Κυριακή 24 Ὀκτωβρίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
«Καὶ λόγοις μίσους ἐκύκλωσάν με καὶ ἐπολέμησάν με δωρεάν. ἀντὶ τοῦ ἀγαπᾶν με ἐνδιέβαλλόν με, ἐγὼ δὲ προσηυχόμην· καὶ ἔθεντο κατ᾿ ἐμοῦ κακὰ ἀντὶ ἀγαθῶν καὶ μῖσος ἀντὶ τῆς ἀγαπήσεώς μου»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Καί μέ λόγους πλήρους μίσους μέ περιεκύκλωσαν καί μέ ἐπολέμησαν χωρίς ἀφορμήν καί αἰτίαν.Ἀντί νά μέ ἀγαποῦν διά τήν πρός αὐτούς ἐκδηλωθεῖσαν εἰλκρινῆ ἀγάπην μου μέ διέβαλλον καί ἐσυκοφάντουν, ἐγώ δέ ἐνθέρμως περί αὐτῶν προσηυχόμην. Καί μοῦ ἀνταπέδωκαν κακά ἀντί τῶν ἀγαθῶν, πού ἔπραξα εἰς αὐτούς, καί μῖσος ἀντί τῆς ἀγηάπης πού τούς ἔδειξα» (Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας", τ. 10ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ (α)
"Ἕνας ἀπὸ τοὺς Ψαλμούς, ποὺ διαβάζονται στὴν Ἀκολουθία τῶν Ὠρῶν τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Παρασκευῆς, εἶναι καὶ ὁ ἑκατοστὸς ὄγδοος.
Τὸν ἔγραψε ὁ Δαβὶδ σὲ ὧρες πολὺ τραγικὲς καὶ ἀφήνει σ’ αὐτὸν νὰ ξεχυθῆ ὅλος ὁ πόνος τῆς καρδιᾶς του γιὰ τὴν ἀχαριστία τῶν ἀνθρώπων, ποὺ εὐεργέτησε.
Καθὼς τὸν μελετοῦμε ἢ τὸν ἀκοῦμε στοὺς Ναούς μας αὐτὴ τὴν μεγάλη καὶ ἱερὴ μέρα, νομίζουμε πὼς ἔχουμε ἐμπρός μας τὸν Ἴδιο τὸν Κύριο. Ὁ νοῦς μας πετᾶ καὶ φεύγει ἀπό τὸν Δαβίδ, ποὺ ἦταν ὁ τύ¬πος καὶ τὸ σύμβολο τοῦ Χριστοῦ, καὶ φθάνει σ’ Ἐκεῖνον, ποὺ ὑπέφερε ὅσο κανείς ἄλλος στὸν κόσμο.
Γι’ αὐτὸ καὶ ἐξ ἀρχῆς τῆς ἑρμηνείας του σ’ αὐτὸν τὸν Ψαλμὸ ὁ Μέγας Ἀθανάσιος σημειώνει ὅτι «ὁ παρὼν ψαλμὸς τὰ πάθη τοῦ Χριστοῦ κατασημαίνει».
Κάθε του στίχος ὑποβάλλει τὴν ψυχή μας καὶ μᾶς ἐπηρεάζει, ὥστε νὰ νοιώσουμε βαθύτερα τὰ φρικτὰ Πάθη τοῦ Θεανθρώπου.
Στὴν συνέχεια θὰ προσέξουμε περισσότερο αὐτὰ ποὺ λέγονται στοὺς πρώτους στίχους γιὰ τὴν ἀχάριστη καὶ φθονερὴ ἀπάντησι τῶν ἀνθρώπων στὴν προσφορὰ τῆς Ἀγάπης. «Λόγοις μίσους ἐκύκλωσάν με καὶ ἐπολέμησάν με δωρεάν, ἀντί τοῦ ἀγαπᾶν με ἐνδιέβαλλόν με, ἐγώ δὲ προσηυχόμην καὶ ἔθεντο κατ’ ἐμοῦ κακὰ ἀντὶ ἀγαθῶν καὶ μῖσος ἀντί τῆς ἀγαπήσεώς μου», ψάλλει μὲ πόνο ὁ θεόπνευστος προφήτης (Ψαλμ. ρη’ 35). Στράφηκαν δηλαδὴ ἐναντίον μου, μὲ κύκλωσαν καὶ ὥρμησαν κατεπάνω μου χωρὶς καμμιὰ αἰτία. Ἀντί τῶν ἀγαθῶν ποὺ τοὺς χάρισα, ἀντί τῆς ἀγάπης ποὺ τοὺς ἔδειξα, μὲ πλήρωσαν μὲ μῖσος καὶ μὲ ταλαιπωρίες καὶ συμφορές. Ἐγώ ὅμως καὶ πάλι προσευχόμουν γι’ αὐτούς.
Τὰ λόγια αὐτά, παρατηρεῖ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, φανερώνουν «ὅτι εἰς εὐεργέτην τινὰ καὶ ἄξιον τοῦ φιλεῖσθαι καὶ χρηστάς ἀμοιβάς λαμβάνειν, τὰ ἐναντία ἐπεδείκνυντο». Αὐτὸς ὅμως ὁ Εὐεργέτης ἐξακολουθοῦσε νὰ τοὺς ἀγαπᾶ! «Εἶδες ἐπιείκειαν;» ἐρωτᾶ μὲ θαυμασμὸ ὁ ἴδιος ὁ ἱερὸς Πατήρ. «Εἶδες πραότητα;… οὐχ ὡπλιζόμην, φησίν, οὐδὲ ἀντιπαραταττόμην, ἀλλ’ ἐπί σὲ κατέφευγον». Προσευχόμουν (ΕΠΕ 6, 310-312).
Πόσο ταιριαστὰ ἀλήθεια εἶναι τὰ λόγια αὐτὰ γιὰ τὸν Κύριον μας! Τί ἄλλο ἔκαμνε πράγματι σ’ ὅλη Του τὴν ἐπί γῆς ζωὴ Του ἐκτὸς ἀπό εὐεργεσίες; Δὲν γέμισε μὲ θαύματα τὴν Ἰουδαία; Δὲν θεράπευε καθένα ἄρρωστο, πού κατέφευγε σ’ Αὐτόν; Δὲν ἔτρεχε μόνος Του νὰ βρῆ ὅσους πονοῦσαν καὶ ὑπέφεραν; Δὲν ἔμενε νηστικὸς ὁ Ἴδιος γιὰ νὰ χορταίνη μὲ πνευματικὸ καὶ ὑλικὸ ἄρτο τοὺς ἀνθρώπους; Δὲν προσπαθοῦσε μέρα καὶ νύχτα νὰ μαζεύση κάτω ἀπὸ τὴν στοργική Του ἀγάπη τοὺς συμπατριῶτες Του, ὅπως «ἐπισυνάγει ὄρνις τὰ νοσσία ἑαυτῆς»; (Ματθ. κγ’ 37)." (Ἀπό Περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ" τόμος 1986, σ. 267)
