Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010
ΚΕΙΜΕΝO
«Ὅτι ὁ Θεὸς κριτής ἐστι, τοῦτον ταπεινοῖ καὶ τοῦτον ὑψοῖ»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Διότι ὁ Θεός εἶναι κριτής καί δικάζει, καί κατά τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ ταπεινώνει καί ἐξευτελίζει τοῦτον, καί ὑψώνει καί δοξάζει ἐκεῖνον» (Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας", τ. 10ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ (α)
«Ὡς πιθανώτερος χρόνος συνθέσεως τοῦ ἑβδομηκοστοῦ τετάρτου Ψαλμοῦ θεωρεῖται ἡ ἐπίθεσι τῶν Ἀσσυρίων ἐναντίον τῶν Ἰουδαίων, τὴν ἐποχὴ ποὺ ἐβασίλευε ὁ Ἐζεκίας (716-687 π.Χ.).
Καὶ γράφει γεμᾶτος ἐμπιστοσύνη στὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ ὁ Ψαλμωδὸς ὅτι θὰ συντριβοῦν κι αὐτοὶ οἱ ὑπερήφανοι καὶ ἀσεβεῖς ἐχθροί του λαοῦ τοῦ Κυρίου.
Μὴ νομίζετε πὼς εἶσθε ἀήττητοι, λέει ἀπευθυνόμενος πρὸς τοὺς ἐχθρούς. Μὴ κομπάζετε καὶ μὴ ἐκστομίζετε βλασφημίες καὶ ἄδικες κρίσεις ἐναντίον τοῦ Θεοῦ μας. Διότι «ὁ Θεὸς κριτής ἐστι, τοῦτον ταπεινοῖ καὶ τοῦτον ὑψοῖ» (Ψαλμ. οδ’ 8). Δὲν εἶσθε σεῖς ἐκεῖνοι, ποὺ θὰ ρυθμίσετε τὴν ζωὴ καὶ τὸ μέλλον τοῦ λαοῦ μας, ἀλλ’ ὁ Θεός. Αὐτὸς εἶναι ὁ Κριτὴς καὶ ὁ κυρίαρχος τοῦ σύμπαντος. Αὐτὸς ρυθμίζει μὲ τὴν δικαιοσύνη Του τὰ πάντα. Καὶ ἄλλον μὲν τὸν ταπεινώνει καὶ τὸν καταρρίπτει, ἄλλον δὲ τὸν ὑψώνει καὶ τὸν δοξάζει.
Τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ θεοπνεύστου Ψαλμωδοῦ θυμίζουν τὴν προσευχή, ποὺ ἔκανε ἡ Ἄννα, ἡ πιστὴ καὶ εὐλαβὴς ἐκείνη ψυχὴ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἡ εὐλογημένη μητέρα τοῦ Σαμουήλ. «Κύριος πτωχίζει καὶ πλουτίζει», ἔλεγε. «Ταπεινοῖ καί ἀνυψοῖ» (Α’ Βασιλ. β’ 7).
Καὶ ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ἐρμηνεύον¬τας τὸν στίχο ἔγραφε: ὁ Κύριος «Κριτὴς ὑπάρχων ἀγαθὸς ταπεινοῖ μὲν τοὺς ἀσεβεῖς, ὑψοῖ δὲ τοὺς ταπεινοὺς τὴν καρδίαν» καὶ «Αὐτὸς καθιστᾶ βασιλεῖς καὶ μεθιστᾶ». Αὐτὸς ἀνεβάζει καὶ κατεβάζει τοὺς ἄρχοντας (Ἐξηγ. εἰς οδ’ Ψαλμ.).
Ὅλα αὐτὰ τονίζουν τὴν σπουδαία καὶ βασικὴ ἀλήθεια, ὅτι τὰ πάντα ρυθμίζονται ἀπό τὸν Κύριο. Ἐκεῖνος εἶναι σὲ τελικὴ ἀνάλυσι ὁ ρυθμιστής τῆς ζωῆς ἀτόμων καὶ λαῶν. Ὁ Κύριος ποὺ χαρίζει τὴν ζωὴ καὶ ἔχει δικαίωμα ζωῆς καὶ θανάτου στὰ πλάσματά του.
Ἄν κάποιος σήμερα εὐημερῆ καὶ εὐτυχῆ καὶ αὔριο ὑποφέρη καὶ ταλαιπωρῆται ἄν ἄλλος κατέχη πλούτη καὶ ἀξιώματα καὶ ἄλλος ψήνεται μέσα στὴν φτώχεια καὶ στὴν ἀνέχεια ἄν τὸ ἄλφα ἔθνος ὑψώνεται καὶ κυριαρχῆ καὶ τὸ βῆτα παίρνη τὸν κατήφορο καὶ βαδίζη πρὸς τὴν καταστροφή, αὐτὰ ὅλα γίνονται ἐν γνώσει, μὲ τὴν ἒγκρισι, ἀνοχὴ ἤ εὐδοκία τοῦ Κυρίου.» (Ἀπό Περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ" τόμος 1985, σ. 459)
