Δευτέρα 18 Ὀκτωβρίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
«Τὰ μαρτύριά σου ἐπιστώθησαν σφόδρα· τῷ οἴκῳ σου πρέπει ἁγίασμα, Κύριε, εἰς μακρότητα ἡμερῶν»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Αἱ περί σοῦ διά τῶν παλαιῶν προφητῶν σου κηρυχθεῖσαι μαρτυρίαι ἀπεδείχθησαν διά τῶν πραγμάτων ἐξόχως ἀξιόπιστοι. Εἰς τόν οἶκον ἁρμόζει, Κύριε, νά εἶναι ἱερός καί νά παραμένῃ ἀμόλυντος καί ἄγιος πάντοτε καί εἰς μακράς καί ἀτελευτήτους ἡμέρας. Ἅγιοιο μόνον πρέπει νά εἰσέρχωνται ἐν αὐτῷ καί νά μή μολύνεται ποτέ ὑπό προσκυνητῶν βεβήλων» (Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας", τ. 10ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ (α)
"Ὅπως ὁ προηγούμενος, ἔτσι καὶ ὁ ἐνενηκοστός δεύτερος Ψαλμὸς εἶναι Ψαλμὸς λειτουργικός. Τὸν χρησιμοποιοῦσαν οἱ Ἑβραῖοι στὴν λατρεία τους καὶ συγκεκριμένα κάθε Παρασκευὴ πρώῒ, ὅταν προσέφεραν τὴν καθημερινὴ πρωϊνὴ θυσία τους.
Πῆρε δὲ καὶ αὐτὸς τὴν θέσι του καί στὴν δική μας Λατρεία καί ἀκούεται τακτικὰ στὴν Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ.
Ἡ κεντρικὴ ἔννοιά του εἶναι ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ὁ βασιλεὺς τοῦ σύμπαντος. Βασιλεύει στὸν ὁρατὸ καὶ ἀόρατο κόσμο καὶ ἡ βασιλεία Του εἶναι αἰώνια καὶ ξεπερνᾶ κάθε ἄλλην. Σ’ Αὐτόν δὲ τὸν ἔνδοξο βασιλέα ἀνήκει καί πρέπει κατοικία καθαρὰ καὶ ἁγία.
Ἡ τελευταία αὐτὴ ἔννοια, μὲ τὴν ὁποία κλείνει ὁ θεόπνευστος Ψαλμωδὸς τὸ ποίημά του, θὰ ἀποτελέση τὸ θέμα τοῦ παρόντος Μηνύματος. «Τῷ οἴκῳ σου πρέπει ἁγίασμα. Κύριε, εἰς μακρότητα ἡμερῶν, ψάλλει ὁ ἐμπνευσμένος ποιητής (Ψαλμ. 92, 5). Καὶ ὅπως ἑρμηνεύει ὁ ἀείμνηστος Καθηγητὴς Παναγιώτης Τρεμπέλας, «εἰς τὸν οἶκον σου ἁρμόζει. Κύριε, νὰ εἶναι ἱερὸς καὶ νὰ παραμένη ἀμόλυντος καὶ ἅγιος πάντοτε καὶ εἰς μακράς καὶ ἀτελευτήτους ἡμέρας».
Ὅπως εἶναι φανερό, «οἶκος τοῦ Κυρίου», γιὰ τὸν ὁποῖο μιλάει ἐδῶ ὁ Ψαλμωδός, εἶναι ὁ τόπος τῆς λατρείας Του. Γιὰ μᾶς δηλαδὴ τοὺς Χριστιανοὺς ὁ κάθε Ἱερός μας Ναός.
Σὲ κάθε ἱερὸ Ναὸ καὶ συγκεκριμένα ἐπάνω στὴν Ἁγία Τράπεζα, μέσα στὸ Ἅγιο Ἀρτοφόριο, φυλάσσεται τὸ Πανάγιο Σῶμα καί τὸ Πάντιμο Αἷμα τοῦ Κυρίου. Κατοικεῖ μὲ ἄλλες λέξεις σωματικῶς μέσα στὸν Ναὸ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς καὶ ἀκούει τὶς προσευχές μας καί δέχεται τὴν λατρεία μας.
