Τετάρτη 20 Ὀκτωβρίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
«Ὁ φυτεύσας τὸ οὖς οὐχὶ ἀκούει; ἢ ὁ πλάσας τὸν ὀφθαλμὸν οὐχὶ κατανοεῖ;»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Αὐτός πού ἐφύτευσεν εἰς τήν κεφαλήν μας τό οὖς, μέ τό ὁποῖον ἡμεῖς τά πλάσματά του ἀκούομεν, εἶναι ποτέ δυνατόν νά μή ἀκούῃ; Ἤ ἐκεῖνος πού ἔπλασε τόν ὀφθαλμόν, εἶναι δυνατόν νά μή βλέπῃ καί νά μή ἀντιλαμβάνεται τά συμβαίνοντα;» (Ἀπό τήν "ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας", τ. 10ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ")
ΣΧΟΛΙΟ (α)
"Σύμφωνα μὲ τὴν Ἰουδαικὴ Παράδοσι ὁ ἐνενηκοστός τρίτος Ψαλμὸς ψαλλόταν στὸν Ναὸ τοῦ Σολομῶντος κάθε Τετάρτη.
Εἶχε κι αὐτός, ὅπως καὶ οἱ δύο προηγούμενοι, θέσι στὴν λατρεία τῶν Ἰουδαίων.
Τὸ θέμα, γύρω ἀπὸ τὸ ὁπῖο στρέφονται ὅλες οἱ ἐπὶ μέρους ἔννοιές του, εἶναι τὸ μεγάλο θέμα τῆς δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ.
Γεμᾶτος πίστι πρὸς τὸν Κύριο ὁ Ψαλμωδὸς Τὸν ὀνομάζει δυὸ φορὲς «Θεὸν ἐκδικήσεων» καὶ Τοῦ ζητεῖ νὰ «ὑψωθῆ», νὰ δείξη δηλαδὴ τὸ μεγαλεῖο τῆς δικαιοσύνης Του καὶ νὰ ἀποκαταστήση τὴν τάξι. Νὰ βάλη τὰ πράγματα στὴ θέσι τους καὶ νὰ ταπεινώση τοὺς ἀσεβεῖς καὶ ὑπερηφάνους, ποὺ καταπατοῦν κάθε ἔννοια δικαίου.
Στρέφεται δὲ καὶ πρὸς ὅσους ἀδικοῦν καὶ φωνάζει μὲ ἱερὸ πάθος: Συνετισθῆτε, βάλτε μυαλό, ὅπως θὰ λέγαμε ἐμεῖς σήμερα. Μή νομίζετε ὅτι εἶναι ἄγνωστα τὰ ὅσα κάνετε. «Ὁ φυτεύσας τὸ οὖς οὔχι ἀκούει; ἢ ὁ πλάσας τὸν ὀφθαλμόν οὐχὶ κατανοεῖ;» (Ψαλμ. 93, 9). Αὐτὸς δηλαδὴ πού φύτευσε στὸ κεφάλι μας τὸ αὐτί, εἶναι ποτὲ δυνατὸν νὰ μὴ ἀκούη; Καὶ Αὐτὸς πού ἔφτιαξε τὸ μάτι μας, εἶναι ἆραγε δυνατὸν νὰ μή βλέπη;
Ἀφοῦ ἦταν σὲ θέσι νὰ πλάση τὰ μάτια καὶ τὰ αὐτιά, τὰ λεπτότατα αὐτά ὄργανα τοῦ σώματός μας, ποὺ προκαλοῦν τὸν θαυμασμὸ τῶν εἰδικῶν ἰατρῶν μὲ τὴν ὅλη κατασκευὴ καὶ λειτουργία τους, γιατί νὰ μὴ βλέπη καὶ νὰ μὴ ἀκούη καὶ ὁ Ἴδιος;
Καί μὲ τὸν συλλογισμὸ αὐτὸ ἀποδεικνύει περίτρανα ὅτι ὁ Κύριος καὶ Θεός μας καὶ βλέπει καὶ ἀκούει τὸ κάθε τί, ποὺ συμβαίνει στὴ ζωή μας.
Πιὸ κάτω μάλιστα ὁ Ψαλμωδὸς τονίζει ὅτι ὄχι μόνο βλέπει καὶ ἀκούει αὐτὰ ποὺ ἀκοῦν καὶ βλέπουν καὶ τὰ δικά μας μάτια καὶ αὐτιά, ἀλλά παρακολουθεῖ ἀκόμη καὶ «τοὺς διαλογισμοὺς τῶν ἀνθρώπων».
Ἐνῶ δηλαδὴ ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι μὲ περιορισμοὺς βλέπουμε καὶ ἀκοῦμε καὶ μόνο ἐξωτερικὰ καὶ ἐπιφανειακά, ὅσα «πιάνουν» οἱ αἰσθήσεις μας, τὰ μάτια μας καὶ τὰ αὐτιά μας, ἀντιθέτως ὁ Κύριος προχωρεῖ βαθύτερα. Δὲν περιορίζεται ἀπό τίποτε. Ἀκούει καὶ τοὺς παλμοὺς τῆς καρδιᾶς μας καὶ βλέπει καὶ τὰ σχέδια τοῦ νοῦ μας. Γνωρίζει τὰ βάθη τοῦ εἶναι μας καὶ παρακολουθεῖ καὶ τὴν πιὸ ἀθέατη πτυχὴ τῆς ψυχῆς μας.
Τὴν στιγμὴ μάλιστα ποὺ ὁ ἄνθρωπος, ποὺ Ἐκεῖνος ἔπλασε καὶ τὸν προίκισε μὲ λογικὸ καὶ κρίσι, ἐκμεταλλεύθηκε τὰ χαρίσματά του αὐτά καὶ προώδευσε τόσο πολὺ στὴν Ἐπιστήμη σήμερα, ὥστε μπορεῖ μὲ τοὺς ὑπερήχους καὶ μὲ ἄλλες ἀκτινοβολίες νὰ παρακολουθῆ ἀθέατες μὲ γυμνὸ μάτι πραγματικότητες, γιατί νὰ μὴ μπορῆ νὰ παρακολουθῆ τὰ πάντα καὶ ὁ Δημιουργός του;
Καὶ ἐδῶ ἀκριβῶς, θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ἀνθρωπίνως, ὅτι βασίζεται ἡ τελεία καὶ ἀπόλυτη δικαιοσύνη Του. Δὲν Τοῦ ξεφεύγει τίποτε ἀπολύτως. Ξέρει καὶ τὰ πιὸ ἀπόκρυφα ἐλατήρια τῶν πράξεών μας καὶ γνωρίζει στὴν ἐντέλεια καὶ τὶς συνθῆκες, ἐσωτερικὲς καὶ ἐξωτερικές, κάτω ἀπό τὶς ὁποῖες κάνουμε αὐτὸ ἡ ἐκεῖνο.
Τὰ βλέπει καὶ τὰ ἀκούει ὅλα. Καί τὴν θλῖψι δηλαδὴ καὶ ταλαιπωρία ἐκείνων ποὺ ἀδικοῦνται, καὶ τὴν ἀναισχυντία καὶ ἀσέβεια ἐκείνων ποὺ ἀδικοῦν. Καὶ τὴν εὐημερία καὶ τὰ γέλια τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ τὴν κακοπάθεια καὶ τοὺς στεναγμοὺς τῶν πιστῶν καὶ εὐσεβῶν." (Ἀπό Περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ" τόμος 1986, σ. 183)
