Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010
ΚΕΙΜΕΝO
«Εἰ ὁ λαός μου ἤκουσέ μου, Ἰσραὴλ ταῖς ὁδοῖς μου εἰ ἐπορεύθη, ἐν τῷ μηδενὶ ἂν τοὺς ἐχθροὺς αὐτῶν ἐταπείνωσα καὶ ἐπὶ τοὺς θλίβοντας αὐτοὺς ἐπέβαλον ἂν τὴν χεῖρά μου»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ἐάν ὀ λαός μου μέ ἤκουε, ἐάν ὀ Ἰσραηλιτικός λαό ἐπορεύετο καί ἐβάδιζε κατά τάς ἐντολάς μου, εὐκόλως καί μέ τό τίποτε θά εἶχον ταπεινώσει τούς ἐχθρούς των καί ἐπί τῶν καταπιεζόντων αὐτούς θά ἐπέβαλλον τιμωρόν καί βαρεῖαν τήν χεῖρα μου» (Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας", τ. 10ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ (β)
«Ἡ ἀλήθεια αὐτὴ ἰσχύει καὶ σήμερα καὶ γιὰ τὰ ἄτομα καὶ γιὰ τοὺς λαούς.
Καί ὁ δικός μας λαὸς ἔχει στὴν ἱστορία του γεγονότα πολλά, ποὺ τὴν βεβαιώνουν περίτρανα. Ἀπό πόσους καὶ πόσους ἐχθροὺς δὲν μᾶς ἔσωσε πράγματι ὁ Θεὸς μὲ τρόπο θαυμαστὸ κι ἀπ’ ἐκεῖ ποὺ δὲν φαινόταν καμμιὰ ἐλπίδα σωτηρίας. Τότε ὅμως κατέφευγαν οἱ πατέρες καὶ οἱ πάπποι καὶ οἱ προγονοί μας μὲ πάνδημες λιτανεῖες καὶ μὲ προπομποὺς τοὺς ἄρχοντάς μας στὸν Κύριο καὶ στὴν Μητέρα Του. Περιμέναμε ἀπό Ἐκεῖνον τὴν βοήθεια καὶ σωτηρία τοῦ Ἔθνους καὶ πιστεύαμε ὅτι μποροῦσε νὰ μᾶς σώση ἀμέσως. Ζοῦσε δὲ τότε ὁ λαός μας μὲ εὐσέβεια. Ὑπολόγιζε τὸν θεῖο παράγοντα καὶ πορευόταν σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου.
Δὲν θέλουμε νὰ ἀναφέρουμε τίποτε γιὰ τὸ παρόν, γιατί τὰ πράγματα μιλοῦν μόνα τους. Κι ὅποιος ἔχει καὶ κοινὸ νοῦ, μπορεῖ νὰ σκεφθῆ καὶ νὰ βγάλη τὰ συμπεράσματά του.
Τοῦτο μόνο νὰ προσθέσουμε: Ὅτι καὶ γιὰ τὸν καθένα μας προσωπικὰ μπορεῖ καὶ εἶναι ἕτοιμος ὁ Θεὸς νὰ φανῆ βοηθός, σωτὴρ καὶ λυτρωτής, ἂν Τὸν ἀκοῦμε καὶ ζοῦμε ὅπως προστάζει.
Πολλοὶ βέβαια δὲν θέλουν νὰ συμμορφωθοῦν πρὸς τὶς προσταγές Του καὶ κάνουν τοῦ κεφαλιοῦ τους καὶ ζοῦν ὅπως ἐκεῖνοι νομίζουν. Γι’ αὐτὸ ὅμως ἀρκετοὶ εἶναι αὐτοὶ ποὺ κλαῖνε στὰ συντρίμμια τῆς ζωῆς τους καί ἐπαναλαμβάνουν μέ δάκρυα στὰ μάτια τὴν παροιμία τοῦ σοφοῦ λαοῦ μας: «στερνή μου γνώση νὰ σ’ εἶχα πρῶτα».
Ὁ συνετὸς ὅμως καὶ φρόνιμος ἄνθρωπος χρησιμοποιεῖ πάντα μὲ πολλὴ προσοχὴ τὸ τάλαντο τῆς ἐλευθερίας, ποὺ τοῦ χάρισε ὁ Θεός, καὶ δὲν διαλέγει ποτὲ τό δρόμο τῆς ἀνεξαρτοποιήσεως ἀπό Ἐκεῖνον. Ἀναφέρει ὅλα του τὰ προβλήματα στὸν Κύριο καὶ συμμορφώνεται μὲ τὴν λύσι, ποὺ Ἐκεῖνος ὑποδεικνύει.
Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἔχει ποτὲ πικρές ἐμπειρίες ἀπό τὴν ζωὴ του στὸ παρελθόν, ἀλλά νοιώθει πάντα χαρούμενος, κάτω ἀπό τὴν σκέπη καὶ μέσα στὴν προστασία καὶ εὐλογία τοῦ Θεοῦ.
Μακάρι, ἀδελφὲ ἀναγνῶστα, νἄμαστε κι ἐμεῖς ἀνάμεσα σ’ αὐτοὺς ποὺ ἀκοῦνε πάντα τὴν φωνὴ τοῦ οὐρανοῦ καὶ νὰ διαλέγουμε κάθε φορὰ «τὰ καλὰ καὶ συμφέροντα ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν», ὅπως λέει καὶ ἡ Ἐκκλησία μας. Τότε νὰ εἶσαι βέβαιος ὅτι θὰ μᾶς σώζη ὁ Κύριος ἀπό κάθε ἐχθρὸ καὶ κίνδυνο μὲ τὸν εὐκολώτερο τρόπο.» (Ἀπό Περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ" τόμος 1985, σ. 603)