Ἐφ’ ὅσον ὅμως ὁ Κύριος καὶ Θεός μας εἶναι «ἅγιος καὶ πανάγιος» καί δὲν ἔχει καμμιά ἀπολύτως σχέσι μὲ τοὺς μολυσμοὺς τῆς ἁμαρτίας, εἶναι αὐτονόητο ὅτι πρέπει νὰ διατηρῆται ἅγιος καί ἀμόλυντος καί καθαρὸς καί ὁ τόπος τῆς κατοικίας καί λατρείας Του. Καί εἶναι μεγίστη ἀσέβεια πρὸς τὸν Θεὸ ἡ ὁποιαδήποτε βεβήλωσις τοῦ Ναοῦ Του.
Αὐτὰ ποὺ γίνονται στὶς μέρες μας μὲ τὶς διάφορες ἐπιγραφές, ποὺ γράφουν μερικοί ἀσεβεῖς στοὺς τοίχους τῶν Ἱερῶν Ναῶν, ἢ ἀκόμη καί βεβηλώσεις, ποὺ ἔχουν τολμηθῆ στὸ ἐσωτερικό του ναοῦ ἢ καί στὸ ἱερὸ Βῆμα, ἀποτελοῦν φρικτὴ προσβολὴ τοῦ ἁγίου Θεοῦ.
Ἀλλὰ καί ἡ ἀτμόσφαιρα ποὺ ἐπικρατεῖ συνήθως, ὅταν τελοῦνται τὰ Ἱερὰ Μυστήρια τοῦ Βαπτίσματος καὶ τοῦ Γάμου, μὲ τὰ γέλια, τοὺς φωτογράφους καί τὶς ἐπιλήψιμες ἀμφιέσεις, κάθε ἄλλο παρὰ σεβασμὸ πρὸς τὸν Ἱερὸ Ναὸ φανερώνει.
Ὁ σεβασμὸς βέβαια πρὸς τὸν ἅγιο τόπο τῆς κατοικίας τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι μόνο κάτι τὸ ἐξωτερικὸ καί ἐπιφανειακό. Γιατί μπορεῖ νὰ στέκεται κανεὶς μέσα στὸν Ναὸ ἀμίλητος κι ὅμως νὰ μὴ σέβεται στὴν οὐσία καί νὰ μὴ τιμᾶ τὸν ἱερὸ χῶρο, μέσα στὸν ὁποῖο κατοικεῖ ὁ Κύριος τοῦ παντός.
Ὁ σεβασμὸς ξεκινᾶ ἀπό μέσα μας, ἀπὸ τὰ συναισθήματα, ποὺ πλημμυρίζουν τὸ εἶναι μας, καθὼς μπαίνουμε στὸν τόπο τῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ.
Ὅταν θεωροῦμε τὸν Ναὸ σὰν «ἁγίασμα», σὰν κάτι δηλαδὴ τὸ ξεχωριστό, τὸ ἀφιερωμένο στὸν Θεό, ποὺ δὲν ἔχει σχέσι μὲ τὰ κοινὰ καί συνηθισμένα πράγματα αὐτῆς τῆς ζωῆς, τότε θὰ νοιώθουμε τὸ δέος ποὺ πρέπει καί θὰ φερώμαστε ἀβίαστα καί φυσικὰ μὲ εὐλάβεια καί βαθύτατο σεβασμὸ ἀπέναντί του.
Αὐτὴ δὲ ἡ συναίσθησις θά μᾶς βοηθῆ, ὥστε νὰ προσέχουμε τὶς σκέψεις καί τὶς ἐπιθυμίες καί τὰ βλέμματά μας καθ’ ὅλη τὴν διάρκεια τῆς παραμονῆς μας μέσα στὸν ἐξαγιασμένο χῶρο τῆς κατοικίας καὶ παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Θὰ προσέχουμε νὰ εἶναι ὅλα καθαρὰ καὶ ἀμόλυντα, ὅπως πρέπει στὸν ἅγιο καὶ ἱερὸ τόπο." (Ἀπό Περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ" τόμος 1986, σ. 173)
