γιά νά παρουσίαση τούς πνευματικούς της καρπούς (ε.α.).
Νά θυμηθοῦμε τό παράδειγμα τοῦ Παγκάλου Ἰωσήφ, πού ἀπό τήν σκληρή δοκιμασία τῆς φυλακῆς πέρασε στήν εὐφροσύνη τῆς ἀντιβασιλείας. Νά σκεφθοῦμε τόν ἥρωα τοῦ πόνου Ἰώβ, πού μέ τήν ὑπομονή του στά θλιβερά ἐπέτυχε νά εὐλόγηση τελικῶς ὁ Θεός "τά ἔσχατα" τῆς ζωῆς τοῦ περισσότερο ἀπό "τά ἔμ- προσθεν" ( Ἰώβ μβ΄, 12).
Γιά τήν ἴδια ἀλήθεια μᾶς μίλησε καί ὁ Θεάνθρωπος, ὅταν εἶπε "μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε καί ὅτι ἡ "πύλη καί ἡ ὅδος", πού ὁδηγεῖ στήν εὐφρόσυνη ζωή τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν, εἶναι "στενή καί τεθλιμμένη" (Λουκ. στ΄21., Ματθ. ζ΄ 14). Τό ἴδιο ἐννοοῦσε καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν ἔγραφε: "Τό παραυτίκα ἐλαφρόν τῆς θλίψεως ἡμῶν καθ’ ὑπερβολήν εἰς ὑπερβολήν αἰώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται ἡμῖν" (Β’ Κορ. 17).
"Οἱ ἱδρῶτες τῆς ἀρετῆς‚ ἡ τῶν θλίψεων καρτερία, ἡ ὑπομονή τῶν πειρασμῶν… εἶναι τά σπέρματα, πού σπέρνει κανείς ἐδῶ μέ πόνο καί κόπο καί δάκρυα… καθώς οἱ γεωργοί σπέρνουν μέ κρύο, μέ βροχάς καί μέ ἄλλας κακοπα θείαςν ΓΑ γιός Νικόδημος‚ Νέα Κλῖμαξ 263, 1181. Καί ὅπως μετά τήν ὑλική σπό ρά ἀκολουθεῖ συνήθως εὐφρόσυνος θερισμός, ἔτσι καί στήν πνευματική σπορά οἱ πιστοί εἰς τήν μέλλουσαν ζωήν ἔχουν νά θερίσουν χαράν καί ἀγαλλίασιν" (έ.α.).
Μακάρι, ἀδελφέ μου, νά μιλήσουν μέσα μας τά λόγια αὐτά καί πρό πάντων νά δοῦμε καί τήν ἐκπλήρωσί τους στήν ζωή μας. Μακάρι δηλαδή ν’ ἀκούση καθένας μας τόν Κύριο κατά τήν Δευτέρα Παρουσία νά τοῦ λέγη μέ χαρά: "Φάγε… ἅ ἔσπαρκας" (Ἡσ. λζ, 30). Ἀπόλαυε αἰώνια στήν Βασιλεία μου ὄ‚τι ἔσπειρες μέ κόπους στήν γῆ." ( Ἀπό τό περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ", τόμος 1987, σ. 333)
