Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010
ΚΕΙΜΕΝO
«Ἐμνήσθην τοῦ Θεοῦ καὶ εὐφράνθην· ἠδολέσχησα, καὶ ὠλιγοψύχησε τὸ πνεῦμά μου»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ἐνεθυμήθην τόν Θεόν καί συλλογιζόμενος, ὅτι εἶναι μέγας ὁ Κύριος καί δυνατόν νά λύσῃ τάς συμφοράς μου, ηὐφράνθην. Ὁσάκις ὅμως συνεκέντρωσα τήν σκέψιν μου καί ἐμελέτησα καθ’ ἐαυτόν ἐπί τῶν δοκιμασιῶν τοῦ βίου, ὠλιγοψύχησε τό πνεῦμα μου καί ἐμελαγχόλησα» (Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας", τ. 10ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ (α)
«Μαῦρα καὶ σκοτεινὰ ἦσαν ὅλα γύρω του, ὅταν συνέθετε ὁ Ψαλμωδὸς τὸν ἑβδομηκοστὸ ἕκτο Ψαλμό του. Ἐχθροὶ φοβεροὶ ἀπειλοῦσαν τὴν ὑπόστασι τῆς Πατρίδος του καὶ δὲν φαινόταν φῶς σωτηρίας ἀπὸ πουθενά.
Σ’ αὐτὲς ὅμως τὶς δύσκολες ὧρες σκάλιζε μὲ τὴ μνήμη του τὸν κῆπο τοῦ παρελθόντος κι ἔνοιωθε ἀμέσως τὴν εὐωδία ἀπό τὰ λουλούδια τῆς ἐλπίδος. Θυμόταν πόσες φορὲς τοὺς εἶχε προστατεύσει ὁ μεγάλος Προστάτης καὶ Εὐεργέτης τοῦ Ἔθνους των κι ἄλλαζε ἀμέσως ἡ διάθεσι τῆς καρδιᾶς του.
Ἡ μνήμη τῶν εὐεργεσιῶν τοῦ Κυρίου διέλυε τὰ σύννεφα τῆς ἀπαισιοδοξίας εἰς τὸν οὐρανὸ τῆς ψυχῆς του κι ἔφερνε μέσα του κύματα χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως. Γι’ αὐτὸ καὶ ἔψαλλε μὲ χαρούμενη διάθεσι: «Ἐμνήσθην τοῦ Θεοῦ καὶ εὐφράνθην» (Ψαλμ. οστ’ 4). Θυμήθηκα τὸν Θεό μου καὶ ὅσα μᾶς χάρισε ἕως τώρα καὶ γέμισε εὐφροσύνη τὸ εἶναι μου. Πῆρα πα¬ρηγοριὰ καὶ θάρρος καὶ ἐλπίδα.
Κάνει ὁπωσδήποτε ἐντύπωσι ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ ἐμπνευσμένου ποιητοῦ. Καὶ κυρίως ἐντυπωσιάζει ὁ τρόπος, μὲ τὸν ὁποῖο ξεχνοῦσε τὶς θλίψεις καὶ συμφορές του καὶ πλημμύριζε ἀπό χαρά. Μὲ μία ἁπλὴ ἐνθύμησι. Μὲ τὴ μνήμη τῶν εὐεργεσιῶν τοῦ Κυρίου.
Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς κι ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ποὺ ἦταν προικισμένος κι αὐτὸς μὲ σπουδαῖο ποιητικὸ τάλαντο, στέκεται μέ θαυμασμὸ μπροστὰ στὰ λόγια αὐτὰ καὶ ἀναφωνεῖ: «Ὤ τοῦ εὐπορίστου τῆς θεραπείας! Ὢ τοῦ τάχους τῆς ἰατρίας! Ὢ τοῦ μεγέθους τῆς δωρεᾶς! Οὐκοιμίζει μόνον ὀλιγοψυχίαν καὶ λύπην μνημονευθείς ὁ Θεός, ἀλλὰ καὶ εὐφροσύνην ἐργάζεται» (Ρ.G. 35, 968). Πόσο εὔκολα δηλαδὴ καὶ πόσο γρήγορα χαρίζεται ἡ θεραπεία! Πόσο μεγάλη ἡ δωρεὰ τοῦ Θεοῦ! Καί δὲν ἀποκοιμίζει ἁπλῶς τὴν λύπη καὶ τὴν λιποψυχία ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ, ἀλλά φέρνει καί εὐφροσύνη καὶ χαρά.
Τί δυνατὸ πράγματι μήνυμα καί γιὰ μᾶς, ἀγαπητὲ ἀναγνῶστα! Τί σπουδαία ἀλήθεια γιὰ τὴν ζωή μας, ποὺ συχνὰ πυκνὰ ποτίζεται μὲ τὰ δάκρυα τῶν πόνων μας καί σκιάζεται ἀπό «τὰ νέφη τῶν λυπηρῶν»!
Θυμήθηκα τὸν Θεὸ καί χάρηκα. Μνήμη τοῦ Θεοῦ. Τὸ νὰ θυμᾶσαι δηλαδὴ τὴν ἀπροσμέτρητη ἀγάπη Του, ποὺ ἔφθασε μέχρι καί νὰ σταυρωθῆ πρὸς χάριν μας.
Νὰ θυμᾶσαι ἀκόμη καὶ νὰ σκέφτεσαι ὅτι σὲ σκέφτεται Ἐκεῖνος, σὲ παρακολουθεῖ μὲ στοργικὸ ἐνδιαφέρον καὶ εἶναι ἕτοιμος νὰ σπεύση καὶ νὰ κάνη τὸ πᾶν γιὰ νὰ σὲ βοηθήση.
Νὰ θυμᾶσαι ἐπίσης τὴν ἄπειρη καὶ ἀκατανίκητη δύναμί Του. Τὴν δύναμὶ Του τὴν ἀσύγκριτη, μὲ τὴν ὁποία ἔφερε σὲ πέρας ἔργα ἐκπληκτικὰ καὶ θαυμαστά, γιὰ νὰ βοηθήση καὶ προστατεύση τοὺς πιστοὺς Του ὅλων τῶν ἐποχῶν.» (Ἀπό Περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ" τόμος 1985, σ. 507)
