Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010
ΚΕΙΜΕΝO
«Ὅτι ὁ Θεὸς κριτής ἐστι, τοῦτον ταπεινοῖ καὶ τοῦτον ὑψοῖ»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Διότι ὁ Θεός εἶναι κριτής καί δικάζει, καί κατά τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ ταπεινώνει καί ἐξευτελίζει τοῦτον, καί ὑψώνει καί δοξάζει ἐκεῖνον» (Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας", τ. 10ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ (β)
«Ἐμεῖς βέβαια οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε πολὺ κοντόφθαλμοι. Δὲν μποροῦμε νὰ δοῦμε μακρύτερα. Δὲν μποροῦμε νὰ καταλάβουμε τὸ πὼς ρυθμίζει τὰ πάντα ὁ Θεός. Ἐμεῖς βλέπουμε τὴν δουλειά, ποὺ κάνει ὁ ἕνας καὶ ἀναδεικνύεται. Βλέπουμε ἀντιθέτως καὶ τὴν ραθυμία καὶ ὀκνηρία ἐκείνου, ποὺ ἀποτυγχάνει καὶ δυστυχεῖ. Βλέπουμε τοὺς ἄρχοντας, ποὺ τοὺς ἐκλέγουμε ἐμεῖς καὶ σχηματίζουμε τὴν ἐντύπωσι ὅτι ὅλα ρυθμίζονται ἀπό μᾶς τοὺς ἀνθρώπους. Τὰ βλέπουμε ὅλα ἀνθρώπινα καὶ γήινα. Χωρὶς κάποια προοπτικὴ καὶ διάστασι τοῦ οὐρανοῦ. Χωρὶς τὸν θεικὸ παράγοντα.
Ἂν ὅμως καθήσουμε καὶ καλοσκεφθοῦμε τὰ πράγματα ἂν ἐμβαθύνουμε καὶ φιλοσοφήσουμε καὶ ζητήσουμε νὰ βροῦμε τὴν αἰτία, τὸ γιατί καὶ πὼς ἔγινε καὶ γίνεται αὐτὸ ἢ ἐκεῖνο, δὲν εἶναι καὶ τόσο δύσκολο νὰ φθάσουμε στὴν οὐσία τοῦ θέματος.
Ἐάν, ὅπως ἀποφαίνονται οἱ εἰδικοὶ ἐπιστήμονες, δὲν γίνεται καὶ δὲν ὑπάρχη τίποτε στὴν ὑλικὴ Δημιουργία χωρὶς αἰτία καὶ σκοπό, εἶναι νοητὸ νὰ ἰσχὺη κάτι διαφορετικὸ στὴν λογικὴ καὶ ἔμψυχη Δη¬μιουργία; Ἐάν ἐπίσης καὶ ἡ παραμικρὴ λεπτομέρεια στὴ Φύσι δίνη εὔγλωττη μαρτυρία γιὰ τὸν πάνσοφο Προνοητή, πὼς εἶναι λογικὸ νὰ ἐξαιρεθῆ ἡ ζωὴ καὶ ἱστορία τῶν ἀνθρώπων ἀπό τὴν δική Του Πρόνοια καὶ διακυβέρνησι;
Ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος, ποὺ εἶχε προικισθῆ μὲ πολὺ δυνατὴ σκέψι, «ἡ παγκρατορία» τοῦ Θεοῦ «περιλαμβάνει ἅπαντα». καί εἶναι Ἐκεῖνος παρών «ἐν ἅπασιν», εἰς ὅλα (Ἁγίου Νικόδημου, Ἑρμηνεία εἰς οδ’ Ψαλμ.).
Δὲν φαίνεται βέβαια πάντοτε Ἐκεῖνος. Ἀφήνει τὸν ἄνθρωπο, ποὺ τὸν ἔπλασε ἐλεύθερο, νὰ ἐνεργῆ καὶ νὰ κάνη αὐτὸ ἢ τὸ ἄλλο. Τοῦ δίνει ἐπίσης διάφορες εὐκαιρίες καὶ δυνατότητες δραστηριότητος. Δὲν ἐπεμβαίνει ἀμέσως, γιὰ νὰ τὸν ἐμποδίση καὶ νὰ τὸν ἀνακόψη. Ἀνέχεται καὶ μακροθυμεῖ, ὅταν τὸν βλέπη νὰ διαλέγη καὶ νὰ ἀκολουθῆ δρόμους καὶ λύσεις ἀντίθετες καὶ πρὸς αὐτὸ ἀκόμη τὸ θέλημά Του.
Αὐτὴ ὅμως ἀκριβῶς ἡ ἐλευθερία ἐπιλογῆς καὶ δράσεως εἶναι ἐκείνη, ποὺ κά¬νει τὸν καθένα μας ὑπεύθυνο γιὰ τὴν ὁποιαδήποτε ἔξελιξι καὶ κατάληξι τῆς ζωῆς μας.
Ἐφ’ ὅσον δηλαδὴ διαλέγει κάποιος νὰ ζῆ ζωὴ ἀντίθετη πρὸς τὴν τιμή, τὴν εἰλικρίνεια, τὴν ἠθικὴ καὶ τὶς αἰώνιες ἀξίες καὶ δὲν ὑπολογίζει τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ, θὰ τὸ πλήρωση ὁπωσδήποτε. Γιατί κανεὶς δὲν εἶναι ἀσύδοτος καὶ ἀνεξέλεγκτος. Εἴμαστε ὅλοι ὑπόλογοι ἔναντι τῆς θείας Δικαιοσύνης, ἔστω κι ἂν δὲν τὸ καταλαβαίνουμε ἢ καὶ δὲν τὸ παραδεχώμαστε.
Τὸ θέμα αὐτὸ βέβαια, ἀδελφέ μου, εἶναι πολὺ μεγάλο καὶ ἀρκετὰ πολύπλοκο. Ἡ ἀλήθεια πάντως εἶναι ὅτι πάνω ἀπ’ ὅλους καὶ ὅλα εἶναι ὁ Θεός. Ἐκεῖνος ποὺ τὰ βλέπει καὶ τὰ παρακολουθεῖ ὅλα καὶ εἴτε τὰ εὐλογεῖ εἴτε τὰ ἀνέχεται, ἕως ὅτου ἐπέμβη, μὲ τοὺς τρόπους ποὺ ξέρει ἡ Δικαιοσύνη Του.
Ὅσοι καταλαβαίνουν αὐτὴ τὴν ἀλήθεια καὶ κάνουν ὅ,τι ἠμποροῦν, γιὰ νὰ εἶναι εὐχαριστημένος μαζί τους ὁ Ρυθμιστὴς τοῦ παντός, εἶναι στ’ ἀλήθεια ἔξυπνοι κι ἔχουν ἐξασφαλισμένη τὴν εὐτυχία.» (Ἀπό Περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ" τόμος 1985, σ. 459)
