Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010
ΚΕΙΜΕΝO
«Εἰσελθέτω ἐνώπιόν σου ὁ στεναγμὸς τῶν πεπεδημένων, κατὰ τὴν μεγαλωσύνην τοῦ βραχίονός σου περιποίησαι τοὺς υἱοὺς τῶν τεθανατωμένων»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ἄς εἰσχωρήσῃ καί ἄς φθάσῃ μέχρι σοῦ ὁ στεναγμός τῶν ἁλυσοδεμένων αἰχμαλώτων μας, σύμφωνα δέ μέ τήν μεγάλην καί ἀκατανίκητον δύναμιν τοῦ βραχίονός σου λάβε ὑπό τήν κτῆσιν καί προστασίαν σου τούς υἱούς ἐκείνων οἱ ὀποῖοι ἔχουν θανατωθῆ» (Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας", τ. 10ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ (β)
«Ἂν ἀφήσουμε τώρα, ἀδελφέ μου, τὰ χρόνια ἐκεῖνα καὶ περάσουμε στὰ δικά μας, θὰ δοῦμε ὅτι τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Ψαλμοῦ βρίσκουν ἀπήχησι καὶ ἐφαρμογὴ καὶ στοὺς καιρούς μας.
Γιατί καὶ σήμερα ὑπάρχουν πολλοὶ αἰχμάλωτοι. Δὲν ἀναφερόμαστε δὲ ἐδῶ γενικὰ στοὺς αἰχμαλώτους ὅλου τοῦ κόσμου, σ’ Ἀνατολὴ καὶ Δύσι, στὸ Βορρᾶ καὶ στὸ Νότο, ἀλλά στοὺς αἰχμαλώτους ποὺ εἶναι συμπατριῶται μας. Ἄλλως τε γιὰ τοὺς συμπατριῶτες του αἰχμαλώτους μιλοῦσε καὶ ὁ Ψαλμωδός.
Ἔχουμε λοιπὸν κι ἐμεῖς χιλιάδες ἀδελφούς μας, ποὺ εἶναι καὶ ζοῦν αἰχμάλωτοι. Αἰχμάλωτοι ἀξιοδάκρυτοι, ποὺ στεροῦνται τὴν χαρὰ τῆς ἐλευθερίας καὶ δὲν μποροῦν νὰ ἐκδηλωθοῦν σὰν Χριστιανοὶ καὶ Ἕλληνες.
Στὴν Βόρειο Ἤπειρο, στὴν Κύπρο καὶ στὴν Τουρκία βγαίνει καὶ σήμερα πονεμένος στεναγμὸς ἀπό τὰ στήθη χιλιάδων ἀδελφῶν μας.
Βλέπουν μὲ βουρκωμένα μάτια τὶς ἐκκλησιές μας νὰ γκρεμίζωνται, ὅπως ἔγινε χθὲς μόλις μὲ τὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ δὲν μποροῦν νὰ ἐμποδίσουν τὴν θηριωδία τοῦ βάρβαρου Ἀγαρηνοῦ, ποὺ δὲν ὑπολογίζει τίποτε.
Ἐγκλωβισμένοι οἱ ἄλλοι στὰ τουρκοκρατούμενα ἐδάφη τῆς Κύπρου μας, ἢ ἀγνοούμενοι μετὰ τὴν Κυπριακὴ τραγωδία στὰ βάθη τῆς Ἀσίας καταπίνουν βουβά τὸ πικρὸ κλάμα τους μπρὸς στὴν ἀδιαφορία καὶ ἀδικία τῶν μεγάλων ἡγετῶν τοῦ κόσμου.
Φυλακισμένοι στὰ κάτεργα τῆς Ἀλβανίας οἱ ἀδελφοί μας Βορειοηπειρῶτες σέρνουν ἀργὰ τὰ βήματά τους, φορτωμένοι τὸν βαρὺ κλοιὸ τῆς σκλαβιᾶς, χωρὶς νὰ τολμοῦν νὰ κάνουν οὔτε καὶ τὸν σταυρό τους.
Χωρὶς νὰ μποροῦν νὰ κάψουν δυὸ σπυριὰ λιβάνι στοὺς τάφους τῶν νεκρῶν τους. Χωρὶς νὰ δικαιοῦνται νὰ ὑποστηρίξουν τὴν ἑλληνικότητά τους.
Εἶναι ἀδελφοί μας ὅλοι αὐτοί. Καὶ ἔχομε χρέος ἀδελφικό, ἐθνικὸ καὶ χριστιανικό, νὰ τοὺς σκεφτώμαστε. Νὰ ἀφουγκραζώμαστε τὸν στεναγμὸ τοὺς καί νὰ τὸν κάνουμε καημὸ καὶ προσευχή μας. «Μιμνήσκεσθε τῶν δεσμίων», φωνάζει πρὸς ὅλους μας ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Παύλος (Ἑβρ. ιγ’ 3). Νὰ θυμᾶσθε αὐτοὺς ποὺ εἶναι δέσμιοι. Ὅλοι δὲ οἱ δέσμιοι συμπατριῶται μας εἶναι δέσμιοι καὶ γιὰ τὸν Χριστό. Γιατί εἶναι Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ καὶ θέλουν νὰ μείνουν τέτοιοι.
Ἡ Ἐκκλησία μας συνεχῶς θυμᾶται τοὺς αἰχμαλώτους. Εὔχεται συχνότατα «ὑπέρ… καμνόντων, αἰχμαλώτων καὶ τῆς σωτηρίας αὐτῶν». Καὶ δέεται μὲ τὴν Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου ὑπὲρ «τῶν ἐν βήμασι καί μετάλλοις καὶ ἐξορίαις καὶ πικραῖς δουλείαις… ὄντων».
Χρέος λοιπὸν καὶ τοῦ καθενός μας εἶναι νὰ τοὺς θυμώμαστε ὁπωσδήποτε καὶ νὰ προσευχώμαστε γι’ αὐτοὺς καὶ νὰ ἐνδιαφερώμαστε ἔμπρακτα γιὰ τήν λύτρωσι καὶ σωτηρία τους. Εἶναι τοῦτο δεῖγμα ἀγάπης χριστιανικῆς καί φιλοπατρίας ἀληθινῆς.» (Ἀπό Περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ" τόμος 1985, σ. 556)
