Τρίτη 12 Ὀκτωβρίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
«Οὐδ᾿ οὐ μὴ βεβηλώσω τὴν διαθήκην μου καὶ τὰ ἐκπορευόμενα διὰ τῶν χειλέων μου οὐ μὴ ἀθετήσω»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Οὔτε θά παραβιάσω τήν διαθήκην μου βεβηλώνων τούς ὅρους αὐτῆς, καί τά λόγια πού ἐξέρχονται ἀπό χείλη μου δέν θά ἀθετήσω» (Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας", τ. 10ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ (α)
"Οἱ πενήντα τρεῖς στίχοι τοῦ ὀγδοηκοστοῦ ὀγδόου Ψαλμοῦ στρέφονται γύρω ἀπὸ τὸ σπουδαῖο θέμα τῶν ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ.
Στὴν ἀρχὴ ὁ θεοδίδακτος Ψαλμωδὸς κάνει λόγο γιὰ τὶς ὑποσχέσεις τοῦ Κυρίου πρὸς τὴν βασιλικὴ οἰκογένεια τοῦ Δαβίδ. Κατόπιν, βλέποντας τὶς δοκιμασίες καὶ συμφορές, ποὺ περνοῦσε ὁ Ἰσραηλιτικὸς λαός, παραπονεῖται μὲ τὴν σκέψι ὅτι τοὺς ἐγκατέλειψε ὁ Θεός. Καί τέλος ἱκετεύει μὲ θέρμη τὸν Κύριο νὰ ἀποκαταστήση καὶ πάλι τὸ μεγαλεῖο καὶ τὴν δόξα, τοῦ λαοῦ Του σύμφωνα μὲ τὶς ὑποσχέσεις Του.
Κεντρικός, θὰ μποροῦσε νὰ πῆ κανείς, στίχος τοῦ Ψαλμοῦ εἶναι ὁ τριακοστὸς πέμπτος, ὅπου μὲ ὅλο Του τὸ θεικὸ κύρος ὁ Θεὸς βεβαιώνει καὶ ὑπόσχεται: «Οὐ μὴ βεβηλώσω τὴν διαθήκην μου καὶ τὰ ἐκπορευόμενα διὰ τῶν χειλέων μου οὗ μὴ ἀθετήσω». Δὲν πρόκειται δηλαδὴ νὰ παραβιάσω ποτὲ καὶ νὰ ἀκυρώσω τὴν συμφωνία μου καὶ νὰ τὴν ἀποδείξω τιποτένια. Τὰ λόγια ποὺ βγῆκαν ἀπό τὰ χείλη μου, δὲν θὰ τὰ ἀθετήσω ποτέ. Ὅ,τι εἶπα, θὰ τὸ τηρήσω ὁπωσδήποτε. Ὅ,τι ὑποσχέθηκα, θὰ τὸ ἐκπληρώσω χωρὶς καμμιὰ παρέκκλισι.
Στὸν ἑπόμενο στίχο μάλιστα τονίζει ἀκόμη περισσότερο τὰ λόγια Του αὐτὰ ὁ Κύριος καὶ λέει ὅτι δὲν πρόκειται νὰ ἀποδειχθῶ Ἐγώ ψεύτης μπροστὰ στὸν Δαβίδ. Αὐτά ποὺ τοῦ εἶπα, καὶ μάλιστα μὲ ὅρκο, θὰ βγοῦν ἀληθινά.
Ὁ τρόπος, μὲ τὸν ὁποῖο ἐκφράζεται ἐδῶ ὁ Θεός, σημειώνει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, εἶναι «ἀνθρωποπρεπής». Μιλάει δηλαδὴ σὰν ἄνθρωπος. Παίρνει εἰκόνες ἀπό τὴν ἀνθρώπινη ζωὴ καὶ πραγματικότητα, γιὰ νὰ δώση νὰ καταλάβουν οἱ ἄνθρωποι ὅτι εἶναι ἀπολύτως ἀξιόπιστος. Ὅτι Ἐκεῖνος ποὺ βρίσκεται «ἐν οὐρανῷ», ὅπως ἀναφέρει ἄλλος στίχος, εἶναι «μάρτυς πιστός».
