Ψαλμ. οθ΄15-16
Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010
ΚΕΙΜΕΝO
«Ὁ Θεὸς τῶν δυνάμεων, ἐπίστρεψον δή, καὶ ἐπίβλεψον ἐξ οὐρανοῦ καὶ ἴδε καὶ ἐπίσκεψαι τὴν ἄμπελον ταύτην καὶ κατάρτισαι αὐτήν, ἣν ἐφύτευσεν ἡ δεξιά σου, καὶ ἐπὶ υἱὸν ἀνθρώπου, ὃν ἐκραταίωσας σεαυτῷ»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Θεέ τῶν ἐν οὐρανοῖς ἀγγελικῶν δυνάμεων, στρέψον καί πάλιν πρός αὐτήν καί ρῖψε σπλαγχνικόν ἐξ οὐρανοῦ τό βλέμμα σου καί ἴδε τήν γενομένην ἐρήμωσιν καί καταστροφήν καί ἐπισκέφθητι ἐκ τοῦ πλησίον τήν ἄμπελον ταύτην, καί εἰς τήν προτέραν ἀρτιότητα καί ἀκμήν ἐπανόρθωσον αὐτήν, τήν ὀποίαν ἐφύτευσεν ἠ δεξιά σου» (Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας", τ. 10ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ (β)
«Τὴν νέα ἄμπελο τῆς Ἐκκλησίας τὴν φύτευσε προαιωνίως μὲ τὸ Πάνσοφο καὶ ἀνεξιχνίαστο σχέδιό Του ὁ ἐπουράνιος Πατὴρ καὶ τὴν πότισε κατὰ τρόπο μυστικὸ μὲ τὸ Πανάγιο Αἷμα τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ Του. Τὴν δρόσισε δὲ καὶ τὴν ἔθρεψε μὲ τὴν ζωογόνο πνοὴ καὶ Χάρι τοῦ Ἁγίου Του Πνεύματος καὶ ἀνεπτύχθη τόσο, ὥστε νὰ φθάσουν οἱ ἀναδενδράδες της στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης.
Μ’ αὐτὴ τὴν ἀπέραντη κληματαριά, ἀδελφέ μου, ἑνώνεται καὶ καθένας ἀπό μᾶς, ποὺ πιστεύουμε στὸν Χριστὸ καὶ βαπτιζόμαστε στὸ Ὄνομά Του. Ἀπό τὴν ἱερὴ στιγμὴ ποὺ βυθιζόμαστε στὸ ἁγιασμένο νερὸ τῆς Κολυμβήθρας, γινόμαστε κλήματα ἐνσωματωμένα στὸν κεντρικὸ κορμὸ τῆς ἀμπέλου, τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, τὴν μυστικὴ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας μας.
Θὰ πρέπη νὰ νοιώσουμε καλύτερα αὐτὴ τὴν σπουδαία καὶ βασικὴ ἀλήθεια τῆς Πίστεώς μας καὶ νὰ ζοῦμε θερμότερα καὶ οὐσιαστικὰ τὸ βαθύτατο νόημά της.
Ἀκούοντας δὲ τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Ψαλμοῦ στοὺς Ναούς μας, ὅταν τελῆται ἀρχιερατικὴ θεία Λειτουργία καὶ βγαίνη ὁ ἐπίσκοπος μὲ τὰ δικηροτρίκηρα στὸ χέρι στὴν Ὡραία Πύλη καὶ δέεται μ’ αὐτὰ στὸν Κύριο γιὰ τὴν Ἐκκλησία Του, ἤ μελετῶντας τα μόνοι μας, ἄς φροντίσωμε νὰ γίνουν λόγια καὶ τῆς δικῆς μας καρδιᾶς. Νὰ παρακαλοῦμε δηλαδὴ μ’ αὐτὰ θερμὰ τὸν οὐράνιο Ἀμπελουργὸ καὶ Κύριο τῆς Ἐκκλησίας νὰ ἐπιβλέπη καὶ νὰ φροντίζη καὶ σήμερα τὴν ἄμπελό Του.
Νὰ τὴν προστατεύη ἀπό τούς πολλοὺς καὶ διαφόρους ἐχθρούς της καὶ νὰ τὴν καλλιεργῆ διαρκῶς μὲ τὸ Πανάγιο Πνεῦμα Του χρησιμοποιῶντας σὰν ἐργάτες Του τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ Ἐκεῖνος διαλέγει.
Συγχρόνως δὲ νὰ φροντίζη καὶ καθένα ἀπό μᾶς, νὰ μένωμε κλήματα τῆς ἀμπέλου ζωντανὰ καὶ θαλερά. Νὰ μᾶς βοηθῆ, ὥστε παίρνοντας ζωτικοὺς χυμοὺς ἀπό τὸν Κορμὸ τῆς ἀμπέλου νὰ δίνουμε καρποὺς ἀρετῆς καὶ ἁγιότητος πρὸς χαρὰν καὶ εὐφροσύνην τοῦ οὐρανίου Ἀμπελουργοῦ καὶ ἰδικήν μας σωτηρίαν.» (Ἀπό Περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ" τόμος 1985, σ. 581)
