Τρίτη 24 Αὐγούστου 2010
«Ἁγίου Λουκᾶ Ἀρχιεπισκόπου Κριμαίας Λόγοι καί Ὁμιλίες τόμος Β΄»
Πῶς ἐνεργεῖ ἡ Θεία Χάρη στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου (α)
«Ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ σπείραντι καλὸν σπέρμα ἐν τῷ ἀγρῷ αὐτοῦ· ἐν δὲ τῷ καθεύδειν τοὺς ἀνθρώπους ἦλθεν αὐτοῦ ὁ ἐχθρὸς καὶ ἔσπειρε ζιζάνια ἀνὰ μέσον τοῦ σίτου καὶ ἀπῆλθεν. ὅτε δὲ ἐβλάστησεν ὁ χόρτος καὶ καρπὸν ἐποίησε, τότε ἐφάνη καὶ τὰ ζιζάνια, προσελθόντες δὲ οἱ δοῦλοι τοῦ οἰκοδεσπότου εἶπον αὐτῷ· κύριε, οὐχὶ καλὸν σπέρμα ἔσπειρας ἐν τῷ σῷ ἀγρῷ; πόθεν οὖν ἔχει ζιζάνια; ὁ δὲ ἔφη αὐτοῖς· ἐχθρὸς ἄνθρωπος τοῦτο ἐποίησεν. οἱ δὲ δοῦλοι εἶπον αὐτῷ· θέλεις οὖν ἀπελθόντες συλλέξωμεν αὐτά; ὁ δὲ ἒφη· οὔ, μήποτε συλλέγοντες τὰ ζιζάνια ἐκριζώσητε ἅμα αὐτοῖς τὸν σῖτον· ἄφετε συναυξάνεσθαι ἀμφότερα μέχρι τοῦ θερισμοῦ, καὶ ἐν καιρῷ τοῦ θερισμοῦ ἐρῶ τοῖς θερισταῖς· συλλέξατε πρῶτον τὰ ζιζάνια καὶ δήσατε αὐτὰ εἰς δέσμας πρὸς τὸ κατακαῦσαι αὐτά, τὸν δὲ σῖτον συναγάγετε εἰς τὴν ἀποθήκην μου.
Ἄλλην παραβολὴν παρέθηκεν αὐτοῖς λέγων ὁμοία ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν κόκκῳ σινάπεως, ὅν λαβών ἄνθρωπος ἔσπειρεν ἐν τῷ ἀγρῷ αὐτοῦ· ὅ μικρότερον μὲν ἐστι πάντων τῶν σπερμάτων, ὅταν δὲ αὐξηθῇ, μεῖζον πάντων τῶν λάχάνων ἐστι καὶ γίνεται δένδρον, ὥστε ἐλθεῖν τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ κατασκηνοῦν ἐν τοῖς κλάδοις αὐτοῦ.
Ἄλλην παραβολὴν ἐλάλησεν αὐτοῖς· ὁμοία ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ζύμῃ, ἣν λαβοῦσα γυνὴ ἐνέκρυψεν εἰς ἀλεύρου σάτα τρία, ἕως οὗ ἐζυμώθη ὅλον.
Ταῦτα πάντα ἐλάλησεν ὁ Ἰησοῦς ἐν παραβολαῖς τοῖς ὄχλοις, καὶ χωρὶς παραβολῆς οὐδὲν ἐλάλει αὐτοῖς, ὅπως πληρωθῇ τὸ ρηθὲν διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος· ἀνοίξω ἐν παραβολαῖς τὸ στόμα μου, ἐρεύξομαι κεκρυμμένα ἀπὸ καταβολῆς κόσμου» (Μθ. 13, 2435). Αὐτὲς οἱ παραβολὲς τοῦ Χριστοῦ ἔχουν γιὰ μᾶς μεγάλη σημασία. Περιγράφουν πὼς ἡ ἀνθρωπότητα προετοιμάζεται γιὰ τὴν μέλλουσα φοβερὰ Κρίση. Καὶ πὼς ὡριμάζει μέσα της ὁ σπόρος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριος ἔσπειρε καλὸ σπόρο στὸ χωράφι του ποὺ εἶναι ὁ κόσμος. Καὶ ὁ διάβολος σπέρνει τὰ ζιζάνια. Ὁ γεωργὸς τί κάνει μὲ τὰ ζιζάνια; Τὰ μαζεύει ἐπειδὴ ἐμποδίζουν τὸ σιτάρι νὰ μεγαλώνει ὁμαλά. Ὁ Κύριος κάνει ἀλλιῶς· δὲν ξεριζώνει τὰ ζιζάνια, ἀλλὰ τὰ ἀφήνει νὰ μεγαλώνουν μαζὶ μὲ τὸ σιτάρι μέχρι τὴν ἡμέρα τῆς φοβερᾶς Κρίσεως. Τότε θὰ στείλει τοὺς ἀγγέλους του νὰ μαζέψουν τὰ ζιζάνια, νὰ τὰ δέσουν σὲ δεμάτια καὶ νὰ τὰ κάψουν στὸ πῦρ τὸ αἰώνιο.»
Αὐτὴ ἡ παραβολὴ τοῦ Χριστοῦ μᾶς δίνει ἀπάντηση σὲ ἕνα δύσκολο ἐρώτημα· γιατί ὁ Κύριος ἀνέχεται τὸ κακὸ πού ὑπάρχει στὸν κόσμο; Γιατί δὲν ἐξαφανίζει τοὺς ἁμαρτωλοὺς τώρα; Γιατί ὑπομένει καὶ τὸν λαό μας, ὁ ὁποῖος στὴν πλειοψηφία του ξέχασε καὶ ἀρνήθηκε τὸν Θεό του, τὸν λαὸ πού ἔχει ἀρνηθεῖ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ; Τὸ ἐρώτημα αὐτὸ ὅλους μᾶς βασανίζει. Ὁ λαός μας ὅσο κανένας ἄλλος λαὸς ἔχει παροργίσει τὸν Θεὸ καὶ θὰ ἔπρεπε νὰ ἐξαφανιστεῖ. Ὅμως ὁ Κύριος ὑπομένει καὶ ἀφήνει τὸ σιτάρι καὶ τὰ ζιζάνια νὰ μεγαλώνουν μαζί.» (Τά κείμενα τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ πού δημοσιεύονται σέ συνέχειες στήν ἱστοσελίδα μας εἶναι παρμένα ἀπό τό ὁμώνυμο βιβλίο τῶν ἐκδόσεων «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»)