Ὁ Θεὸς βέβαια εἶναι πάνσοφος. Καὶ γι’ αὐτὸ δὲν ὑπόσχεται κάτι ποτέ, χωρὶς νὰ λάβη ὑπ’ ὄψι Του καὶ ὅλα τὰ ἐνδεχόμενα. Ὅπως φαίνεται καὶ ἀπὸ τοὺς στίχους 27 ἕως 34, ὑπεσχέθη νὰ βοηθῆ καὶ νὰ προστατεύη τὸν Ἰσραὴλ ὑπό τὸν ὅρον ὅτι θὰ ζοῦσε ὁ λαὸς Του σύμφωνα μὲ τὸ Πανάγιο θέλημά Του.
Ὅσες φορὲς ἑπομένως ἔμενε ὁ Ἰσραὴλ ἐγκαταλειμμένος στὸ ἔλεος τῶν ἐχθρῶν του, δὲν γινόταν γιὰ τίποτε ἄλλο παρὰ γιὰ τὸ ὅτι δὲν τηροῦσε τὸν ὅρο τῆς συμφωνίας μὲ τὸν Θεό του καὶ δὲν ζοῦσε σύμφωνα μὲ τὸν Νόμο Του.
Καὶ ἔτσι καὶ ἀρνητικὰ ἔβγαιναν πάλι ἀληθινὲς πάντα οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Κυ¬ρίου καὶ εὕρισκαν ἐφαρμογὴ κατὰ γράμμα τὰ λόγια Του.
Αὐτά βέβαια ποὺ ἴσχυαν τότε ὡς πρὸς τὸν λαὸ τοῦ Ἰσραήλ, ἀγαπητὲ ἀναγνῶστα, ἰσχύουν καὶ σήμερα γιὰ ὅλους μας. Ἄλλως τε, ὅπως λέει καὶ ὁ δωδέκατος στίχος τοῦ Ψαλμοῦ, ὁ Θεὸς εἶναι Κύριος ὄχι μόνο τοῦ Ἰσραήλ, ἀλλ’ ὅλης τῆς οἰκουμένης. Τὰ πάντα εἶναι δικά Του. Κι ἐφ’ ὅσον ὑπάρχει τὸ σύμπαν καὶ ζοῦμε κι ἐμεῖς μέσα σ’ αὐτό, βρισκόμαστε σὲ ἄμεση ἐξάρτησι ἀπό Ἐκεῖνον, ποὺ ἐξουσιάζει γῆ καὶ οὐρανό.
Τὰ λόγια Του λοιπὸν ἔχουν καὶ γιὰ μᾶς τὴν ἴδια βαρύτητα, ὅπως εἶχαν καὶ τότε γιὰ τὸν Δαβὶδ καὶ τοὺς ἰδικούς του.
Καὶ πρέπει νὰ μή ἀμφιβάλλουμε καθόλου ὅτι καὶ πάλι Ἐκεῖνος θὰ τηρήση τὶς ὑποσχέσεις Του. Γιατί εἶναι «πιστὸς ὁ ἐπαγγειλάμενος», ὅπως εἶπε καὶ ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος (Ἑβρ. Γ 23). Εἶναι ἀξιόπιστος δηλαδὴ ὁ Κύριος, ποὺ ἔδωσε τὶς ὑποσχέσεις αὐτές.
Καὶ νὰ εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ὅλα, ὅσα μᾶς εἶπε γιὰ τὸ μέλλον τῆς ζωῆς μας, τὸ πρόσκαιρο καὶ τὸ αἰώνιο, τὸ κοντινὸ καὶ τὸ ἀπόμακρο, θὰ γίνουν ὁπωσδήποτε." (Ἀπό Περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ" τόμος 1986, σ. 59)
