Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010
ΚΕΙΜΕΝO
«Ἐμνήσθην τοῦ Θεοῦ καὶ εὐφράνθην· ἠδολέσχησα, καὶ ὠλιγοψύχησε τὸ πνεῦμά μου»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ἐνεθυμήθην τόν Θεόν καί συλλογιζόμενος, ὅτι εἶναι μέγας ὁ Κύριος καί δυνατόν νά λύσῃ τάς συμφοράς μου, ηὐφράνθην. Ὁσάκις ὅμως συνεκέντρωσα τήν σκέψιν μου καί ἐμελέτησα καθ’ ἐαυτόν ἐπί τῶν δοκιμασιῶν τοῦ βίου, ὠλιγοψύχησε τό πνεῦμα μου καί ἐμελαγχόλησα» (Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας", τ. 10ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ (β)
«Νὰ θυμᾶσαι ὅλες τὶς εὐεργεσίες Του, μὲ τὶς ὁποῖες γέμισε Ἐκεῖνος καὶ τὴν ζωὴ τὴν δική σου, τὴν ἀτομική, τὴν οἰκογενειακὴ καὶ τὴν ἐπαγγελματική.
Ἡ μνήμη αὐτὴ εἶναι πιὸ δυνατὴ καί πιὸ ὠφέλιμη κι ἀπὸ τὸ πιὸ εὐεργετικὸ φάρμακο. Θεραπεύει καὶ μάλιστα ριζικὰ κάθε λύπη καὶ στενοχώρια. Θεραπεύει δὲ οὐσιαστικὰ καὶ χωρὶς καμμιὰ παρενέργεια. Ξεπερνᾶ κάθε εἴδους ἀγχολυτικό.
Γι’ αὐτὸ πάλι ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνὸς συμβουλεύει ὅτι πρέπει νὰ θυμώμαστε τὸν Θεὸ πιὸ συχνὰ κι ἀπό ὅσο ἀναπνέουμε. «Μνημονευτέον Θεοῦ μᾶλλον ἢ ἀναπνευστέον», ἔλεγε θεωρώντας τὴν ἐνθύμησι τοῦ Θεοῦ σὰν πηγὴ εὐλογιῶν γιὰ τὴν ζωή μας (Ρ.G. 36, 16).
Γιατί ἡ μνήμη αὐτή, εἴτε γίνεται μὲ τὴν προσευχή, εἴτε μὲ τὴν μελέτη τοῦ λόγου Του καὶ τῆς ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας Του, βοηθεῖ πολὺ στὸ νὰ νοιώθουμε κοντά μας τὸν Κύριο. Ἐκεῖνον ἀπό τὸν Ὁποῖο πηγάζει κάθε ἀγαθὸ καὶ «πᾶν δώρημα τέλειον».
Καὶ γίνεται ἔτσι ἡ μνήμη αὐτὴ τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀνάμνησι δηλαδὴ τῶν εὐεργεσιῶν Του, τονωτικὸ ἰσχυρὸ γιὰ τὸ παρὸν καὶ γιὰ τὸ μέλλον μας. Μᾶς συγκρατεῖ στὶς ὧρες τῶν πειρασμῶν καὶ μᾶς ἐνδυναμώνει, ὥστε νὰ ἀντιμετωπίζουμε μὲ αἰσιοδοξία καί τὴν πιὸ δύσκολη κατάστασι τῆς ζωῆς μας καὶ νὰ μὴ φοβώμαστε τίποτε.
Αὐτὰ εἶχε ὑπ’ ὄψιν του καὶ ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν προέτρεπε τὸν μαθητὴ τοῦ Τιμόθεο νὰ «μνημονεύη», νὰ θυμᾶται δηλαδὴ τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Κύριο καὶ Θεό μας (Β’ Τιμ. β’ 8).
Ἄς δώση ὁ Θεός, ἀδελφέ μου, νὰ νοιώσουμε κι ἐμεῖς βαθειὰ τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Ψαλμοῦ καὶ νὰ κάνουμε ὅ,τι μποροῦμε γιὰ νὰ διατηροῦμε ζωηρὴ μέσα μας τὴν ἔνθυμησί του Θεοῦ. Νὰ μὴ τὴν ἀφήσουμε νὰ ξεθωριάση ποτέ. Ἀντιθέτως νὰ σκεφτώμαστε καὶ νὰ θυμώμαστε μὲ κάθε δυνατὸ τρόπο τὸ τί ἔκανε Ἐκεῖνος γιὰ μᾶς. Ἔτσι δὲν θὰ χάνουμε ποτέ, ἀλλά θὰ διατηροῦμε παντοτινὰ τὴ χαρά μας ἀκόμη καὶ μέσα στὶς θλίψεις μας.» (Ἀπό Περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ" τόμος 1985, σ. 507)
