Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
«Παῦλος, ἀπόστολος Ἰησοῦ Χριστοῦ διὰ θελήματος Θεοῦ, τοῖς ἁγίοις τοῖς οὖσιν ἐν Ἐφέσῳ καὶ πιστοῖς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ· χάρις ὑμῖν καὶ εἰρήνη ἀπὸ Θεοῦ πατρὸς ἡμῶν καὶ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Ἐφεσ. α´ 1-2).
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ἐγώ ὁ Παῦλος, πού μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶμαι ἀπόστολος Ἰησοῦ Χριστοῦ, γράφω τήν ἐπιστολήν αὐτήν πρός ἐκείνους πού ἁγιάσθησαν διά τοῦ βαπτίσματος διά νά ζοῦν εἰς τό ἑξῆς βίον ἅγιον, κατοικοῦν δέ εἰς τήν Ἔφεσον καί εἶναι πιστοί καί ἑνωμένοι πνευματικῶς μέ τόν Ἰησοῦν. Εἴθε νά εἶναι εἰς σᾶς χάρις καί εἰρήνη ἀπό τόν Θεόν Πατέρα μας καί τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν» (Ἀπό τήν « ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας» τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση « Ο ΣΩΤΗΡ».
ΣΧΟΛΙΟ (δ)
Τό προοίμιο τῆς πρός Ἐφεσίους ἐπιστολῆς κλείνει μέ τήν εὐχή: «χάρις καί εἰρήνη ἀπό Θεοῦ πατρός ἡμῶν καί Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ». «Χάρις» καί «εἰρήνη» δύο βασικώτατα ἀγαθά, πού κάμνουν τή ζωή μας ὄμορφη καί εὐχάριστη ἀκόμη καί μέσα στόν πόνο καί τίς δοκιμασίες τῆς ζωῆς. Ὑπάρχει ἀλήθεια κάτι ἀνώτερο γιά τήν ψυχή ἀπό τοῦ νά αἰσθάνεται ὅτι τήν ἀγαπᾶ ὁ Θεός καί εἶναι εὐμενής ἀπέναντί της; Ἡ συναίσθηση αὐτή τήν πλημμυρίζει ἀπό ἀγαλλίαση. Ἕνας ἄνθρωπος, πού κατά κόσμον βρίσκεται ψηλά, ὅταν μᾶς δείχνει εὔνοια, αἰσθανόμαστε χαρά καί ψυχική εὐδιαθεσία. Πολύ περισσότερο ἐνισχυόμαστε καί νιώθουμε ἀσφαλεῖς μπροστά στήν παργματικότητα ὅτι ὁ Πάνσοφος καί παντοδύναμος Θεός παρακολουθεῖ τή ζωή μας μέ ἄπειρη στοργή καί ἀγάπη, βοηθός καί συμπαραστάτης σέ κάθε πτυχή τῆς ζωῆς μας. Ἡ εἰρήνη τήν ὁποία εὔχεται ὁ Ἀπόστολος στούς χριστιανούς εἶναι τό φυσικό ἀποτέλεσμα τῆς χάριτος. Ὅταν συγχωρηθοῦν οἱ ἁμαρτίες μας, ἔχουμε τήν ἐσωτερική πληροφορία, ὅτι ὁ Θεός μᾶς δέν ἔχει ἀποστρέψει τό πρόσωπό του ἀπό ἐμᾶς, ἀλλά ὅτι μᾶς εὐνοεῖ καί μᾶς ἀγαπᾶ, τότε ἔχουμε ἐσωτερική ἀνάπαυση καί εἰρήνη, πού εἶναι τό ὕψιστο ἀγαθό.
Τό προοίμιο τῆς πρός Ἐφεσίους ἐπιστολῆς κλείνει μέ τήν εὐχή: «χάρις καί εἰρήνη ἀπό Θεοῦ πατρός ἡμῶν καί Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ». «Χάρις» καί «εἰρήνη» δύο βασικώτατα ἀγαθά, πού κάμνουν τή ζωή μας ὄμορφη καί εὐχάριστη ἀκόμη καί μέσα στόν πόνο καί τίς δοκιμασίες τῆς ζωῆς. Ὑπάρχει ἀλήθεια κάτι ἀνώτερο γιά τήν ψυχή ἀπό τοῦ νά αἰσθάνεται ὅτι τήν ἀγαπᾶ ὁ Θεός καί εἶναι εὐμενής ἀπέναντί της; Ἡ συναίσθηση αὐτή τήν πλημμυρίζει ἀπό ἀγαλλίαση. Ἕνας ἄνθρωπος, πού κατά κόσμον βρίσκεται ψηλά, ὅταν μᾶς δείχνει εὔνοια, αἰσθανόμαστε χαρά καί ψυχική εὐδιαθεσία. Πολύ περισσότερο ἐνισχυόμαστε καί νιώθουμε ἀσφαλεῖς μπροστά στήν παργματικότητα ὅτι ὁ Πάνσοφος καί παντοδύναμος Θεός παρακολουθεῖ τή ζωή μας μέ ἄπειρη στοργή καί ἀγάπη, βοηθός καί συμπαραστάτης σέ κάθε πτυχή τῆς ζωῆς μας. Ἡ εἰρήνη τήν ὁποία εὔχεται ὁ Ἀπόστολος στούς χριστιανούς εἶναι τό φυσικό ἀποτέλεσμα τῆς χάριτος. Ὅταν συγχωρηθοῦν οἱ ἁμαρτίες μας, ἔχουμε τήν ἐσωτερική πληροφορία, ὅτι ὁ Θεός μᾶς δέν ἔχει ἀποστρέψει τό πρόσωπό του ἀπό ἐμᾶς, ἀλλά ὅτι μᾶς εὐνοεῖ καί μᾶς ἀγαπᾶ, τότε ἔχουμε ἐσωτερική ἀνάπαυση καί εἰρήνη, πού εἶναι τό ὕψιστο ἀγαθό.
