Πέμπτη 19 Αὐγούστου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Ἐξελοῦ με, Κύριε, ἐξ ἀνθρώπου πονηροῦ, ἀπὸ ἀνδρὸς ἀδίκου ρῦσαί με, 3 οἵτινες ἐλογίσαντο ἀδικίαν ἐν καρδίᾳ, ὅλην τὴν ἡμέραν παρετάσσοντο πολέμους"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Γλύτωσέ με, Κύριε, ἀπό κάθε ἄνθρωπον πονηρόν, ἀπό κάθε ἄνθρωπον ἄδικον σῶσον με· ἀπό αὐτούς οἱ ὁποῖοι μέσα εἰς τάς καρδίας των σκέπτονται μόνον πῶς νά κάμνουν τήν ἀδικίαν, καθ’ ὅλην τήν ἠμέραν ἀναζητοῦν ἀφορμάς συγκρούσεων καί ἐρίδων καί γίνονται προκλητικοί σάν νά παρατάσσονται εἰς πολέμους" (Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας", τ. 10ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ (β)
"Παρά ταῦτα ὅμως δέν μπόρεσαν νά Τόν ἀφανίσουν. Ὅ,τι εἶχε γίνει καί μέ τόν Δαβίδ. Ἐταλαιπωρήθη βέβαια τότε ὁ Δαβίδ, ἀλλά τελικά ἀνεδείχθη ἐκεῖνος νικητής, ἐνῷ οἱ ἐχθροί του εἶχαν τραγικό καί ἄδοξο τέλος. Τό ἴδιο ἴσχυσε καί γιά τόν Κύριο. Τόν ἔφτυσαν, Τόν ἐμαστίγωσαν, Τόν κατεδίκασαν σέ θάνατο, Τόν ἐσταύρωσαν, Τόν γιουχάϊσαν κάτω ἀπό τόν Σταυρό, καί ὅμως δέν ἔκαναν μέ ὅλα αὐτά τίποτε ἄλλο ἀπό τοῦ νά «τηρήσουν τήν πτέρναν» Του (Γεν. γ’ 15). Τόν ἔβλαψαν δηλαδή ἐλάχιστα. Ἐκεῖνος ὅμως, ὁ ἀδύνατος καί κρεμασμένος στόν Σταυρό, συνέτριψε «τήν κεφαλήν» τοῦ Διαβόλου, πού ἦταν ὁ πάτρωνάς τους, καί στή συνέχεια κατετρόπωσε καί τά ὄργανά του, τούς ὡρκισμένους ἐχθρούς Του.
Τά ὅσα ἀναφέρει πιό κάτω ὁ Ψαλμός, βρῆκαν πλήρη τήν ἐφαρμογή τους. Ὁ «κόπος τῶν χειλέων αὐτῶν τούς ἐκάλυψε» πράγματι, ὅπως λέει ὁ 10ος στίχος. Ἔπεσε ἐπάνω τους δηλαδή ἡ ἀδικία, πού τήν ἐσχεδίασαν μέ σκέψι καί κόπο πολύ γιά νά βλάψουν τόν Ἰησοῦ. Καί βγῆκαν ἀληθινά καί τά ὅσα λέει προφητικά καί ὁ 11ος στίχος: «Πεσοῦνται ἐπ’ αὐτούς ἄνθρακες, ἐν πυρί καταβαλεῖς αὐτούς, ἐν ταλαιπωρίαις οὐ μή ὑποστῶσιν». Θά πέσουν δηλαδή ἐπάνω τους ἀναμμένα κάρβουνα. Θά τούς ρίξης μέσα σέ φωτιά καί δέν θά μποροῦν νά ἀντέξουν τίς φοβερές ταλαιπωρίες καί τά βάσανα, πού θά τούς περιζώσουν. Τί ἔγινε ἀλήθεια τριάντα ἑπτά περίπου χρόνια μετά τήν σταύρωσι τοῦ Χριστοῦ, ὅταν ὁ Ρωμαῖος στρατηγός Τίτος πολιόρκησε τά Ἱεροσόλυμα; Ἔφθασαν σέ τέτοια ἀθλιότητα οἱ Ἑβραῖοι, ὥστε οἱ πεινασμένες μητέρες ἔτρωγαν καί αὐτά ἀκόμη τά παιδιά τους! Ὅταν μπῆκαν στήν πάλι οἱ Ρωμαῖοι, ἡ φωτιά καί τό ἀτσάλι κατέφαγαν τίς σάρκες τῶν σταυρωτῶν τοῦ Κυρίου, ἐκείνων πού ἐφώναζαν ἀφιονισμένοι στό Πραιτώριο πρός τόν Πιλᾶτο: «Τό αἷμα αὐτοῦ ἐφ’ ἡμᾶς καί ἐπί τά τέκνα ἡμῶν» (Ματθ. κζ’ 25). Καί ἔπεσε πράγματι στό κεφάλι τους ἡ ἐνοχή τοῦ ἀθῴου αἵματος τοῦ Κυρίου. Οἱ Ρωμαῖοι τούς κατεξέσχισαν. Καί σταύρωσαν τότε 33.000 Ἑβραίους. Ἄνοιγαν ἐπίσης τά στομάχια πολλῶν Ἑβραίων μέ τά ξίφη τους, γιατί τούς ὑπωπτεύονταν ὅτι εἶχαν καταπιεῖ τό χρυσάφι τοῦ Ναοῦ, γιά νά τό πάρουν μαζί τους φεύγοντας. Ποδοπατοῦσαν καί μαχαίρωναν ἔγκυες γυναῖκες. Κατέκαυσαν τήν πόλι καί κατεκρήμνισαν τόν περίφημο Ναό τῶν Ἱεροσολύμων, τό καύχημα τῶν Ἰουδαίων. Διεσκόρπισαν δέ τούς Ἑβραίους στούς πέντε ἀνέμους καί στά τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος γιά νά ταλαιπωροῦνται διά μέσου τῶν αἰώνων.
«Ἐποίησε» πράγματι, ἀδελφέ μου, «ὁ Κύριος τήν κρίσιν», ὅπως λέει ὁ 13ος στίχος. Μίλησε Ἐκεῖνος μέ τήν δικαιοσύνη Του. Καί ἄν τό ἔκαμνε αὐτό σ’ ὅλους ἐκείνους, πού ἁμαρτάνουν καί στρέφονται ἐναντίον Του, «προανηρπάσθη ἄν τό πλέον γένος τῶν ἀνθρώπων», ὅπως γράφει καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος (ΕΠΕ 7, 268). Θά εἶχαν ἐκλείψει ἀπό προσώπου τῆς Γῆς ὅλοι σχεδόν οἱ ἄνθρωποι.
Ἄς παραδειγματισθοῦμε λοιπόν ἀπό τήν δίκαιη τιμωρία τῶν σταυρωτῶν τοῦ Κυρίου, καί ἄς φροντίσουμε νά εἴμαστε, ὅπως λέει ὁ τελευταῖος στίχος τοῦ Ψαλμοῦ, μεταξύ τῶν «δικαίων» καί ἐναρέτων ἀνθρώπων, πού θά δοξολογοῦν «τό ὄνομα» τοῦ Κυρίου στούς ἀτελευτήτους αἰῶνας." ( Ἀπό τό περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ» τόμος 1987 σ. 220)
