Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010
ΚΕΙΜΕΝO
«Τοῦ γνῶναι ἐν τῇ γῇ τὴν ὁδόν σου, ἐν πᾶσιν ἔθνεσι τὸ σωτήριόν σου»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ἵνα διά τοῦ οὕτω εὐλογουμέδνου καί ἐλεουμένου Ἰσραήλ γνωρίσουν οἱ ἐν τῇ γῇ κατοικοῦντες τόν νόμον σου, πού ὡς ἄλλη ὁδός ὁδηγεῖ πρός σέ, καί ἵνα μεταξύ τῶν ἐθνῶν λάβουν γνῶσιν τῆς σωτηρίας, τήν ὀποίαν μᾶς παρέχεις» (Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας", τ. 10ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ (α)
"Μεσσιακὸς εἶναι καὶ ὁ ἑξηκοστὸς ἕκτος Ψαλμός. Ἀναφέρεται δηλαδὴ στὸν Μεσσία, ποὺ περίμεναν μὲ λαχτάρα οἱ Ἑβραῖοι, καὶ κάνει συγκεκριμένα λόγο γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ ὅλων τῶν ἐθνῶν στὸν ἀληθινὸ Θεό.
Εὔχεται νὰ ἐλεήση καὶ νὰ εὐλογήση ὁ Θεὸς τὸν λαό Του, γιὰ νὰ χρησιμεύση σὰν ὄργανό Του γιὰ τὴν σωτηρία καὶ ἄλλων λαῶν. «Τοῦ γνῶναι ἐν τῇ γῇ τὴν ὁδόν σου, ἐν πᾶσιν ἔθνεσι τὸ σωτήριόν σου», λέει μὲ σφοδρὸ πόθο ὁ Δαβὶδ (Ψαλμ. ξστ’ 3). Μακάρι δηλαδὴ νὰ γίνωμε ἀφορμὴ νὰ γνωρίσουν, Κύριε, ὅλα τὰ ἔθνη τὸν Νόμο σου, ποὺ δείχνει τὸν δρόμο τῆς σωτηρίας, καὶ νὰ κηρυχθῆ παντοῦ ἡ σωτηρία πού μᾶς χάρισες.
Ξεπερνάει τὴν ἐποχή του καὶ τὴν ἰουδαϊκὴ νοοτροπία μὲ τὰ λόγια του αὐτὰ ὁ Ψαλμωδός. Γιατί ἐνῶ οἱ Ἑβραῖοι ἦσαν σωβινισταὶ καὶ ἐθνικισταί καὶ νόμιζαν πὼς ἡ γνῶσι τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ ἡ σωτηρία ἦσαν προνόμια ἀποκλειστικὰ δικά τους, ἐδῶ καταργοῦνται τὰ σύνορα καὶ ἀνοίγουν οἱ ὁρίζοντες. Ὁ Θεὸς τῆς ἀπείρου ἀγάπης, ποὺ κρατεῖ στὴν παλάμη Του τὰ σύμπαντα, δὲν περιορίζεται μόνο σ’ ἕνα ἔθνος, οὔτε ταυτίζει τὴν ὑπαρξί Του μὲ τὴν ἱστορία ἑνὸς καὶ μόνον λαοῦ.
Ἡ ἀλήθεια αὐτὴ διεκηρύχθη καὶ ἀπὸ τὸν Ἴδιο τὸν Θεάνθρωπο, γιὰ τὸν Ὁποῖο προφητεύει ἐδῶ ὁ Δαβίδ. «Ἔχω καὶ ἄλλα πρόβατα, εἶπε, ποὺ δὲν βρίσκονται σ’ αὐτὴ τὴν «αὐλή», δηλαδὴ στὴν Ἰουδαικὴ Συναγωγή. Πρέπει νὰ συνάξω κι αὐτὰ καὶ νὰ τὰ ὁδηγήσω στὴν σωτηρία» (Ἰωάν. γ΄ 16). Καὶ ἀφοῦ πρόσφερε τὸν Ἑαυτὸ Του θυσία γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα καὶ νίκησε τὸν θάνατο, ἔδωσε ἐντολὴ στοὺς Μαθητές Του νὰ «πορευθοῦν καὶ νὰ μαθητεύσουν πάντα τὰ ἔθνη». Νὰ σκορπισθοῦν «εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα καὶ νὰ κηρύξουν τὸ εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει» (Ματθ. κη’ 19, Μάρκ. ιστ’ 15).
Αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ ἔργο βλέπει μὲ τὰ προφητικὰ του μάτια ὁ θεόπνευστος Δαβίδ. Τὸ κοσμοσωτήριο ἔργο τοῦ Κυρίου, ποὺ ἄρχισε μὲ τὴν ἐνανθρώπησί Του. «Ταύτην γὰρ ὀνομάζει σωτήριον», παρατηρεῖ ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, «ἐπειδὴ διὰ μέσου αὐτῆς σωζόμεθα» (Ἑρμ. εἰς ξστ’ Ψαλμ.).
Πρέπει δὲ νὰ προστεθῆ ὅτι ὁ πόθος τοῦ Ψαλμωδοῦ νὰ συμβάλη ὁ λαός του στὴν σωτηρία τοῦ κόσμου διὰ μέσου τοῦ Μεσσίου δὲν ἔμεινε ἀνεκπλήρωτος. Πῆρε σάρκα καὶ ὀστᾶ. Ἀπό τὸν παλαιὸ Ἰσραὴλ προῆλθαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, ποὺ ὤργωσαν ὅλη τὴν τότε οἰκουμένη καὶ ἔσπειραν παντοῦ τὸν σωτήριο λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἀπό τὸν ἴδιο λαὸ ἀπετελέσθη κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς ἡ πρώτη Ἐκκλησία, ποὺ ἀπό τότε ζυμώνει μὲ τὴν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀθόρυβα τὸ φύραμα ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος. Ἰσραηλῖται ἦσαν καὶ αὐτοί, ποὺ πότισαν πρῶτοι μὲ τὸ μαρτυρικὸ αἷμα τους τὸ δένδρο τῆς Πίστεως καὶ συνέβαλαν ἀνθρωπίνως στὸ νὰ χαρίση τοὺς πλούσιους καρπούς του στὸν κόσμο.» (Ἀπό Περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ" τόμος 1985, σ. 364)
