Κυριακή 3 Ὀκτωβρίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
«Ἀλήθεια ἐκ τῆς γῆς ἀνέτειλε, καὶ δικαιοσύνη ἐκ τοῦ οὐρανοῦ διέκυψε»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Κατελύθη τό ψεῦδος καί ὁ δόλος ἀπό τῆς γῆς καί ἀνεβλάστησε καρποφόρος ἡ ἀλήθεια, ἐκ τοῦ οὐρανοῦ δέ ἔκυψε πρός τά κάτω καί ἐπεσκέφθη τήν γῆν ἡ δικαιοσύνη καί πᾶσα ἀρετή»(Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας", τ. 10ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ (β)
«Δὲν ζοῦμε πιὰ «μέσα στὸ ψέμα καὶ στὴν ἀπάτη» τῶν εἰδώλων καὶ τῶν ψευδοθεῶν τοῦ Ὀλύμπου. Δὲν παραδέρνουμε στὶς ψεύτικες θεωρίες καὶ φιλοσοφίες τῆς Ἀνατολῆς. Δὲν χανόμαστε στὰ σκοτεινὰ μονοπάτια, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ὑπόσχονταν νὰ μᾶς ὁδηγήσουν στὴν λύτρωσι οἱ διάφοροι αὐτόκλητοι ὁδηγοί τοῦ κόσμου.
Ἔχουμε πλέον μπροστά μας τὸ Φῶς. Ἔχουμε Ἐκεῖνον ποὺ μὲ τὸ Εὐαγγέλιό Του, ποὺ εἶναι ἡ «ἀλήθεια» (Ἰωάν. ιζ’ 17), μᾶς διαφωτίζει πάνω σὲ κάθε θέμα τῆς ζωῆς μας.
Ἔχουμε τὸν Χριστὸν ποὺ μὲ τὴν ἁγία Ἐκκλησία Του, ποὺ εἶναι «οὐρανὸς πολύφωτος», «φωταγωγεῖ» τοὺς πιστούς Του καὶ τοὺς ὁδηγεῖ νὰ βαδίζουν τὸν δρόμο τῆς ὀρθῆς πίστεως καὶ ζωῆς.
Πλέον «παρῆλθεν ἡ σκιά» τῆς προχριστιανικῆς ἐποχῆς καὶ ἔλαμψεν «ἡ Χάρις» καὶ «ἡ ἀλήθεια». Καὶ ὅπου ὑπάρχει ἀλήθεια, ὑπάρχει καὶ φῶς. Μόνο τὸ ψέμα συμβαδίζει μὲ τὸ σκοτάδι καὶ κινεῖται σὰν τὴν νυχτερίδα.
Ὅλα αὐτὰ βέβαια, ἀγαπητὲ ἀναγνῶστα, θὰ ἠμποροῦσε νὰ πῆ κανεὶς ὅτι εἶναι θεωρία, ποὺ δὲν ἀνταποκρίνεται ἑκατὸ τοῖς ἑκατὸ στὰ πράγματα. Γιατί καὶ σήμερα βλέπουμε νὰ ὑπάρχη στὸν κόσμο σκοτάδι πολὺ καὶ ἄγνοια καὶ πλάνη καὶ αἵρεσι καὶ ἁμαρτία.
Ἠμποροῦμε ὅμως νὰ ἀπαντήσουμε ὅτι ὑπάρχει αὐτὸ τὸ σκοτάδι καὶ σήμερα, ἐπειδὴ κλείνουν οἱ ἄνθρωποι θεληματικά τὰ μάτια τους στὸ Φῶς. Ὄχι δὲ μόνον δὲν τὸ θέλουν, ἀλλὰ καὶ τὸ φοβοῦνται. Φοβοῦνται μήπως ἐλεγχθοῦν τὰ παράνομα ἔργα τους. Γι’ αὐτὸ προτιμοῦν τὸ σκοτάδι.
Εἶναι «οἱ γυιοὶ τῆς νύχτας», ποὺ δὲν ἠμποροῦν νὰ νοιώσουν τὴν φωτοπλημμύρα τῆς χαρᾶς, ποὺ χαρίζει ὁ Χριστός. Βυθίζονται στὸ ψέμα καὶ δὲν ἠμποροῦν νὰ χαροῦν τὴν ἀλήθεια.
Καὶ ἐδῶ ἀκριβῶς, ἀδελφέ μου, προβάλλει τὸ καθῆκον καθενὸς ἀπό μᾶς, ποὺ πιστεύσαμε στὸν Χριστὸ καὶ φωτισθήκαμε καὶ ζοῦμε πλέον μέσα στὸ Φῶς τῆς Ἐκκλησίας Του. Εἶναι τὸ καθῆκον καὶ τὸ χρέος νὰ ὁδηγήσουμε καὶ ἄλλους πρὸς τὸ Φῶς τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ. Ζῶντας οἱ ἴδιοι φωτεινὰ νὰ κάνουμε καὶ ὅ,τι περνάει ἀπὸ τὸ χέρι μας, γιὰ νὰ λυτρωθοῦν ἀπό τὴν σκλαβιὰ τῆς πλάνης καὶ τῆς ἁμαρτίας ὅσοι ζοῦν ἀκόμη σὰν αἰχμάλω¬τοι στὰ πνευματικὰ σκοτάδια.
Τὸ χρέος αὐτὸ τῆς ἀγάπης πρὸς τοὺς ἀδελφούς μας ἔχει σχέσι καὶ μὲ τὸ πνεῦμα αὐτοῦ τοῦ Ψαλμοῦ, ὅπου, ὅπως εἴδαμε, οἱ λυτρωμένοι Ἑβραῖοι παρακαλοῦν τὸν Κύριο γιὰ ὅσους ἦσαν ἀκόμη στὴν σκλαβιά. Εἶναι χρέος ἅγιο καὶ ἱερό, ποὺ ἀποτελεῖ συγχρόνως καὶ κριτήριο τῆς τιμιότητάς μας ἀπέναντι στὸ Φῶς τῆς Ἀληθείας.» (Ἀπό Περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ" τόμος 1985, σ. 667)
