Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010
ΚΕΙΜΕΝΟ
«Ἰωσὴφ δὲ ὁ ἄνηρ αὐτῆς, δίκαιος ὢν καὶ μὴ θέλων αὐτὴν παραδειγματίσαι, ἐβουλήθη λάθρα ἀπολῦσαι αὐτήν»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ὁ Ἰωσήφ ὁ μνηστὴρ τῆς Παρθένου, ἐπειδὴ ἦτο ἐνάρετος καὶ ἀγαθὸς καὶ δὲν ἤθελε νὰ τὴν διαπομπεύση πρὸς δημόσιον παραδειγματισμόν, ἐσκέφθη νὰ τῆς δώση μυστικὰ διαζύγιον»
ΣΧΟΛΙΟ
Ἡ δυσχερὴς θέσις τοῦ Ἰωσήφ (α)
Εἶναι ὁ στίχος, εἰς τὸν ὁποῖον ἐξαίρεται κατὰ τρόπον ἐξαίρετον ἡ ἀρετὴ καὶ ἡ ἁγιότης τοῦ Ἰωσήφ, ὁ ὁποῖος μετὰ τὴν παναγίαν Παρθένον εἶναι τὸ πρόσωπον, τὸ ὁποῖον τόσον στενῶς συνεδέθη μὲ τὴν ἁγίαν οἰκογένειαν τῆς Ναζαρέτ. Ἄς ἔμβαθυνωμεν ὅμως εἰς τὸν στίχον.
«Ἰωσὴφ ὁ ἀνήρ αὐτῆς». Συμφωνότατος ὁ χαρακτηρισμὸς πρὸς τὸ Ἰουδαϊκὸν δίκαιον, κατὰ τὸ ὁποῖον, ὅπως προελέχθη, ἡ μνηστεία ἀπετέλει οὐσιῶδες προκαταρκτικόν τοῦ γάμου στάδιον καὶ ὁ μνηστὴρ ἐθεωρεῖτο νόμῳ ἀνήρ τῆς μνηστευθείσης. Ὁ μνηστὴρ λοιπόν, ὁ ὁποῖος διέμενεν εἰς τὴν οἰκίαν του, ὅπως καὶ ἡ μνηστὴ εἰς τὴν ἰδικήν της οἰκίαν, «Ἐβουλήθη λάθρα ἀπολῦσαι αὐτήν». Ἰδιαίτερος τόνος πίπτει ἐπί τοῦ λάθρα. Δηλαδὴ κρυφά, μυστικά, χωρὶς νὰ γίνη θόρυβος, χωρὶς νὰ γνωσθῆ τὸ γεγονός, χωρὶς νὰ κληθοῦν μάρτυρες, χωρὶς νὰ γίνη δίκη, χωρὶς νὰ ἐπιβληθοῦν αἱ προβλεπόμεναι ὑπό τοῦ νόμου ποιναί. Διότι διέτασσεν ὁ νόμος, ὅτι πρᾶξις τοιαύτη καταγγελλόμενη συνεπήγετο τήν ποινήν τοῦ θανάτου δι’ ἀμφότερους τοὺς ἁμαρτήσαντας. Τὸ ἐπιεικέστερον δὲ ἦτο νὰ κληθοῦν μάρτυρες, νὰ κοινολογηθῆ τὸ πρᾶγμα καὶ μὲ τὸ «βιβλίον ἀποστασίου» εἰς τὰ χέρια ἡ προσβαλοῦσα τὴν τιμὴν νὰ ἐγκαταλείψη τὴν στέγην τοῦ ἀπατηθέντος. Τίποτε ὅμως ἀπό αὐτὰ δὲν ἐπιθυμεῖ νὰ ἐφαρμόση ὁ Ἰωσήφ. Οὔτε καταγγελίαν εἰς τούς ἄρχοντας θέλει νὰ κάμη• οὔτε μάρτυρας νὰ καλέση, διὰ νὰ γνωσθῆ καὶ εἰς ἄλλους τὸ γεγονός. Ἀλλὰ μόνος του ἐσκέφθη νὰ ὑπογράψη ἕνα σχετικὸν χαρτὶ καὶ χωρὶς νὰ ἀναφέρη τὸν λόγον τῆς ἀπομακρύνσεως, νὰ τὴν ἀπολύση. Ὅλα δὲ αὐτά, διότι ὁ Ἰωσὴφ ἦτο ἄνθρωπος ἐντελῶς ἰδιαιτέρας ἀρετῆς. Αὐτὴν τὴν ἀρετήν του ἐξαίρουν οἱ λόγοι τοῦ Πνεύματος:» (Ἀπό τό βιβλίο «Παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν» τοῦ ἀρχιμ. Γεωργίου Δημοπούλου, Ἐκδόσεις «Ο ΣΩΤΗΡ»)
